Севда е тешка, голема, уште потешка прокуда!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Организацијата пак сака друго: Секој наш човек — рисјанин — да постане јатак, секој да постане селцки кумита; дење да ора и копа, ноќе да тргне со тебе да ти помогне во твоата работа ако ти е тешка сам да а свршиш.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Работата кај бегот не му е тешка, та никакви дамки ни драскотници не се забележуваа ни по лицето, ни по рацете.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тиа што ќе откинат и побегнат, да не можат да се вратат веќе, макар колку аскер и заптии да доведат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој се прикажа: - Пиларски. - Притоа го изгледа Коча, како да сакаше да го премери колку е тежок.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Околу 90% од литературата која ви ја нуди образованието е тежок булшит кој е добро разработен и се покажал како успешен со децении уназад во перењето мозоци.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Како хероинот полека навлегува во моите бели дробови, така топол бран го исполнува целото мое тело.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Незначително чувство на забрзување. Мирисот на димот на хероинот е тежок и се задржува долго и веројатно не е ништо поразличен од мирисот на сулфурот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ова е тешка и смрдлива, жива кал. Уф! Подај ми рака!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ми врати СМС- Другар, борбата е тешка, ама ќе издржиме.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
А сипаниците не е тешка болест, слушај ме што ти глаголам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се тетерави, чекорот му е тежок.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Затоа пуста туѓина е тешка. (Очите ѝ насолзуваат и си ги брише).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И, да речеме, не е лошо. Секоја работа е тешка! Да седиш е лесно.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Тешко ми е да речам - лажеше. Зборот е тежок. Наше дете е... Наше дете е...“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Тато и мама долго зборуваа, а мене ми беше многу мачно.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Оловото е тежок метал, отровен, го оштетува организмот, предизвикува труење и трајни деформации.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Патот за спасение е тежок вели, оти тој пат е еден, и најважно од сѐ е дека тој пат постои.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Еда, има една бука, во Пет Браќа, вели, ама е тешка за качување.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)