дојде (гл.) - еднаш (прил.)

Но таква светлост народецот на вилаетов не познавал и не мислел или не се надевал дека ќе дојде еднаш, дека ќе шурне незапирливо од море или ќе се спушти од планински врв да ги облагороди со утеха и тревите и луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А Тоше дојде еднаш пред да заврне снег и од тогаш не бил веќе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Оние кои дошле еднаш, не се враќаат повеќе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Навистина, само самовилска светлост можела да ги изгони сенките на сомневањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно врапче џивка во арената.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зашто несреќата, ако дојде еднаш, чекај ја и по вторпат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)