е (гл.) - исто (прил.)

Тој е исто така лек за многу работи, ние честопати јадеме толчен лук помешан со оцет, вода и сол.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да, да, велам со разбирање јас, не е исто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И сето тоа со такви поединости дека, на пример, Ризван-бег од Ресна имал мала лузна под левата слепоочница, што мене ме здрви, потоа дека Беадин-паша од Солун имал дебела долна буза, дека на вториот ден од Негушкото востание не заврнало, како што се тврди, туку само заросило, што не е исто, и така натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исто е и не е исто, вели по некое време тој. Ех, велам јас, толку години поминале.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секоја Нова година е исто: ни отпосле не ни е јасно дали го слушаме или го гледаме традиционалниот Новогодишен концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ним најтешко им паѓа што ждригањето е забрането и во паузите меѓу два валцера на некој од Штраусовите и што ептен се препознаваат преправањата и вештачкиот занес од музиката и особено од ѕвонот на прапорците што може да се слушне и при јавањето камили, на пример. (Вистина: дали некој од Штраусовите јавал камила?)
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Тоа ти е исто ко ја да ти дојдам дома и на жена ти да ѝ кажам шо да праи за ручек, а ти да не смееш да писнеш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Цеца у манастир ти е исто ко поп у јавна куќа, им реков и ги замислив тие бујни силикони во друштво на мноштвото икони.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Филмот е исто така и најкамелеонската уметност, способен да ја симулира стварноста со веризам и сугестивност слична по интензитет на онаа што ја доживуваме при сонувањето.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А да се стават хероинот и марихуаната или хашишот во иста категорија е исто како да ги ставите во ист кош пивоквасот и вискито...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа е исто што и сатори во зен будизмот, мокша или самадхи во хиндуизмот, како и други мистички, пророчки и религиозни искуства на исток и на запад.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Небото над нив секогаш е исто исполнето со летен кошмар.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но тие солзи не беа солзи на слабост, туку солзи на гнев, што можеби е исто, оти слабиот е гневен и помни; помни сѐ додека не се одмазди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој што го напаѓа нашиот јазик ни е исто таков наш непријател како и напаѓачот на нашата вера.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зошто тој не може да се помири и со мислата за загубувањето на Македонија, кога тоа загубување е исто така неминовна неопходност, како што беше неминовна неопходност и загубувањето на Србија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оваа дефиниција на феминистичкиот субјект како еден повеќекратен, комплексен процес е исто така еден обид да се избегне релативизмот и повторно да се промисли единството на субјектот, без упатување на хуманистичките верувања, без дуалистички спротиставености, поврзувајќи ги, наместо тоа, телото и духот во еден нов тек на себството.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа е причинета од невробиолошките процеси и е исто толку дел од биолошкиот поредок, како и која и да е друга биолошка одлика, како што се фотосинтезата, варењето или митозата” (стр. 90).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто, што и да е, што би ја разбило здодевноста и би им дало смисла на изминатите километри, некаков момент кој суштински ништо не менува, но пред и по кој всушност ништо не е исто.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сите телевизии фураат идентична шема, сите весници исто (па го има ли тоа негде, два кретена со, до скоро, потполно исти текстови - од кои зрачат бескрајно мрзоволие и тапост - во ист ден 40 години да се појавуваат ко тотална навреда за било кое чувство за плурализам и две страни на било каков аспект!?), сите културни списанија се исти, државата е исто што и невладините организации, фондациите личат на министерства, ко да сме чувари на најсветата ебена вистина во историјата на човештвото, толку проклето оркестрирано сѐ изгледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа човекот треба да го држиш цел, со сите негови делови, што му се дадени, па и со страот, што му е исто така даден. Мислеше за таа можност да се плашиш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Страот му е даден на човекот, исто како и сѐ друго што го прави човек; па така оној што го изгубил него е исто толку нецел, како да останал сакат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Да, тето! Сѐ е исто - продоложи Рада ,- пристаништето, тврдината, саатот...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Автомобил произведен во Застава Крагуевац, со 70 посто италјански делови. Моторот е исто така италјански.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И вака-така, сѐ е исто, мајката!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Несреќата ни е исто длабока со мртвите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што се однесува до проблемот на хиперпродукцијата, кој во нашето општество е латентен уште од развојот на машинската техника, тој е решен со изумувањето на постојаното војување ( види Глава III ), кое е исто така корисно и за одржување на моралот на населението на потребното ниво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Втората опасност е исто така само теоретска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше необично кога помисли дека небото е исто за сите, во Евразија или Истазија, како и тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За нив ова секако не е исто како да се омажила. Вака, ќе речат, - држанка. Докрај да ја искористи...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали некој може ли не може да работи, никој не го праша. Грбачот е исто што и остенот на воловите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако е исто и во двете слики, тогаш каде се оние двајца со тефтерите во кои те внесуваат за да не се загубиш негде по пат?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Присуството пак на Smith е исто толку необично како и неприсуството на Picasso.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А мудра помиреност не е исто што и понизна потчинетост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Веќе не се будите во иста соба. И она што е невидливо не е исто.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Ана” наопаку е исто „Ана” Ана, Ана. (Пауза. Размислува.) „Сироб”. Моето име наопаку гласи „сироб”. Борис, сироб. Не значи ништо. МАТЕЈ: Јас сум роб, таа е роб, ти сироб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го ослободија. Ја тука да гние и државата да троши - рече командантот на логорот - ја таму да загине, од една страна е исто, а од друга нека докаже колку ја сака татковината.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Шишането е турска пушка со кремен, берданката е со англиско потекло, има еден фишек и мартинката е исто така со фишек, но од француско потекло.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Таа е исто тука, малку порано пристигната.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Отсекаде ми е исто угреано, а не знам каде е сонцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трудната е исто ко подврзана вреќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во самицата ми е исто како надвор, а може и полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А потоа пак е исто: пругата, ридот, тополата, куќичката и небото, сино или темно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)