Мислам дека не е, мојот обид да ви соопштам дека текстот веќе е дом, дека    во куглата на телевизорот (во која паѓа снег ако се преврти) е содржана целата „куќа“ за која    зборуваме, т.е. некаков скелет, некаква архитектонска структура на ред која ќе ни понуди малку    сигурност и топлина, како што еден дом и треба да понуди.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ама ете, фамилија е тоа и тие работи секогаш биле нешто за кое не се зборува надвор од ѕидовите на домот, кој одамна веќе не е дом, а уште помалку топол.
               
             
           
            
            
              „И ѓаволот чита пРада“
               од Рада Петрушева 
              (2013)