„Земјата мрзне, се дроби и затоа е толку ровка.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го видов пред паѓање оќоравениот Арсо Арнаутче и го видов полуголото старче како бега со крик низ вратата, слушнав извици на некои што доаѓаа и почувствував дека почнувам да повраќам чемер, и сѐ беше стравотија на крст што паѓа врз нас, нѐ дроби и остава да изгнијат под неговата тежина мртвите надежи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Зад неа, девојките со торби на рамо, по две, по три во кривиот строј, со ситен од дробат и ја мешаат прашината...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Којзнае од кои села го носеше, го вареше, го сушеше, го дробеше и им го продаваше на војниците. Контрабанда.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)