Момчето гледа во Магвамповите очи, непрозирни како темно огледало, воочливи како две дупки на клозетски ѕид кои се склопуваат во Пресудна Ерекција.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Лицата на градот врвеа немо, како риби, изгнасени со злите навики и похотатата на инсекти.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Магвампот се лула на неговиот задник, телото му се грчи во флуидни бранови.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Телото му се грчи во фетусна положба, а врелата сперма му прснува в лице.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сакаше да се грчи во тие крчми, да ослепува од ракија, не, да стане вид само за едно - за Јана, таа неврат со златна пена коса зад малите уши.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кога појде со стиснати усни низ стеблата, некој од селаните дофрли: „Оздрави и врати се, попе,“ тие танки, пајажести нишки не допреа до него, се распрснаа под зелените стеблаци и изгаснаа оставајќи ја недореченоста на луѓето да се грчи во некоја нивна внатрешна суводолица. Поп?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ситни кршенки го шибаат во лицето и кожата се грчи во болни гримаси.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се грчам во нејзиното ждрело, се префрлам во желудникот, се мелам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во гласот не му се претчувствувала никаква закана.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неговиот гнев се грчел во неговите тупаници.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Челото се грчи во брчки и го оросуваат ситни бисери пот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)