довикува (гл.) - со (предл.)

Зад мене шепоти Караџица. Голем, гласен кос на слива се довикува со ветерот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Атланскиот Океан Аргентина ќе ја довикува со моќта на своите пробојни и универзални метафори на својата родна Шпанија, најдена во канџите на фашизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше неговиот водечки глас на старата трогласна полифона песна од родниот крај која најчесто ја пееше и преку која се чувствуваше најблиску до своите преку границата, како да ги довикуваше со својот осаменички глас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури и разговараше со некого (не сум сигурен маж ли беше или жена); се довикуваше со него или со неа преку планините на ноќта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако тетка Олга од другата страна го грабна телефонот, очигледно алармирана дека некој се јавува од странство, и покрај тоа што не стоев блиску до мајка ми, можев да го слушнам целиот разговор, од причина што и тетка Олга врескаше како да се довикуваат со братучетка ѝ од едниот до другиот крај на огромно поле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На Дедо Мраз толку му требаше за да зине: - Аааа, значи ова е таа земја скриена во глобусот што ме довикува со години!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А потоа наеднаш сум потонал во реката на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во сонот не можеш да ми побегнеш... Ме довикуваш со твојот ѕвонлив глас.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тоа беше воедно средба на два големи поетски мага со различен итинерер на егзилот во бурната историја на Европа и Медитеранот (Шпанската граѓанска војна и Палестина).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)