Тоа беше едно од оние писма што Захур, постариот брат на Игбал, им ги испраќаше на моите од Гоа, каде што за време на туристичката сезона (рана пролет и зима) тие држеа дуќанче со кашмирски килими.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Оти тој не се врти многу овде, во селава арнаутски си држи дуќан—Мокрава.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Во лето и есен се враќаа во својот роден крај Кашмир, бидејќи тогаш во Гоа е сезона на монсуните, долготрајни топли дождови и неподнослива влага и жештина.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Ти, Марије, си одиш со Мушона, а? Змија лута ќе те клукне, ќе те обеса на сретсело, да знајш? — ја судеше еден ден Толе во Бзовиќ дваесеттодишната убава чупа Марија Милетова од Старавина, за која разбра дека му се подала на Мушон Евреинот што држеше дуќан во Старавина за некакви си прстенчиња, грлувчиња, мониста и други ѕрнѕурки.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)