е (гл.) - грев (имн.)

Може, делумно или целосно, да зафати една, неколку или сите единки.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Голем е гревот на мојот мрачен обид да ги сквернавам нашите легенди.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Доколку смарагдот се распрсне, направен е грев.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој грев е гревот што го чувствува поради старите чевли што верно го служеле, а тој, по долго колебање, ги оставил во туѓина, затоа што си купил нови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да ти е грев да ги гледаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти бери умот таква глупост?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни пред господа ни пред луѓето ова не е грев. - Не е, за тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Што ти е? Ти си оставена жена, без деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каде ќе нѐ носите со детево? ... Зар не ви е грев?... - Кај другите ... Има доста како тебе ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мачнината на божемнот грев, за кој немаше вина, а ни самиот не беше сигурен дали е грев или не, го убеди во можноста на успехот во долго подгтвуваниот чекор кон внатрешноста.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Луѓето (и ова го има забележано неговата рака) смеат да горат како полски булки секогаш кога ќе им се приближи убавината. (Не е грев пофалбата на возбудата да го користи повторувањето за да може да се доживува до последен здив).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)