Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Карл осети, по гласот на мајка му, дека уште не ѝ е помината лутината.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Стоеше нешто срамно зад него, тој го усеќаше како мртовечка рака на рамена, а можеше се да стане одеднаш поинаку, со еден познат збор, со едно обично помислување, дури уште ова не е поминато.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Збива некоја и друга минута, испружена крај јаслите во сламата, и кога веќе падна и уложјето од неа, сети дека опасноста на половина е помината.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)