И сума друзи работи на срце што ти легнале да не можеш да искажеш, а сал да збираш и тлееш, од ден на ден да црнееш, до дека јазик свој роден не зарѓа не занеме и прво млеко цицано од топли гради мајкини во отров не се преврти.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Доста просто занеме и не знаеше дали да ја кара невестата Тода или да ѝ заблагодари за пријатната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Учителката се оптегна на клупата пред нас, занемена и вжолтена.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)