губи (гл.) - се (зам.)

Му ја стави в уста, а тој влече и гледа во високото небо кое во партали синее меѓу врвовите на буките, часкум губејќи се над густежот на гранките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А, Рада, го „забележа“ сплаварот со качулката како со празниот сплав се враќа губејќи се во маглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И губејќи се самиот себе меѓу забрзаните луѓе, побрза да се најде во првата крчма, таму под мостот, под кој почнаа да се изнуркуваат и по ден призраците што се влечеа во тие ноќи по него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Попладне во пет, „састанак”! – викнав подотворајќи ја вратата на поминување крај собата на брат ми. - Губи се! – свика тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Море, губи се оттука – ќе ми свика тој и, ако е лошо расположен, дури и ќе ме истурка со раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ауу, овој ептен бил лут, си реков и си влегов во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Чадот од многуте оџаци се испреплетка губејќи се лесен и подвижен кон облаците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Краста: Што? Не веруваш дека денес на мојот роденден можам да остварам многу свои желби и тоа баш со оваа ламба?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не затворај ја вратата, не губи се во заборав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во својата поезија ќе сведочи дека е тој постојано во заминување кон татковината: заминувам во сон, таму ќе се најдеме ако постои враќањето од егзил, обновив минат ден за да те сакам повеќе во новото заминување, заминувам во правец кој не постои!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па се оддалечи одејќи назачки и губејќи се во тревата, додека во погледот му остана на студентката со растурените скрипти околу голите колена туку девојчето со црвени корделки на русите плетенки и кусото ѕвонесто здолниште во сите бои на божилакот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Губи се! Не сакам повеќе да те видам!“ – му рече таа и му залепи шлаканица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Овчарот го скротна своето стадо кон сенките губејќи се заедно со стивнувањето на распеаните ѕвонци од овците.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ги немаше и оние купишта грнчарски садови над кои се мешаа сите јазици на светот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Автобусот само подзапре и таа слезе губејќи се во високите думани усвитена прав што се кренаа повторно зад него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)