гледа (гл.) - и (сврз.)

Еве, ние сме пример за то. Гледајте и учете.“ рече Ленче.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе половина година е во Куманово. Се гледаме и слушаме често.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тој, гледал, гледал, гледал и наеднаш прснал да се смее на цел глас!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тато Петре ја крена Мими на раменици, како што тоа го сторија многумина татковци, убаво гледаше и се вклопуваше во секоја иницијатива што одекнуваше откај бината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Најпосле од сите обиди му преостана уште само да го гледа и тој долго го гледаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие ми се најверни другари...“ рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаеше дека ми студи, дека со својата смрзнатост станувам камен меѓу камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го гледаше и одблизу и оддалеку, но не можеше да разбере што има навезано.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го гледам и си ги потпикнувам рацете во ракавите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најнапред, од секого се знае оти ние ги милуваме нашата татковина Македонија и нашиот народ, зашто секој ден ги гледаме и ги изучуваме со своите органи на чувствата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И, депилацијата е задолжителна, фарбањето на белата коса со евтина фарба, која по едно миење добива портокалов сјај како од к'на, па кога му велиш: „ептен ружно изгледаш и ти се познава“, те гледа и враќа: „Само дење, ноќе е другачие!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас си ја бркав работата колку што можев, не беше лесно да се довлечкуваат материјали горе кај црквата, а гледав што се случува: Симон исчешлан со ниската руса коса, испеглан, се качува на коњот оддеднаш, гордо, како кога некој те гледа и ти е важно како се качуваш на коњ, да не изгледаш клекав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Стоиме така и ништо не веруваме. Само се гледаме и намовнуваме. Некои летни морници нѐ лазат и нѐ студенкаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам и другарите тоа го прават: жулат со челото на дланките пред себе и скришум ги бришат замаглените очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Гледај”, му рече, „гледај и ќе знаеш„.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Какви паметни очи има, колку убаво чело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја гледам и не знам што да прашам повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги гледаше и погаѓаше. Врани не се, не се ни орли, ни гаврани.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чучулигата, во синото небо одвај се гледаше и личеше на мала црна точка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помогни тато, шепотам, помогни ми. Но не гледам и не слушам ништо од него, освен стисокот, а и тој е невидлив, обвивка од топол воздух.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можете ли да доживеете поголемо разочарување, поголема несреќа од таа што ја гледате и слушате од устата на вашите браќа кои исто така со денови, со ноќи, со векови се подготвувале за бегство.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ме врти околу себе. Се гледаме и се чудиме една со друга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пувка со цигарата и ја полни меаната со чад. Јас го гледам и ми се смачува да го гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шлатас ме гледа и молчи, а ја продужуем да серам…
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ама погрешно ти гледаат и погрешно ти кажуваат, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас не само што ги слушав, туку го гледав и морето, му го слушав дишењето, ги слушав криците на галебите и крцкањето на штиците од галиите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дојде учителот до клупата. Гледа: изделкана, изгребана, запустена. Гледаат и учениците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Некогаш даваше и на вересија, исто како и Марко, гледаше и тоа робот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лествичникот се возвишува пред другите и прави добри дела само заради пофалба од логотетот; неговата свеќа во храмот свети само додека има луѓе што ја гледаат и ѝ се воодушевуваат, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш почнуваат нивните долги, неми разговори. Се гледаат и си ги упатуваат мислите еден кон друг.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Само големите рани не се гледаат и не се догледуваат. Си знам јас по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите дванаесетмиа, појдовме тајно, како ноќни разбојници кон шумата, бедни, убедени дека ќе избегаме од очите на Оној кој гледа и слуша сѐ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Што убав брат имам, го гледав и си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби и ги стискале клепките иако можеле да догледаат дека низ порабен облак се покажало крајче зимурлава месечина. Бездруго со изѕемната муцка на бескуќен никаквец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се гледаме и се колеме. Така, со очите, со погледот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Геометриската композиција потоа успешно се гледа и на психолошки и на идеен план, успевајќи формата да ја стави во служба на една, во самата суштина песимитичка замисла за цикличноста на човековиот пораз како последица на човековата природа во која е невозможно докрај да се проникне, токму како што е невозможно да се спознае минатото, политиката, меѓучовечките односи, бракот, семејството.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Втренчено гледав и не можев ни плувачката да си ја проголтам, а камоли нешто да сторам, да изустам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ впиваше Бошко што гледаше и слушаше, ама никој не погодуваше дека од чаршијата тој скришум се измолкнува, и без никој да знае, оди на пазарот за робје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Додека студот штипеше, тој правеше пепелница за перењето на Калија, а кога лете доаѓаше кај нив самарџијата Димо, и на тремот со сватот Пајко се натпреваруваа во надјадување лубеници, Бошко беше тој што со мрморливо уживање ги гледаше и веднаш трчаше да ги собере расфрланите корки и резенки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Детето ме гледа и само ја стега раката од жената, не сака да се пушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Погледнувајќи назад, тој забележа дека двајцата копачи го гледаат и почувствува дека тие гледаат во неговото колебање и затоа брзо се сврте и зачекори накај кулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гледаше и ослушнуваше да види да не лежи некаде ранета.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Овде, како што гледате и самиот, сосем не е сигурно ни за нас, а камо ли пак за Вас.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го гледаше и му завидуваше: - Блазе си ти тебе, низ зелени треви и убави цвеќиња патот те води, а златното сонце те грее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Признавам, од опусот на Барт најмногу сум приврзана кон неговите подоцнежни книги, оние од постструктуралистичката фаза на неговото пишување, жанровски и методолошки хибридни (како Задоволство во текстот/Lе plaisir du texte, 1973, или Светлата соба/Lа chambre claire, 1980) и белким и поради тоа апсолутно заводливи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ама пак ќе стане и со тетеравење одново потрчува. Го гледаме и примижуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На троногалче седам и сеирот си гледам и немам што да правам па во оган дрва клавам и се мавам со чеканче по колено за да видам дали ми се добри рефлексите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Заборавам на ноќта бик, на нејзините врели ноздри, на глоговиот кол. Гледам и умирам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа што не гледаше и тоа што одлета, рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка и Ѕвездан гледаат и подголтнуваат. Им мрдаат гушињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шашливо ме гледаше и со обете дланки ми подаваше жар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седни до мене и, долго и широко, раскажи ми прво за твоите впечатоци, потоа за впечатоците на сите други, што ме гледаа и слушаа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ уште верува, сѐ уште гледа и се вгледува во ноќта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа ти е, како да ти речам... Го гледаш небото полно со ѕвезди и си одбираш една, ја гледаш, ја гледаш и си мислиш дека е само твоја и си мислиш дека ќе ти донесе голема среќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стивенс трчаше по неа, но навлезе во честакот каде што ништо не се гледаше и каде што од неа никаков шум не доаѓаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој не гледаше и не знаеше, но и кога знаеше не сакаше да знае, кој затворник за какво дело лежи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа ме замижува, ми е незгодно што ме гледа и стенкам, опенам, се лигавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мозокот на Х се гледаше и сите љубопитници што чекаа на ред за стрижење и бричење се радуваа што ќе можат да му ѕирнат во мислите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Човекот ме гледа и се чуди, врти со главата, И бега од мене, се обѕрнува и бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потпрени врз стаповите, повеќе мижеа отколку што гледаа и чекаа да фрли дедо господ некое облаче пред жешкото сонце, да им ја облажи жештината и да ја олесни положбата во која се наоѓаат на припекот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Да видиш како тој ги имитира пејачите, да умреш од смеа, како нив да ги гледаш и да ги слушаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заборавам на ноќта - бик, на нејзините врели ноздри, на глоговиот кол. Гледам и умирам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не поминав ни петстотини метра кога гледам и една друга трага се плетка со трагата на зајачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Славчо го гледаше и му се радуваше. Тој сакаше да си има таков другар, како што е палавиот Месечков зрак.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој не можеше да го скрие своето љубопитство: Гледам и се чудам, драг пријателе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го гледам и се крстам над човекот: ќе му избега душата, ќе му прејде некаде. Го натураме вода, го прскаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Висеше над нив, а во очите му се пикаше сето она крваво распарчување, од кое никако не можеше да избега, кое што мораше да го гледа и од него да се ежи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ме гледа детето, ко голем човек ме гледа и така ме разбира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да гледаш љубовни бои со нив во сите светлини и во мракот.. За да гледам и јас!!!!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сето тоа минува крај двајцата борци и се таложи во длабочината на свеста, а таа обеспокоена ги гледа и не разликува кој треба да биде оној со кого разговараше, кој внукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Патуваш по границите рани, странични на вселената – изведена смисла/свет а таму душата лебди, бдее бедеми бедни та раскошни со плимата плиска со осеката секне секавично и ведно гледаш и мижиш во длабините и самиот длаб на етерот бладање, сон на сенката светилник на помрачението блаженство во јадот страст за питие смрт и заборав за лага и заблуда за облик, опиум!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А по некое време го гледаа и со некои деца од градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Способноста да се сочуствува со другите, да се гледа и слушне што е во нивните души, е корисна - но некои многу големи писатели како што е Бекет имаат само еден лик, и немаат потреба од повеќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само ги гледаше и како да не можеше да им се донагледа, толку што му беше трпезата богата со семсекакво јадење.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас викам, тие ме гледаат и од викањето се разбудувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Куќите шашливо го гледале и чкрипеле со забите.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И кој има пари ќе си купи, а кој нема - ќе гледа и ќе си собира плуканици, ќе подголтнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледаше и знаеше: кругот се стеснува - полека, со сигурност, и подмолно.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ги гледам и си мислам дека се близначки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не гледа и не слуша... Напред!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакав да гледам и да слушнам за велосипедизмот на спортските програми на телевизијата, на радиото, но од медиумите добивав само скудни податоци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Видовитиот Дмитар-Пејко сепак знаел како изгледа она што другите не го гледаат и знаел дека од дебелата 'рскавичавост на животното се одбива семоќен ветар и паѓа врз нив разбиен во капки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не им е првпат така да се гледаат и да се разбираат без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Само нѐ гледа и ѝ се полнат очите со солзи, ѝ претекуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А третото прашање?“, ја гледам и чекам, белки било од хемија, физика... па душата ѝ ја вадевме со клетки, ткива, органи по биологија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кристалните прозорци светкаа, увото се напрегна и ја затегна својата слушна опна уште посилно — сите сетила на градот се раздвижија како некаква невидлива внатрешна луња, броејќи ги вдишувањата и издишувањата, скриениот и нејасен дамар на луѓето, слушајќи, гледајќи и вкусувајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Седеа понастрана, на одарот, во полутемнината. Гледав и слушав.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Навистина, му ја приспомнав думата, но и самиот ја гледав и ја следев чумата. Чу - ма - та.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да ви расправам за Транзицијата, при очи сте, гледате и сами, барем кај нас таа си е вечна и не прортчува тукутака низ живеачката.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Чаре? Море, оди легни си на чаирон, стави нога преку нога и ѕвери се во небоно. Господ сѐ гледа и ќе те разбере!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се доближувам пред огледалото, се гледам и не се препознавам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги гледам и им завидувам. На младоста, на заљубеноста, на бакнежите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се наведнува учителот, гледа во напишаното. Гледаат и учениците. И сите читаат: Панче В.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јосе Натемагото почна и на девојчиња да им гледа и да им претскажува која кога ќе се омажи и каков маж ќе земе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Често, многу често влегував во блискиот манастир“, не е обична описна реченица (Аврам и Адам) туку вовед во приказната на зографите кои со векови ги гледале и следеле „маките и страдањата на овој народ“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Којзнае кај ја гледаше и како ја гледаше Теменуга, ама ја моли, на клепки ѝ се обесува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Има и зошто – реков замислен, гледајќи и натаму кон синиот хоризонт, кон излезот, кон слободата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А Тета се нервира. Не кога ги имитира, тогаш и нејзе ѝ е забавно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тоа ти е, вели Уља, и плачеме така обете. Се гледаме и плачеме. Солзите ни се среќаваат на лицето од детето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Важно за селекторите беше каква позиција има јазичето меѓу устинките на дундата, каква боја имаат устинките од внатрешната страна (бојата требаше да биде блиску до розова, не црна како на оџак, а имаше и такви и такви).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Билјана ги гледаше и се мрштеше. Нешто не ѝ беше по волја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Впрочем јас сега ги гледам и согледувам одговорите на клучните животни прашања.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не колни го детето, вели дедо, а сестра ми само гледа и трепка со очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Тука гледај и внимавај! - викна. - Јас сум за вас најинтерсениот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога Duchamp врз својата глава (алхемиски сад) оформува ѕвезда како симбол на coniunctio oppositorum, тој сликовито го изразува она што Герхард Дорн веќе го сфатил - имено, дека вештината “не може да се разбере со голо око, туку исклучиво со умот.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се гледаме и не се гибаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Тато, Ташко, Влатко, Дејко и Марко дојдоа да ме видат!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го покрил челото со дланка. Искинатите зборови без значење му замирале в грло, замреле, стивнале со танок писок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Будникот од дружината го прераскажал многу пошироко разговорот зашто гледал и слушал. Божем.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Покрај него застана старец и праша: - Што е ова?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Земскиот бог те фрли во арена опкружен со злите кучиња за прести а тој одозгора сеирџиски ве гледа и смртта ваша за него е фетиш
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ја зафрли капата назад за да може да гледа и стоеше надуен, небаре не е комите туку војвода.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го гледаа и велеа: - Ах, цел живот сме живееле крај ѕверка...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зашто во овој свет, ако гледаш и размислуваш, никој не прави нешто што не му треба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се гледаме и не се познаваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Влатко гледаше и слушаше со стишен тон, зошто тато Петре имаше распослано материјали и ги разгледуваше мошне внимателно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Гледате и сами како е; празна продавница може да се каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа се чувствувала како малата сирена која гледа и љуби, но самата е невидлива и недопрена.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сирота мајка му. Јас го имам дома, тука да го гледам и негувам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во Речникот на македонскиот јазик три збора стојат едно под друго: Орлица, само гледа и само памети, наизуст ги знае имињата на сѐ што било загледано нагоре.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од она што можев да го гледам и да го слушам од комисијата за избор, акцентот се ставаше на формата на дундата: да не бидат устинките на дундата испуштени надолу, да има симетрија меѓу нив, да не биде едната подвисната во однос на другата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се гледаме и плукаме земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Останува една само-способност, сетилна: да слуша, да гледа и да чувствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ни се седи, ни се лежи. Постелата стои некрената и јас ја гледам и само прашувам: кој ја испразни толку постелата, боже?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да не се виделе еден век, како да се гледаа и за наредниот век, толку многу копнеж беше напластена во нивните души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Витомир само ме гледа и само ситни со ситните очиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одглумив радост дека го гледам и рамнодушно го поканив да влезе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Трубачот свири. Тој не гледа и не слуша повеќе ништо. И не мисли ништо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му кажувам и за многу други работи што самиот ги знае, ама не ги гледа и не ги слуша. И така скоро си отидоа сите командири.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие очи гледаат и само едно забележуваат: суво, ситно лице, фантастично покриено со густа мрежа брчки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Барем господ да ми каже, вели, тој сѐ гледа и сѐ знае.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Раздвоеноста помеѓу оној што гледа и виденото исчезнува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И отишол со таков чекор како да ќе стапи во непомирлива војна со сите сомневања што со змиска мрзливост се влечеле околу живите и им розгале на соништата отров од кој и срцето се скаменувало. Секако.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мораш да стоиш простум пред шпиончето од вратата, а оттаму постојано некој те гледа и во нешто те расколебува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ете, наспроти сите божји нешта, Сега луѓето застанати на прозорец гледаат и се крстат: Точно во таа доба и од страна зад која исчезна таа Квечерина, заедно со ѕвездите - изгрева и сонцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Никифор само гледа и не се меша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас постојано те гледав и ти се насмевнував.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си доаѓа Билјана од училиште, јас ја гледам и очекувам да го чујам она нејзино: „Денес за малку ќе добиев петка, ама...“ но таа молчи. Да, да, молчи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Разбирам да е шајка, ја гледаш и знаеш на што удираш...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Литературата не е соучесник во овие процеси, туку по налог на својата специфична функција таа е само сведок, честит и храбар сведок, којшто не молчи туку гледа и кажува, добро гледа и добро кажува и трајно посведочува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А чичкото ги слушна, ги гледа и топло се насменува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А чичкото ги слушна, ги гледа и топло се насменува.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Германците гледаат и се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гледаше и на крајот рече: „Каква нужда те натера, синко, во оваа доба да не спиеш со сон мирен, туку кај мене да дојдеш?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)