Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Децата сите го гледаа под око и, како некои судии, го чекаа да им дојде.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Откриеш ли еден пласт, гледаш под него е друг...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Како Циганите, оние што ги гледам под железничкиот мост на Вардар.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Тие што не воскреснуваат гледаат под прозорците како одминува историјата И како догорува уште од пред три века некоја запалена свеќа И како расцутува сѐ со горчините на вјеки веков.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)