Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во моментот на носењето на одлуката не можеш да знаеш дали е таа правилна или не, дали си згрешил или не, затоа што во тој момент не ги знаеш последиците во иднината, ниту, пак, можеш да го вратиш времето во минатото за да ја промениш одлуката.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но зошто е таа толку мирна, ни да се изненади, ни да се вцрви, а уште кротко му се осмевнува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нешто негодува во Соколета дека е таа така слободна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега Соколе гледа дека не сака телото, ами душата е таа што сака, и ако душата не нашла љубов во животот, ќе запилкува за неа како орле за вода над пустине карпи, дури не ја најде својата гроба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е таа наша нулта точка во која се затворени сите спротивности и сили.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Според него тоа значело дека „работата на собранието ќе ја следи партиската лиинија и спрема тоа ќе ни даде непристрасна јасна индикација за тоа што е таа“.304

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во оваа точка го правиме отстапувањето од Дерида - кому, се разбира, пак ќе му се вратиме затоа што целиов текст всушност е рециклажа на некои негови ставови: мултимедијалноста, оној „етер“ меѓу медиите во акција, е таа деридијанска рамка, parergon.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Можно е таа да се побрка со историјата која ги поврзува техниката и логоцентричната метафизика веќе три милениума.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Одвај дочека да мине полноќ, кога е таа слободна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Таква ти е планината... Таква е таа. Никогаш докрај не можеш да ја запознаеш, - мрмореше дедо Димо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За Ботеро, сѐ „има место да постои“, фалшивата затвореност треба да се предаде, да се отвори; потребно е таа да се покори и да ја презеде формата затоа што, како што велеше Монтењ, ние немаме „никаква врска со битието“ и, значи, можеме да го насликаме само „пасажот“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сепак, индикацијата ESQUIVONS - “да избегаме мудро и со презир” - ќе ја надмудри таа перверзна привлечност, било да е таа телесна или естетска.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Помеѓу двете зелени утра е нашиот неспокој зборот е таа страшна гасеница што нѐ брсти.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Свршеницата е таа; Марија, и една надеж на Томе, својот татко стар.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

По либе таа тажи... Чија ли е таа мома чии клепки толку лични, се?

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Апсолутно нејасно, каква е таа искра огин што пали која не згаснува, како некој до вчера великан што бил, станува мал.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Кога се сврти за да види од што е таа сенка, Даниел се сепна од необичноста на лицето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И се узна така дека исто слово стоело од лево и од десно од средето на клопчето, од буквата „Ж“, небаре огледало е таа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледот ѝ се промени, стана жив; го немаше веќе оној презир од пред малку, и таа рече: „Каква е таа точка?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Голема е таа угорнина и кривината остра..

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Една од причините, веројатно, е таа што Гоце помошта ја условувал (да се подготвуват, но да не преземаат ништо на своја глава), додека Сарафов, кој не водел сметка за последиците од било која акција, тоа не го правел.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не сакав и да се скараат со сестрата на мојата мајка, па каква и да е таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Сега живеам само за Цецилија,“ рече. „Да не е таа, не би живеела ни миг повеќе.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали вагата е покрај Меланхолијата само затоа што е потребно премерувањето на тежината кога се гради, или е таа и симбол на постојаното вагање, постојаното премерување, постојаното колебање?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И потоа одново зајачка, како бавно да раскинува стара ткаенина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да се живее или не?, тоа е прашањето на гравурата, на лицето потонато во мрак на кое блескаат белките на очите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш слушај – мајка ти е таа што те опседнува!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Каква е таа неправда, мислеше тој, најмудрата живинка, а си ја исправил само на двете, толку чипо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чуварот сега со интересирање ја погледна. - Види богати... што ти е таа? - Сестра ми. - Постарава... - Мајка ми.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Коските му чкртаа. Над неговата глава студено блескаа ѕвезди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие го колнат и со месец и со крст да им каже која е таа Наполинка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Имам впечаток дека е таа наполнета со олово - се ниша, тежи и се заканува да падне в прав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но, каде е таа! Каде таа се сокри? Каде ли замина „џенем“, како можеше зад себе да нѐ остави никаква трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Рано изутрината тој се упати кај началникот; но му беше кажано дека спие; тој дојде во десет – пак му беше кажано: спие; тој дојде во единаесет часот – му беше кажано: па началникот не е дома; дојде за време на ручекот – но писарите во претсобјето никако не сакаа да го пуштат и на секој начин сакаа да дознаат каква е таа работа и која потреба го довела и што му се случило.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Грешиш. Далеку е таа димензија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И јас повеќе немав претстава која е таа моја работа, освен дека е неопходно да ги соберам сите делови од сложувалката.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Влезе во неголемата куќа со ѕидови од камен и ја тресна вратата зад себе. Удри резе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Која е таа Мортенија? – го прашав човекот што потрча крај мене. Не ме ни погледна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас и денес треперам кога ќе видам детски домови, сѐ уште мислам таму е таа глувост, таа неподвижност, таа штама.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јана спиеше цела ноќ на моите гради. Или - Јана, која е таа?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Сепак, не сфаќам што може да е важно за обајцата.“ Чу: „Јана.“ „Јана!“ се зачуди. „Која е таа?“ „Девојката со која се состануваше во овие ноќи.“ „Малата актерка“, се сети Отец Симеон.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Татко не кажа веднаш која е таа постапка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Помошната причина е таа дека членот на Партијата, исто како и пролетерот, ги поднесува сегашните услови делумно затоа што нема мерила за правење споредби.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

4. ДАЈ МИ, БОЖЕ, ОЧИ ДА ЈА ГЛЕДАМ - и сите ѕвезди тоа боже зеници да ти ги всади нели е таа како сонце заслепен ќе си везден, а огнот љубовен, ко месец, ќе ти ноќева во гради...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Она што ќе превладее е таа волја за редуцирање на светот до точка во која Еден може да го има.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Љуба, изутрината Ревшин заборави овде некаде една кутија. Каде е таа? А, еве ја.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Митовите секогаш успивале, додека спознавањето на стварноста, па колку и да е таа непријатна, бил првиот чекор кон нејзино менување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Каде е таа? Кај кои луѓе? Нелуѓе. - Страшно, - прошепоти.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Уууу, ами ваа ли е таа Рожденка шо дошла за Илка ваш, мори стрино Митро? — праша Бојана, божем зачудена: — Ами, ногу млада мори?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман дваесет — дваесет и една вдовска свадба, ако не фати, шо свадба е таа, што домаќин е тој што ја прави?, Се растрчаа Илко и Трајко по луѓе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се огледа на малечкото огледалце и за големо чудо — не можеше да се познае дека е таа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нема ништо за тоа како ѝ е таму, туку наместо тоа тирада за животот воопшто дека ти е како совалката во разбојот додека се ткае, те турка низ конците на деновите еднаш наваму еднаш натаму како што често знае да каже мајката Роса, ама каде е таа, Пелагија, во тој разбој, не кажува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

После се смеев. Каква е таа инјекција што ја барам, и како ќе изгледа сето тоа?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дури и во неговата последна година, кога цвеќето го ставаше пред луѓето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но, ти одбра да те заседнат во градината на Бари и Рози, со подадени дланки, но без кошничка со овошје врз нив. Па, и што ќе ти е таа?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не е таа ваша работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Чекаме да видиме како е таа работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- А од што е таа слатка супа? – се кикотат децата. - Од коски... од коски од мраз!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Вели: „Каква е таа идеја, што не може да попричека додека ги сечам прачките?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па и кожата не ми е таа: ветва е и излитена, небаре гризена од молци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Која е таа сила, господе, што ја тера на толкаво понижување?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најважно е таа земја да ја пронајдеш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Таа е или не е таа?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

На Дедо Мраз толку му требаше за да зине: - Аааа, значи ова е таа земја скриена во глобусот што ме довикува со години!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Таа е таа што пред моето раѓање заминала со тие таканаречени јужни краишта.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„А таму некаде, гледаш татко“, покажуваше накај заснежената Китка, „натаму е таа фамозна санитарна депонија Дрисла, спасувач на градот од ова чудовиште - Вардариште.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Еве, оваа е таа прамајка! Неверојатно како издржала!!!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Каде е таа камара? Ја расипа Мара. Каде е Мара? Чува просо.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ми помина половина живот во клозет. Не знаете каква е таа мака.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Па која е таа ваша перспектива, господине Андреевиќ? (Се отвора главната врата.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Која е таа? - ја прашав бабичката. - За Марија прашуваш?! се изненади таа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ние тројцата летавме таа ноќ и чудесно убаво се чувствувавме.