дојде (гл.) - некако (прил.)

„Браво капетане, капетане алал, секоја чест кормило мајсторе!“ – се раздрав со гласот мој цел, и ми дојде некако убаво, лесно на душата, и продолжив да навивам, да го бодрам...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Таа година есента дојде некако порано.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Та и беговите; да не дошле некако инаку — со пот до она што го имаат?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се учеше да оди, но дојде некако до потокот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се наведна и испи неколку голтки бистра вода.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми дојде некако назгодно и му ги вкопав забите кај зглобот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тврди дека ја има и сликата што ќе ми ја открие тајната по која толку долго трагам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вели: „Кога ќе ја видиш сликата ќе откриеш кој си“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И покрај волкуте надежни зборови не бев сигурен колку можам да му верувам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или му дошло некако на ум дека тоа е најкраткиот пат до утехата, па побрза да ми ја соопшти оваа новина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)