гледа (гл.) - некаде (прил.)

На Лазора, изненадеж, очите му пливнуваат во солзи, а потоа солзите прибликуваат и течат прудолу по лицето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор кој ја има едната, десната рака ставено на чело, над очи, и гледа накај Коритница, и Јосиф за кого не се знае дали спие или одшто е капнат од умор ја има главата потпрено на ѕидот и замижан гледа некаде во далечината.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Забележа дека никоја не го слуша, ами гледаат некаде зад него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наместо тоа, гледаше некаде неодредено и зборуваше воопштено на толку деликатен начин, што оставаше впечаток како да е делумно невидлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ги забележуваше и пиеше гледајќи некаде крај нив со празна замрзнатост во очите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа ме кара, а дволичниот Чико гледа некаде неопределено преку прозорецот, клатејќи се на листот од фикусот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Срнчето уште дишеше. Очите уморно му гледаа некаде преку мене и гаснеа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дури и да не спиеш, гледаш некаде горе, во отворено, и мислите те носат дури да те навали сонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и Коста гледа некаде понастрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја гледа некаде пред себе Теменуга и си зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште си стои заделен и гледа некаде надолу, ко над некоја бездна пред себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го затнам шпиончето и ќе гледам некаде во нешто, којзнае во што...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тука Нумо прекинува, се искашлува, гледа некаде од високо, мижурка, погледот му се губи некаде пред него, небаре сака да се потсети каде ли уште води трагата и, по подолго молчење, продолжува: - Стопанкината, трагата, наша де, секогаш, барем нас, не водеше кон нашата смрт, или нашето осакатување...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сликата беше згниена и веднаш се распадна; металната рамка што ја држеше острана залепена на дното од гробот како прозорче што гледа некаде надолу во подземниот свет.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)