живее (гл.) - овде (прил.)

„Ќе може да се живее овде“, — си рече Доста за себе. : Навистина дедот Петко имал право кога ѝ велеше во Рожден оти му дал господ од сѐ по малку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еве толку време сам живее овде, само со ќерка си - тој и ја изгледал - живее како делен од веков.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Виктор не живее овде. Жал ми е само што толкав трособен стан зјае празен... - заклучи Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Остатокот од човештвото (читај: сите оние што не живеат овде) токму вака го замислува Холивуд: град во којшто од небото паѓаат голи газови.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Немој така, - ми вели еден Турчин фаќајќи ме под рака. – Проблемот е решлив, - ми вели тој, - само што ишмилет живее овде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И паметам кога некое време пред крајот на својот говор рече: „Ова место е господов дом за луѓето што живеат овде во ова ваше и наше село.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Не се живее овде, братче.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Мајка ти, бидејќи не сакаше повеќе да живее овде, во Германија, ме напушти.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
КРИСТИНА: Овде! Живееме овде! ЈАКОВ: Каде? КРИСТИНА: Кажи им да те доведат овде!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во тоа ја гледам разликата помеѓу тебе и Жолтко - му реков на Б.С. со некоја чудна сигурност иако не ги познавав ни него ни Жолтко подолго од една ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Изгледа ти и не си сакал да помислиш дека Денко Самоников најмалку живее овде и сега - паметам дека го завршив моето излагање- Тој изгледа одамна беше зачекорил во она друго време, во кое се наоѓа сега.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
14. Луѓето што живеат овде шират приказни за него.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од некој дел од квартот сепак се слушаше живот, и ние тргнавме кон звуците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекоревме кон железничката станица, а по улиците сѐ беше сенишно: секоја глетка кажуваше дека тука има живот – чадор потпрен на една клупа, цвеќиња на балконите, шарена топка на тротоарот, а сѐ беше испразнето од човечко присуство, како никој никогаш да не живеел овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека живееше овде, неколку месеци од далечната 1947 и 48 година ги поминавме како многу блиски пријатели.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во секој случај, најмногу контактираме со оние кои не живеат овде.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Стар вид што некогаш живеел овде.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)