е (гл.) - темен (прид.)

Таа седи превиена, лицето ѝ е темна кожа, во сувата рака држи бастун.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Крвта е темна“, рече професорот, којшто речиси беше завршил, „проверете го пулсот“.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не. Животот е темно чекање. Разочарани надежи. Неостварени мечти... Угасни ја усмевката. Угасни ја... или не...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Па каде е сега тој? - избрзав јас. - Отиде во Рајот божји, душата покој да му има, лесно да му е темното море што е над него, - се растрепери старичката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дека езерата се загадени може веднаш да се види, со голо око: водата е темна, матна, полна со најразличен отпад - особено пластика.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ноќва како затнат оџак е темна и зачурена. Маглите се чадот од прегорените мечти во душата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)