е (гл.) - син (имн.)

Но крвта што потекува е ѕидарска крв, тој е син, тој е внук, тој е правнук, тој е праправнук на ѕидарите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Трепери тркалезното око, налеано со црвенина. „Го знаеш ли Емин? Не? Тоа ме чуди. Не сакаш да се присетиш за Емин? Тој ми е син...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во право е синот кога му вели: Курвинската политика ти е влезена во секоја клетка! и мајката негова кога го колнеше, блуејќи крв, додека тој држеше говори во Сенатот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Од надвор допре брмчење на кола. Домаќинката погледна низ прозорецот и рече: - Тоа е син ми. Најмладиот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само по себе ова е ситно посочување, јас го чинам само затоа што сакам да ги предупредам за четврт час сите други истакнати луѓе, чиј што живот со зачудувачка едноличност се опишува задолжително од моментот на раѓањето. Ете, тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мојот дом стана засолниште за елитата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На децата прилично им се допаѓаше па ја задржавме. Беше одлична готвачка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше речиси слепа, но и покрај тоа работеше извонредно. На мажот ми внимаваше како да ѝ е син.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас се посветив да организирам чести и скапи вечери.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)