дува (гл.) - непостоење (имн.)

Тој потполно беше во власта на некакво бесконечно отсуство и реалност на непостоење, колку што воопшто тоа може да се замисли.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Девојчињата не можеа долго да разговараат со него: се чинеше како тој во устите да им дува непостоење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)