е (гл.) - негов (прид.)

Краста: Подобро немој, може да те касне.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа до него е Кристина. Кристина беше а и сѐ уште е негова курва.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Битно е да се посочи дека во периодот пред настанување на работниот спор не беа набавени и користени заштитни очила, што може да се оцени како голем 209 пропуст – имајќи го предвид карактерот на работата што ја работи Ф.И. и постојаното прскање на емајл.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во установата делува синдикатот СОНК, а Митревски е негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 Во рамките на фабриката има формирано синдикат на ниво на работодавач, и Ф.И. е негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За работата со вкупните финансии надлежна беше административно-техничката единица, а благајната беше централизирана.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога ќе се смиреше, по испиеното кафе, во утеха ќе си префрлеше дека сепак не е негова работа да си го цепи умот за далечната иднина, за комунизмот, има за тоа поумни глави... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој ќе го прашаше која е неговата мајка, тој ќе одговореше: - Мојата мајка е земјата македонска.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Да“, реков јас. „Спомнав“ „Тој гроб, не е негов гроб“, рече Владе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во секој случај, рече Владе, оној гроб за кој ти мислеше дека би можел да биде на Никола, еве, не е, а каде е неговиот гроб, не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа лето ја запознав Кенди Дарлинг.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мислам дека луѓето би требало да видат сè и дури тогаш да се одлучат - то ест, да ги спречат другите луѓе да одлучуваат за нив. што и да правеше, Фектори сигурно им помогна на толпа луѓе да одлучат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На пример, ако некој тип види некои два други типа како се ебат, него тоа или го пали или не - и така тој знае кое е неговото место во животот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
По наше мислење тоа е неговиот активен однос на општественик за кого не постојат „мали“ и „спектакуларни “ теми.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кротка и тажна е неговата свирка сега, како да не дава да се јави укор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не е неговата љубов плод на мршата, од која произлегува секој грев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И не е никакво чудо, Адем е чифликсајбија со имот од илјада дулуми, илјада и петстотини овци, сто и педесет говеда, дваесет коњи; со кула и кошари за чифчиите, а Муарем е негов измеќар, само за разлика од другите тој не е обичен слуга, а служи со извесен понос.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И доцна сфати дека палењето на сламата е неговата грешка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кој може да каже, барем од нашиве сегашни сознанија, кои се неговите објективни физички параметри, која е неговата вистинска детерминанта: и во физичка и во филозовска смисла?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Без сестрано, исцело проучување на сите посебности на видливото, многу тешко е да се претпостави можноста за каква и да е негова естетска трансформација во невидливо.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Незнаењето е најголемиот непријател на човекот, а знаењето е негов верен пријател.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Единството е неговиот сопствен извор.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вообичаената слика на поетското во прозата е неговата формална симулација, како што и вообичаената слика на прозното во поезијата е неговата наративна маска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Колку во поскоро време еден народ го изменува својот јазик, толку поопасна и очајна е неговата положба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во јазикот има одделни гласовни знакови или зборови за сите мисли, чувства и желби на еден човек, затоа јазикот на еден народ е негово духовно богатство и наследство во кое се заклучуваат отпечатени во гласовни знакови или зборови сите народни мисли, чувства и желби со коишто има живеано и живее еден народ и коишто се предаваат како нешто свето од едно поколение на друго.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А во што веруваше тој? Дали овој негов уморен чекор низ снежната шума е негова судбина или негова слободна волја?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не. Не е неговата смена. (Во вратата се појавува Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А кога го слушав до крај писмото кое што го читавте вие видов дека не е негово.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Прекрасен човек е Иван Иванович! Тој многу ги сака дињите. Тоа е неговото најсакано јадење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сливи, вишни, црешни, секакви градинарски растенија, сончогледи, краставици, дињи, грашок и дури гумно и ковачница.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кај бригадирон Језекил, мислеше, тоа е неговиот труд, сиот негов живот, старион е всушност целиот еден празен ракав.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јасен и чист е неговиот пат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нека е господ со нас, вели, оти светот е негова творба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледањето на епизодата„ А што правеа славните оваа седмица?“ во каде што гостин е неговиот брат беше неговиот омилен начин на безделничење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Клечи така и липа суво и не знае кој (неговиот утрешен призрак можеби) се исправа од грчот на преврелата снага што е и не е негова и оди и се враќа со стара стаклена ламба и ја крши од вратата и ја вади ронсоновата запалка од џеб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но ѕвер, каков ѕвер. Тој со сила сака да добие нешто што не е негово. Еден таков решивме. Уште колку ќе ги има?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Рефлексивната свест- самосвеста е во солипсистички круг. ‘Духот’ е заробен во кругот на сопствената иманенција, неспособен да воспостави контакт со ништо што не е негов одраз.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Баксузот таков се родил, угурсузот е негова надградба, а се станува намќор во текот на годините.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Угурсузот е уште и ќерата со баксуз касмет!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој кога се здоби со ореолот на тиранијата сѐ повеќе се оддалечуваше од народот опседнат од метафизичката идеја да се овековечи во историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Позната е неговата изрека дека народот е како прашина која се движи како што тој ќе дувне.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од отец Арсенија разбра дека една од добродетелите и дури најглавната е неговата побожност.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама пак нешто го глочка сиромашкиот поп. Не е неговото како другите деца.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа е негова дејност и негово царство, коешто го воспоставува тој во својата сопствена сфера“, вели Хегел.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Според Енциклопедијата Колумбија: „Историчарите со векови расправаа за неговата вештина на морепловец, но неодамна беше докажано дека Колумбо бил ненадминат во вештината на приближно одредување на положбата на бродот на картата и во пронаоѓањето на патишта низ непознатите мориња”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Она што беше посебно во врска со Колумбо е неговата упорност и речитост со кои работеше на својот сон за „Индија”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Двојноста е негова природна состојба. Инаку не би функционирал.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Уште пообемна е неговата општествена дејност: бил секретар на Друштвото на писателите, секретар и претседател на Македонскиот ПЕН центар (сега почесен потпретседателот), основач и претседател на Граѓанскиот комитет за македонско-грчки дијалог и разбирање, основач и претседател на Хелсиншкиот комитет за човекови права на Република Македонија (сега почесен претседател), член на бордот на Транспарентност Македонија, член на писателите при Универзитетот во Ајова, САД, главен уредник на издавачкото друштво „Стерна“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И чудно е неговото минато.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Твоето бившо либе се шета низ мојава куќа како да е негова!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но зарем не е Тот сѐ она што тука навистина постои?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таткото е глас; пишувањето е негова презентација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Добро вечер! проговорува Димостен. Гласот е негов, помислува Пелагија, ама тој како да не е тој.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Секаде е опасно, што се вели, оти сѐ и секаде е негово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Контрашенко зафаќа поза, како пиењето да е негов изум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)