Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

СЛУГАТА: Не се подбивам. Јас заминувам… Дај ми прошка и ти давам прошка.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Мене дајте ми палачинки со мед!

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ете ти го Мирко. - Мамо, дај ми лепче!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не поминал уште ни цел час а вратите пак тропаат, пак влегува Мирко и како да не јал цела година вели: - Мамо, дај ми лепче!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Влезе и викна: - Мамо, дај ми лепче! Олижнатото парче стоеше на креденецот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Дај ми ја, ме помоли Карамба-Барамба и веднаш се растажи.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Дајте ми го, да видам! Запрете со зборов, гледајте си на својот грев!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ве молам дајте ми меѓународна возачка дозвола, зелен картон и потврда за осигурување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Исто така, Ели во целото тоа време прашуваше: - што е ова, што е она, или бараше: - Дај ми го ова, дај ми го она.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Дајте ми и мене малку нежност, господине.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му се приближи и почна да го фаќа меѓу нозете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во книжарницата набргу некој влезе и се слушна важен женски глас: „Моето девојче е прваче. Ве молам, дајте ми една тетратка со широки и тесни линии и еден молив број два.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Девојчето ја гледаше десетдинарката со којшто тргнало да си купи бонбони, размислуваше, но најсетне ја подаде: „Дај ми ја, чичко, црвената!“ - рече.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Одеднаш најмалото девојче се сцрве и ги помоли: „Дајте ми го мене!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Јас штурчо само си свирам и сите во оро ве збирам дајте ми да кажам здраво и јас имам еднаш за право. Не, не не....извикаа дечињата.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Дајте ми круна од злато, ќе направам дворец од блато! Не, не, не, извикаа дечињата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Јас нешто неразбирливо си мрморам, а таа си продолжува: - Овде, не се сеќавам кој, ми даде рубла... Мислам, вие.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако сте вие, тогаш добро, дајте ми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога весело викаа: „Бабо, бабооо! Ајде, дај ми од она нашето.“ - А баба Ѓурѓа знаеше дека е тоа парче сомун намачкан со свинска маст и посолено со црвен пипер. Тоа беше нивната гозба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Господе дај ми сила да го минам искушението, покажи ми го патот како да стигнам до онаа која физички ме донела на овој свет.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Дај ми триесет грама! - Не ти треба толку. - Ако, да имам...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дајте ми го облогот, рече тој, рамно двајсет грошеви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дошол дома и таман та жената негова станала од спиење, сабајлето: - Жено - рече - давај, земај една вреќа - рече - дај ми една вреќа мене, една земи ти и ела вамо со мене!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кожава обеси ја, ќе ја штавиме за опинци, вика Лазор Ночески, дробовиве клај ги настрана, вели, ако немаш сатар, дај ми секирче, треба сите коски да се одделат од ’рбетот, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стомниња, бардиња, грниња, на ти тебе толку, дај ми мене олку, мора, нешто да сме згрешиле, вели, и царот веќе одел на дрва и на ќумур, вели, сега мечката свирела, а царот играл, стомниња, бардиња, грниња, од ќуспе масло не се вади, и шути за нас на мечката, ја јаде крлеж под опашка, вели, и царот садел компири, стомниња, бардиња, грниња, вика Толе Грнчарот и си шеколка по патот, се оддалува, како подиставен од умот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Поарно дај ми ја здрава, за да не ја крпам после. Војниците зајдуваат од смеење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дај ми ракија, да си ја соберам снагата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш се крена страшна паника. Родилката викна: „Дајте ми го моето дете!“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Дајте ми можност и јас ќе ви го кажам секој негов збор. Тој е против Партијата, не јас!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

17. ДАЈ МИ ГО ТВОЈОТ НОЖ ДА ТЕ КОЛАМ - дај ми го и твојот камен да те мавам.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

4. ДАЈ МИ, БОЖЕ, ОЧИ ДА ЈА ГЛЕДАМ - и сите ѕвезди тоа боже зеници да ти ги всади нели е таа како сонце заслепен ќе си везден, а огнот љубовен, ко месец, ќе ти ноќева во гради...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Крле гледа дека таа ја води водата на нејзината, ама и на неговата водеиица, та да не обиколува леводесно, таман таа заврши, тој ја бапна пред обете: — Е, море, шо ќе барам јас наки-ваки сиромашки ај дај ми а ти! — и се испули во Неда, се понасмевна и го запре здивот да го чуе одговорот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога дојде софрата за ставање, Доста стана, го зеде ѓумот и леанот од под ковчег, и, ни пет ни шест, по сиот домаќински ред и адет им тури вода на рацете на машките, ја зеде софрата; а да не поткрева веднаш во ноќвите, ѝ вели на Митра, која тукушто ја извади тавата од оганот: — Дај ми а, сестрице Митро, тавата, отвори го ковчегот и клади леб на синиата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој, прикрепникот мој, едвај вадеше по некој грош леб да донесе, та за в'на и козина ниет не стори да купи Токо . ,. дај ми ношчо Илково ако миа за потплетување: некој калци, некој чорапи или некоа аба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дај ми ја твојата рака, Никола, залипа. Прегрни ме, сокри ме во себе.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Изгасни ја светилката и дај ми ја твојата рака, шепна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Што е, синко! - се огласи мајка му од куќата. - Дај ми го торбичето со леб!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ѝ се обратив на една: „Дај ми го сапунчето да се измијам”.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја истури содржината на џебовите од пантолоните и палтото на полицата пред себе – билет од синоќешното кино, сметка за струја, во внатрешниот џеб наоѓа мина од хемиско, сигурно внатре му е сѐ измачкано од мастило, но картичката ја нема. – Дај ми го шампонот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Слушај ти пријателе: јас сум на твоето дереџе.