Се сетил: последно што видел била дамка пресна крв врз белата превивка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Висока, безгрешна, со пламени коси. Залипа со акордот на виолината, со звукот што не бил болка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И немо залипал со празнината на усвитената утроба.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)