ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Мојот другар, генералот, ги беше заборавил своите оловни војници некаде во близина на хоризонтот, во онаа потемнета зелена кутија на Пандора.

Граѓанинот на бивша Југославија сѐ уште не го заборавил својот некогашен, државен кич, монументалните претстави во кои главна и единствена улога имаше колективното тело.

Навистина, убаво е, велеа домаќините, нашите деца да научат француски и да го учат сето она што се предава во овие училишта, но сметаме дека ќе треба да настојуваме да не го заборават својот мајчин јазик.

Патем погледни дали некој милијардер го заборавил својот сат или прстените, и собери ги, тоа ти е последниот плен.

Во паничен страв се стаорците и го забораваат својот противник.

Неговите зелени очи светеа како да беа исмиени од дождот. „Зошто?“ праша, се обиде да ја заборави својата решеност. „Ќе избега гревот и ќе престане дождот.“

Та тој не можеше поразот на своите дедовци да го престори во победа, ниту пак можеше да ја замрази мајка си оти нејзините баби некогаш им биле дадени на истите тие дедовци, за овие да ги заборават своите искасапени деца и жени.

Било некако време за икиндија, молитва во предвечерните часови, и се спуштале над нив, сами и изгубени на плитка вододерина, мраќава и есенски дожд, и веќе се стемнило, а Турчинот, во тишината со сосема ретки истрели, го заборавил својот алах: стиска нож и лази кон слепиот проклетник, ќе го коле, ќе ја одмаздува верата и честа на Империјата.

Го заборавила својот господар и, гладна, волчосана, ја чувствува уште само нашата крв, нашето неотпорно месо.

Далеку позагрижувачко е поведението на Европа, која за сметка на своите сомнителни интереси го заборава својот долг кон еден мал народ во срцето на светот.

Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.

— Вие сте ја заборавиле својата класна припадност, вели, вие сте закоравени националисти, вели, го губи умот од бес. „Само во празна глава не можеш ништо да туриш, велеше дедо, а празното најдалеку се слуша.“

Тие чекаа туѓа несреќа за да ја заборават својата. Беа гладни дробноимотници.

Куциот го заборавил својот верник и придружник.

Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.

Пиеја гостите, јадеа, се веселеа, како на свадба, но мајката, ни во овие најсреќни за неа часови не можеше да го заборави своето најмило чедо – Гелето.

Ќе им организирал посебна веселба, но во недела рано, во утринските часови, а може и преку денот, кога и така горниот кат на кафеаната не работи.

Се разбира, оние, неуморните претсакажувачи на настаните што следат, веќе предвидуваа оти Иван Степанович нема да ги заборави своите девојки.

Татко со овие зборови уште повеќе го поттикна Гури Порадеци, пошироко да си ја отвори душата, да си ја заборави својата мака, да се препушти на големата, заедничката.

Така рекл Христос: „Жена ако заборави свое чедо, а ја вас не ви заборавам, кои имат вера Божија и кои чисто живет.“

Замајан од замор, ја заборави својата молитва.

И тој беше многу уморен.