Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична  во кругот на самотата што го носи  Се постелува преопрезна  зад грмушките на видот  и чека како итро демнење  И не е само тажна метаморфоза на лисјето  и подмолен пристан на испокинатите магли  што висат од рамената на студот  Туку е клопче од многу излитени носии  и сива клупа од постојани медитации  при кои долго се молчи
               
             
           
            
            
              „Дождови“
               од Матеја Матевски 
              (1956)