Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Односот на директорите по ова прашање е веќе виден.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, тоа не се случува, а празните ветувања на директорите, во сите овие месеци, се покажуваат како уште една нивна вешта лага и манипулација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во октомври 2005 Костадиновска, заедно со други вработени, е прогласена за технолошки вишок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- А не, - ми вели тој. – Тоа е веќе невозможно. Овој круг е затворен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Затоа, тој еден ден, излезе пред татко му и рече: - Време е веќе, татко, за тргнување.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сега е веќе почеток на ноември, би било добро да се завршат работите до зимата, но и самиот, уште пред било каква средба со изведувачот, се сомневав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Драга Агна“, ѝ пишував, „овде сѐ е веќе облеано со пролетниот мирис и растревожено од буењето на животот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ако си дошол да ми ги пренесуваш озборувањата на маказарчани“, реков, „те молам да станеш и да си одиш. Гнасно ми е веќе“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Формата е неминовна, ама според Д. Дуковски, може сама за себе да стане цел, да постои како вредност, само ако се дигне на степен на содржина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во денешен контекст таква идеја може да биде интересна, само како намерна ретроспекција на нешто што е веќе правено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа е веќе три години во Македонија, работи во Светската банка и тука е со маж ѝ, еден дискретен човек, Французин по потекло од Мартиник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нашите луѓе, осем тие што првпат ги заслепува богатството од стоки, сѐ почесто се среќаваат во стоковните куќи, каде што се продава по фиксирани цени, или во магацините, каде што тоа е веќе одамнешна практика.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа е веќе големка, има четиринаесет години, и мисли на дотерување.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Часословот е веќе сосем неупотреблив, мувлата ги зафатила и внатрешните листови; но затоа Светото Писание уште не си ја дослугало својата работа, иако се негде-годе дрпнати листови за бришење на бричот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тој е веќе во своето сокаче, еве влегува во портата, ја заклучува како без душа, ја опира со грб и премрува наслушувајќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

7. Реката во која еднаш не се удавив е веќе пресушена.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Компјутерската обработка и преработка на фотографии и видеоснимки е веќе толку развиена, што не може да се утврди дали снимките биле ретуширани или не, а тоа буди сомневања во врска со автентичноста на доказните фотографии и објективноста на фоторепортажите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156 Margina #22 [1995] | okno.mk заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но доцна е: вратата е веќе затворена. Надвор ме чекаат другарите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Све над 20 е веќе бајато. - Над 20 се више тешки ороспии. - Тоа до 20 шо ќе го фатам, тоа е сигурно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но кога е веќе обврзан да одговори на едно од најчувствителните прашања – за посебноста на својот творечки опит, мене ми се стори дека е најприродно тоа да се направи посочувајќи на некои од поинтересните теоретски стојалишта за поезијата и посебно назначувајќи ги оние кои му се поблиски, поприемчиви.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

СОФРЕ: И овде така е веќе, никој не ти вели потаму стапи.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Речено е веќе, а ние овде ќе треба само да го повториме тоа Стојан Христов на тој начин ја понесе славата на Македонија низ Америка. Навистина, тоа не е малку.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Доколку нема апсолутен метајазик, ако јазикот е иредуцибилен дури и во науките, тогаш поделбата на науки и поетско не е веќе така едноставна како што се веруваше.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој убав дворец не е веќе траурна зграда, туку здание на светлината или „Сарај на убавите уметности“. Во вистинската смисла на зборот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

54. Додека во овој прилог, пишуван пред донесувањето на Мурцштегската програма за реформи во Македонија, Мисирков условно и привремено дури и ја допушта дејноста на постојните црковни организации, во другите прилози во книгата тој е веќе против каква и да е туѓа ” црковно-училишна организација или институција на пропагандите на македонската територија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа ја има незгодната страна да ни намигне или да ни се искриви, дури по свршениот чин и... кога сѐ е веќе доцна.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Се јавува дури сега. Револверот му е веќе во футролата, а тој влегува со вид како тогаш да се разбудил.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Неподносливо е веќе - потешко од најтешката казна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Не ми е веќе до убивање, сит сум...“ им велеше тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ноќта е веќе мошне задлабена. Само уште снегот, со мака, со затегнат фитил, ни присветува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изгледа сѐ е веќе пијано, цел свет е пијан, никој ништо не работи неопијанет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама глув е веќе Витомир. Глуво е и времето, како што е глуво и дрвото, смешано со многу дрвја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Детето е веќе тргнато, чука на врата. Дупи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама тој е веќе остинат. Како да бацувам некој студен камен, некоја мраморна гробница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Сакаше, не збрца“, рече Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„И доста е веќе. Ќе поаѓаме. Онисифор Мечкојад е на пат за Кукулино.“ Зад него застана Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако ја ослободил од стисокот на шепите, ја видел во колебање дали да остане кога е веќе откриена или да избега, како досега, исцрпена и гладна, да ја следи дружината на свој вешт начин со кој и во присутноста ѝ останувала невидлива и доследна на својата цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа не е веќе онаа мала Жаклин од мојата бедна полупразна соба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не е веќе оној Пецо. Ракијата му ги изгорела џигерите. Лежи и вика, добога се слуша.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Оние двете таму без сомнение зборуваа нешто за него. Што ќе се случи сега? Можеби сѐ е веќе готово!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓу овие две зданија никогаш се немаше пробиено ниту зрак сонце, ниту зрак месечина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но секогаш може да се најде таков круг на луѓе, за кои безначајното во очите на другите со самото тоа е веќе значајно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вуковар е веќе срамнет со земја, удираат на Осиек, Карловац...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Филмот продолжуваше, враќајќи се во сегашноста, кога Марсиа е веќе стара и го завршува раскажувањето на својата трагична љубовна приказна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Како и именките, и судбината на овие зборови не се разликува многу: најголемиот дел од нив одамна не е веќе во употреба, ги има во разговорниот и говорните балкански јазици, а најмал дел е и интегриран во нивниот лексички фонд.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Си имаше многу мака со заемките придавки, кој по бројноста и фреквенцијата на употребата доаѓаат веднаш по именките.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„ Вака е веќе подобро“, рече таа, се потпре на ѕидот со затворени очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нашата контрола над материјата е веќе апсолутна.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше како да се обидува да направи потег на шаховска табла кога е веќе матиран.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеш ти и подобро. Наведни се повеќе. Не се трудиш доволно. Пониско. Така е веќе добро, другар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа е веќе добро“, рече О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тоа е веќе друга работа: всушност, тоа е спротивна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го земам телефонот и го вртам бројот; на Ема. И, само што ја спуштам слушалката и само што замавнувам двапати со чешелот по косата, таа е веќе кај мене тука.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќе го викнеме докторот... - Не треба, синко, доста ми е веќе...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Едноставно знаеја дека тоа не е веќе место во кое можеа да се муваат туку така.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеби е залудно, и Барбашин не е веќе толку страшен; гледате, дури испадна во рима.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Чувствуваше дека за сѐ е доцна. Дека сѐ е веќе речено. Завршено.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оти е убавко, убавко е, ата да го најде, ама и улавко е. Токо, какво и да е, туѓо е веќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многу од младите жени, па дури и по некоја баба, и рака му бакнаа, мислејќи дека Сталко е веќе запопен, макар да не носеше „венец“ на глава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога го тераше Митра Илка да се жени, таа ја предвидуваше оваа беља, ама еднаш си велеше: „ќе му даде господ деца", а деведесетидеветпати се тешеше, оти е веќе попрекршен од годините, та белким не ќе кукне некој помлад.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А, ја! Нема да биде тоа! „Доста е веќе трудна", си рече со сигурност Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сигурно е веќе предзори и му велам на Евтим дека заминувам (12.12.51).

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Но на отец Иларион душата му се исполнуваше со милина што таа е веќе друг човек.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Нагризаното јаболко не е веќе јаболко!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Здраво – ми дофрла. Не стигнувам да му одговорам затоа што е веќе кај свијокот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Преведуван на англиски, француски, полски, чешки, италијански и на сите балкански јазици...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Патешествието е веќе во тек“ („The seeker on the way of sound“).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Славејот, пупунецот, врапчињата, фениксот, колибрито, сето тоа птичје царство станува огромно гнездо - упориште од кадешто жиците на виолината емитираат звуци. Патешествието е веќе во тек.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Па автобусот веќе нѝ замина, еве точно пред половина час, а следниот е дури во 5...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Ништо! Се чини дека е веќе одамна мртов!“ „Гледаш ли Смит? Од што би се плашеле?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе дојдат кај Лидија – тој е веќе пред зградата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Надвор е веќе Одеса, целата нагазена со снежна покривка.