- Иване - како да чита, ми го соопштува директорот текстот што е содржан во документот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И без прекори. Без поуки. Без закани. Без упатства. Само, за жал, по темнина?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Надвор е мрак - велам а лицето на директорот во слабо осветлената просторија ми се причинува насмевнато.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Одиме! - заврши наеднаш Бојан. Се спуштаа низ сенчеста букова корија, со столетни прави буки од кои не се гледаше ни сонцето ни небото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зарем сѐ ќе заврши наеднаш?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)