Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кој ги кажа тие зборови? Тој, или пак само така ми се чу? Таа неизвесност ја прави неспокојна, нестрплива.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Лакхдар Брахими гледајќи во отворената книга на Малро Човеквата судбина, замислено рече: Се чини мина засекогаш времето на големите, харизматични личности-интелектуалци во поновата историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

(Куќата на Андреевиќ. Димитрија го делка своето дрво, Ацо и Андреја разговараат, Марија гледа во карти, Вера пее, Симон спие.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ти личиш на изнемоштена птица, Која тажно гледа во своето јато, кое оди и се враќа, а таа останува сама.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Гледав во старецот сениште и занемев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа, кога влегуваше на час точно навреме, им се насмевнуваше на учениците и тие гледаа во неговите два огромни предни заба, строго концентрирајќи се само на нив, а не на изборот на кошулчето, вратоврската, панталоните или каишот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го потргнува превезот што го дели широкиот кревет на две половини и гледа во креветот лежи Хера облечена во блескава ношница и со круна на главата како кралица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Гледајќи во суво опуштената долна усна на претседателот, Глигор се потсетуваше на првите дни од иследувањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Навистина беше изненаден и веројатно се чувствуваше како кондуктерот, кој гледа во возот што се одалечува, го испуштил а му претстоеја на многу секојдневни обврски..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само... ете така... те донесов колку да поднавикне да те гледа во куќава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Гледајќи во двете ископачени букви на длабоката резба, чувствата ѝ беа одвоени како вода и масло. Бистрата вода остана на дното.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа отелотворува имагинативна структура што му дава значење на обликот на поединечно постоење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само отец Лествичник сѐ уште гледаше во сочинението, како во најцрна судбина своја да гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледам во меурчињата што играат во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

БЕЗ ДОЖД, БЕЗ СОНЦЕ Според се уште важечките правила на вљубените тие се држат за раце и љубопитно гледаат во небото - да изврват, ако треба, еден порој, а потем да примижуваат од цончевите зраци.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Дури, еднаш, на коридорот, еден мој другар ме прашуваше како сме си поминале на тренингот и дали навистина можам пет минути да возам на едно тркало; Луција стоеше само на метар од нас, сама, замислена, и гледаше низ прозорецот; надвор врнеше, таа гледаше во дождот, а долгата, црна коса, собрана во опашка ѝ паѓаше по грбот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Валијата тапо гледаше во градите на Глигор таму каде што кошулата, раскопчана, му ја покажуваше црномурестата кожа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Влатко се врати кон патеката гледајќи во купишта градежен отпад и се згрози помислувајќи на змии.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И Отла гледа во лицата на децата, гледа во грчот на нивните лица, гледа како тие лица позеленуваат, гледа како устите им се разјапуваат барајќи воздух, гледа како паѓаат на подот, паѓаат едни преку други, ја чувствува и сопствената слабост, сопственото гушење, но се проколнува што има толку издржливо тело, што ќе умре последна гледајќи ја нивната смрт, и таа конечно паѓа, паѓа врз детските тела, ги гледа како им се превртуваат очите, како од устите им потекува крв, а потоа чувствува како и нејзе нешто ѝ се раскинува во градите, ги превртува очите, издивнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Хирургот тапо гледаше во својата чаша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но тоа предизвика огорченост и омраза кај беговите и тие почнаа да гледаат во Мариовците свои непријатели и бунтовници, а во Мариово – како област – земја – што треба да се стави под власт на султанот за да можат да ги подвластат и Мариовците како овие христијани во полето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не гледа во мене, но сака да зборува: Станувам и знам, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И Никифор Абазовски само мене ме гледа во устата, во раката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Звукот на нејзините чекори запре, неговите чекори продолжија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ЛУКОВ: (Оди до собата каде што го фрли Фезлиев и гледа во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Шефот извесно време гледа во високата фигура на машиновозачот, потем со глава му дава знак да седне во една од многуте фотељи и самиот станува.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Повеќе не го гледаа во главата. Само го одминуваа. Речиси и го заборавија.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Коските му чкртаа. Над неговата глава студено блескаа ѕвезди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

КИРО: (Се прекрстува. Гледа во ковчегот на Султана. Тишина.) Бог да ја прости. (Пауза) Дојдов да ви помогнам да го ископаме гробот.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Без да гледа во неа, точно знаеше што прави таа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вѕирајќи се низ прозорците надвор, следејќи ги промените во природата, гаснењето и обновувањето, на Мил мислите му шетаат многу назад во времето пред неколку милијарди години кога земјата била пуста безживотна планета: ги гледа во мислите вулканите кои исфрлуваат лава на сите страни распрскувајќи ја како огномет, како некое славје, како некоја радост што таа вжарена магма започнува да ја создава првата жива клетка, првата жива материја на земјата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Причина за тоа се нашите творци кои не успеаја да остават впечаток на сериозни, впечатливи луѓе кои можат замислено да гледаат во далечините.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дојде, седна до мене и потем долго гледавме во реката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежев и гледав во таванот како да набљудувам ѕвезди. Тоа беа рефлексии од џагор, забава и понекоја пијана мисла.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

И Гоце гледа во него, но мислите не му се тука.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Болката што ја гледа во буквите поминува во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таа стана и наеднаш си ја тргна раката од неговата, се заврте да не му гледа во очите и побегна низ малата врата, викајќи: — Доста, доста за сега!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ова особено се гледа во експлицитната белетристика за геј-мажот што се појавила по Втората светска војна на обете страни од Атлантикот: Градот и столбот (The City and the Pillar) од Гор Видал (1948), Срцето во егзил (The Heart in Exile) од Родни Гарланд (1953), Собата на Џовани (Giovanni’s Room) од Џејмс Болдвин (1956) и Возарот (The Charioteer) од Мери Рено, а да не ги ни спомнувам сите нејзини грчки романси.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Додека Пела и Дончо крај самоделниот ковчег во аголот зборуваат за она што им се случува во училиштето, Чана пласната е во креветот на Пелагија и така легната, гледајќи во таванот, зборува за некој маж под кого она веќе легнала во леите со пиперки, вели Как да ти кажам, мила сестро, цала ма покрива, ха,ха, ха!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Клекна крај една голема оморика, под грмушки, токму како жив човек; се смири.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И ќе гледаат во мене како во призрак.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гледал во страшно наголемените очи, се гледал себеси во црнките на девојката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во водурникавите очи на оној Адам Лесновец тивко живеела болест на вечно настинат човек - гледаш во него и не дишеш со мачен страв исчекувајќи да се распрсне и да остави на своето место жолта лочка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На прв поглед се чини дека оваа просторија е посветена на прегледот на литерарните изворишта на Дишан, зашто во една витрина е изложен примерок од романот на Рајмонд Расел, “Импресии од Африка”, и списанија отворени на страниците со фотографии на сцени од театарската претстава работена според овој роман.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кузман гледаше во децата некое време потоа предложи да ги опколиме и да ги нападнеме од двете страни на улицата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Додека зборува девојката се гледа во џебно огледалце и повремено го плази јазикот во кој има прободено минѓуша.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сѐ тече - сѐ се менува... повторуваше во себе гледајќи во матните води што влечеа фрлена амбалажа и друга нечистотија.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Логотетот гледаше во чудното писмо на прстенот и се чешкаше по тилот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

КУРТА: Значајно гледа во Малиот, кој влече посилно. Слушам!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Учителот пак гледа во листот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Толку за муабетот на овие двајца Првпат отворам уста за туѓи муабети Ама како што гледате во нив нема ни грам политика А признајте дека убаво е да се муабети за згодни ножиња и газиња И дека таквите муабети не ги интересираат тајните агенти

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ѕвездите гледаат во мене, треперат како и очиве мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Девојките што гледаа во штандот со книги разговараа меѓу себе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога со палецот од левата рака си ја раздели густата брада на образот, несвесно чешкајќи ја додека даваше наредба каде да се постави стражата таа ноќ, тој ја виде лузната, сега веќе само долг побелен засек по лицето што подостарело.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Качакот ја држеше главата провисната, гледаше в земја, сонцето го пржеше по темето, му облетуваа муви и инсекти околу устата што му пенеше и му гореше за вода, напинаше на јажињата со кои беше врзан да ги скине; гледаше во луѓето собрани околу него, гледаше во езерото што ја заплискуваше водата и со јазикот мласкаше, стружеше низ устата која сѐ повеќе му се сушеше; се вртеше и го бараше Делина да дојде веќе, да му го забуца куршумот и да го спаси од овие маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Оваа пештера всушност е најмногу полна, со изобличени светлосни потоци како хиероглифи, променлив јазик изгубен во променливите бранови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Продолжи да гледа во бистрата вода која се оддалечуваше во езерската шир.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ниту една од странките не покрена жалбена постапка пред второстепениот суд, а немаше потреба ниту од изрекување на било каква времена мерка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А моите малечки деца се искрадоа од дома и ете отидоа за да можат со отворени очи да гледаат во тие грозотии. Нели е страшно тоа!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Господе, си мислам и гледам во косата меѓу прстите мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако се гледа во тој миг одозгора, тој прилега на фантастична, асиметрична пеперуга што слетана на сувата земја трепери од некаква непозната страст додека врз неа паѓа црвеникавата прав на времето”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беше збунет и не можеше да верува дека друго човечко суштество, без да стави рака на него, и без да му каже ниту еден збор, па дури и да не гледа во него, може да го парчоса неговиот свет и од него да направи куп урнатини.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога санката застанува, Надењка фрла поглед на ридот по кој штотуку се спуштивме, потоа долго ме гледа в лице, се вслушува во мојот глас, рамнодушен и бестрастен, и целата, буквално целата, таа, па дури и нејзината манжетна и нејзината качулка, целата нејзина фигура изразува крајна недоумица.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ама другачките не беа сите такви. Некои само гледаат во сонцето до каде е искачено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Молчеливо, несигурно гледаат во подот не знаејќи како да започнат разговор, си ја местат фризурата во огледалото, си ги испишуваат имињата кога се сами.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Излегов од транс. Гледав во робата, мислам, со тап, стаклен поглед.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Долго и мирно гледа во оџакот од соседната куќа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Не лажи, велам, украденото ти се гледа во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но знаев каде ќе биде вечерва: ќе гледа во дијамантите на Орион од терасата пред нашата куќа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Царот останал вџашен од бистрината на говедарчето. (Бидејќи секоја капка дожд во април и мај месец чини колку еден златник).

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

ФЕЗЛИЕВ: (Сето време фасцинирано гледа во Младичот.) Кај Иванов. Те чекаат и тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Гледај во облаците, во птиците.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледаа во мене и не зборуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да се молчи, да не се засилува огнот со железо, да не се загризува неначнат леб, да не се оди по главни друмови, да не се гледа во ноќното небо, набаре непознати, како никогаш да не се виделе, како никогаш да не се допреле: сега сме два живи камена, некогаш само ветар меѓу нив ќе се провира и пишти...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Тој долго гледа во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не се движев, дури мислев дека и не дишам. Сега девојката отиде до прозорецот да гледа во некој свет на селото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зоки гледа во чичкото не верувајќи, но наскоро му ја подава својата рака.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

По неколку вечери, кога Тулио Бути како и обично гледаше во прозорецот на Машиеви, се вангелоса кога виде како во собата отспротива, каде што семејството обично вечераше, но овојпат без таткото, влегуваат госпоѓите Нини, неговата стопанка и ќерка ѝ и како таму ги пречекуваат како стари пријателки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некогаш, кога ќе ни препадне време, ќе се качиме на некоја тумба и ќе гледаме во градините, во природата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еднаш, откако долго го изнагледа цртежот, Клара рече: “Се прашувам дали оваа жена гледа во бездната, или стои на работ со затворени очи.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислам дека веќе ја нема, ама мене ми е арно во најзадниот ред со ѕидот зад грбот од проста причина што никој не може да ми гледа во вратот, во алиштата, во тилот, а јас можам сите да ги гледам и да ги анализирам.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Кога седам на чардаков покрај рекава и гледам во ѕвездите, сѐ ми се чини дека сум таму, покрај Кубан“, ја завршил божем пред Анатолиј својата исповед дед Павел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во приземјето ѝ е сместен дуќан за продажба на очила, чие лице гледа во прекрасните сводови на знаменитиот Камен мост врз Вардар.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Гледаше во мене со некое неверување но и за миг како да видов пркос во неговиот поглед кој како да сакаше да ми каже: - Во животот ми се случила и потешка разделба од оваа со тебе сега.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ние заминавме, а тој остана на брегот и долго гледаше во нас, додека Лена му мавташе за збогум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На Криста, нашата сосетка во Гнездо, животот наеднаш ѝ се испревртел.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неколку години подоцна, кога вистинските побуди од овие гласини полека почнаа да паѓаат во заборав, се случуваше некој американски сноб да се сети на помодната идеја за Хичкоковиот пад и да ја прогласи за своја критичка оцена. •Хичкок:„Немојте да мислите дека бев луд по сето она што беше американско, но за филмот сметав дека е нивен начин на работа, бидејќи навистина беше професионален, далеку понапред во однос на другите земји.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Стои пред театарот разурнат во земјотресот, втренчено гледа во мене и ми дава знак со раката. (Пријателот – привид, што стои отспроти, преку реката, пред многу години замина од земјава.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Повремено застануваше на место и гледаше во осветлениот прозорец над него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледав во тоа искуство што сега беше огромно зажарено брдо, планината што ја испушташе вжештената топлина наоколу, а сите само се оддалечуваа од таа топлина која освојуваше сѐ повеќе и повеќе.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Таа шетка по бифето и гледа во шанкот. А на шанкот чиниче. Во чиничето слатки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми покажува нешто кон небото. Кон едно развласено облаче, плукнато над ливадите Баѕернички. Гледам јас кон небото, па гледам во Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мишко станува од фотељата и очигледно исплашен гледа во Лена која штотуку влегува.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Најпосле кога седнавме да вечераме тивко реков: - Тетка Рајна дојде со една непозната жена, не знам дали тебе те бараше и те дочека ли? - Не гледав во него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

ОСТОИЌ: Да не пречам? (Пауза) Добар ден. (Пауза. Гледа во премачканата фреска.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

За да избегне да гледа дирекно во Даниел, а сепак да не гледа во подот, Боб го насочи погледот кон еден календар што висеше меѓу два клина на спротивната страна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Марин Крусиќ пак се исекна. Се исмеа, кивна и гледаше во Сандри помалку победнички отколку да го кажеше сето тоа кога не ќе беше солзлив.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ги набљудуваше сликите на ѕидот, столиците, масата, гледаше во мене и во Мама.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Отец Симеон избегнуваше да гледа во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Влеговме низ раскршената врата, а потоа минувавме по просториите на некогашното живеалиште, гледавме во подот, по кој беа расфрлани предмети кои веќе никој не ги употребува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа што го гледаш на сите страни е само плева развеана од ветрот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И постојано гледаат во дувалото. Дувалото е остаток од некогашен кратер, од некогашен вулкан кој во своето време бил активен, но се смирил, згаснал и создал околу себе плодно земјиште кое обилно раѓа сѐ.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја поттргнувам машината за пишување со листот во неа и, онака, замислено, гледам во последната реченица од незавршениот текст: „Тука се поставува прашањето...“

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А Неда со закован поглед в кој омраза — молња се крие гледа во водачот бледа.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Глигор веќе сѐ појасно гледаше во сенчестата влага на очите од Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој проговори кратко и отсечно, со глас кој на слогови ги делеше неколкуте зборови и, без да гледа во неа, речиси ѝ нареди да ја напушти просторијата: “Овдека никогаш повеќе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- А сега каде? праша Петко. - Јас ќе спијам во автомобилот, рече Пенчо; посрамено гледаше во своите боси нозе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Без да гледа во лисичето, му рече: - Ајде ти првин влези во водата, па јас веднаш по тебе...

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Со стиснати очи гледал во бабуњосаното лице на исто така збунетиот Адам Лесновец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На тоа мисли Сузан Зонтаг кога во својот прочуен есеј „Белешки за ‘Кампот’“ од 1964 година забележува дека „Кампот сѐ гледа во наводници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се обидуваше да не гледа во правецот на непознатиот за мене човек.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа цело време гледаше во „попчето“ па и кога се појавија да ги поздрави публиката, и виде чисто и бистро оти очите од „попчето“ беа втренчени во Нешка, и дека и таа не се издиши дури тој ја гледаше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

МАТЕЈ: Ништо. Не сакам ништо општо. БОРИС: А слободата, татковината? (Пауза.) МАТЕЈ: Да. БОРИС: Што да? МАТЕЈ: Разбирам. (Пауза. Се гледаат во тишина.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И како прилега кога одеднаш ќе ја тргнеш крпата и кога ќе откриеш купишта смет и кога ќе погледнеш внатре па неколку секунди гледаш во белите нешта што потсетуваат на макарони или јувки, само што тие живеат и вријат. Ги има милиони.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гледам во луѓето, а месечината стекла дури до врата, мислиш реката надошла пред куќи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една постара професорка со дебели наочари, какви што ги замислуваме оние од „старата школа“, кои на почетокот од кариерата на немирните им удирала заушки и ги потчукнувала со врбов стап, сега молежливо гледаше во професорот до неа, нервозно врткајќи се на столчето.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Што се случува сега?“ ја запраша следната куќа, гледајќи во рачниот часовник.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гледаше во некаква книга со корици од сино платно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гледаа во лустерот и редеа какви не фалби, прашања...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стражарот во став мирно, на само неколку чекори од влезот, гледаше во небото.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога забележа дека блондината гледа во него, еден од браќата се насмеа. „Ти се допаѓа тој?“ праша и не чекајќи одговор рече: „Ако не бевме ние, оној, твојот, ќе го убиеше.“ Отец Симеон се промешколи во ќошот и ја дигна главата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ова беше инспирирано од корицата на Zap на Р. Крамб, на која е прикажано момче со исечена глава на врвот, и со истурен мозок и тој го држи едното око така што тоа гледа во неговото друго око.okno.mk 111

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па нели во таа вистинска заклетва и самиот се увери додека гледаше во нејзините зелени очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го отвара и гледа во хартиените цигли. Ги гали замислено.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Наскоро ќе биде“, рече тој. Кимна; не мораше да гледа во часовникот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Еден фармер, оддалечен осум километри, гледаше во нискиот полноќен облак и здогледа некакво далечно светкање и искрење.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Постоја еден миг гледајќи во него, а потоа посегна во патентот на својата униформа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Имаш уште пет минути! – протнувајќи ја главата, девојката зачекорува во собата до телото на младиот човек, што испружен на подот,маѓепсано гледа во сцената на екранот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Навистина беше забавно да се гледа во огледалото, да го плази јазикот и да се кривули.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа најдобро се гледа во тоа, што веќе не мораме да разликуваме помеѓу вистината и видливото или помеѓу науката и уметноста.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Одев, а ми се присторуваше оти летам и оти сите гледаат во мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледаше во Филозофот, а на отец Стефан не му беше добро, па замоли да седне.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега влегуваме во станицата Сен-Силпис, некој покрај мене се исправа и заминува, Ана исто така останува сама пред мене, престана да гледа во чантата и на два-три пати нејзините очи расеано ме пометоа пред да се загубат во рекламата за бањското капалиште која се повторува во сите четири агли на вагонот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не гледај никаде Право в земи гледај Во утробата на оваа планина легни Длабоко закопај се Друг да се родиш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледаше во нив и се намалуваше заедно со сите свои сетила и болката во раката.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Бидејќи двете се информација, буката може да биде вредна колку и сигналот. OГЛО: Кога човек го гледа програмот додека работи, има чувство дека гледа во внатрешноста на копроцесорот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Обогатени со видено умирање, гледале во огнот како во извор на животот, во црвено-жолтите кунатки со непрекинато јазење по усвитените гранки. Со мака ги држеле очите отворени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седнував во аголот, покрај креветот, и се обидував да нацртам еден поглед кој гледа во ужасната празнина, две очи кои плачеа навнатре, но обидот завршуваше на една единствена точка – движењето на мојата рака запираше онаму каде што започнуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка зачудено гледаше во Куранот, па во Татко, а, на крајот, погледна кон небото, од отворениот прозорец на чардакот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На улицата се собра народ. Се расправаат и чудно гледаат во прозорците од Митковиот стан.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Вечерта дојде и стрико му на Зоки. Додека другите се поздравуваа, Зоки гледаше во неговите раце. Но, тие беа празни.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кој не верува, нека проба да гледа во сонцето: та нели најголема светлина тоа ни испраќа, и во мигот таков – слепило целосно настанува?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Видов како со презир гледа во листот хартија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледавме во неа, во нејзиното бледо лице и потемнети очи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Михајло гледа во сите. Го гледа Ангеле. Се врти кон Богородица. Го гледа Евто.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Сите гледаат во лудите, а тие гледаат во насобраните на плоштадот, се гледаат и меѓусебе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ме праша дали брзам да им шепнам дека е во забелот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Баба Роска го гледаше во чудо - тој човек кој со години ги фасцинираше сите со бистрината на својот ум и со беспрекорното паметење на ликови, имиња и датуми, како се претвора во физичка и психичка рушевина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И гледа во одајата којa станува се побела, широка и понедогледна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А градителот патуваше и патуваше, па кога дојде на два конака пред Цариград, се разболи од чума.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

СПИРО: Ама јас баш да го разбудам? Е време? Да видиме првин што вели саатов: (Гледа во саатот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

МАТЕЈ: Нежно и со попуст. (Пауза. Се гледаат во тишина).

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Каде се моите? Каде е Кукуш? Каде е мајка Македонија?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Еве го пак врви и гледа во пенџерево, а јас, од оваа што ми се пули само во рацеве, не можам ни да му подмрднам со рака, а камо ли да му подвикнам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Долго го врзуваше опинокот; најпосле ја зеде пушката и не гледајќи во тој, во чии зеници ќе сретнеше страв и омраза, му ја стисна раката на воденичарот. - Прости.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Само со едно око можеше да се гледаш во џамчето и само едно око можеш да си видиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве, малку ќе чекорам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега на место волно и гледајте во мене“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека господарот зборува, другите тројца лошотии молчат и недоверливо гледаат во подготвениот материјал на Сенка: некакви слајдови, скици, мапи, големи плакати на кои се нацртани нивните непријатели, книгата „Анатомија на Мозокот”...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кога не гледаш допирот добива очи - ти гледаат прстите и устата, а нечие стапало гледа во тебе.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

На дело е силата на неорганскиот живот, она што се гледа во потегот на некој цртеж, во пишувањето или музиката.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Едно дете во Франфурт на Мајна го прашува случајниот уметник минувач дали знае да нацрта стопало без да гледа во било чие стопало.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Една мисла ми ја поматува среќата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Судијката се накашла гледајќи во мене. Потоа за миг настана тишина. Миг што траеше цела вечност.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во својата работилница складираше жолти тикви, пругави тиквички и лејки зашто уживаше да гледа во нив додека работеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш воопшто не е случајно што Лакан, во својот семинар за трансфер, парадигмата на аналитичар ја гледа во Сократ, „првиот филозоф“ (...). Slavoj Žižek, Tarruing with the Negative. Kant, Hegel, and the Critique of Ideology, 1993.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Цело време гледам во нив благородна вдахновеност, чинам, не денешна, ами пренесувана и љубоморно негувана од колено до колено и гледав уште искри на подбивност кон уништувачкото бреме на времето кое на овие простори истури толку омраза, лошотилак, кодошлук и подбуцнување...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

СПИРО: Море бре, застанал!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гледа во бистрата вода, а во неа широко отворени очи, слични на очи на исплашена срна, лице огрдено од лузна, збрчкано чело, стегнати усни и вилици, прекршени веѓи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(Пауза. Евто гледа пред себе. Зографите почнуваат со работа. Фрлаат малтер врз Богородица. Евто се врти. Гледа во нив. Зографите работат во тишина.) КРАЈ

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Логотетот гледаше во него стрештено. „Но тие букви ги знаеме само јас и отец Стефан“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неговото олеснување кога ја виде беше толку големо што не можеше да се воздржи директно да не гледа во неа неколку секунди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не му обрнував внимание и не го гледав во очи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Веќе неколку дена сум принудена да гледам во неговиот параден изглед, во студените ѕидови, во Хитлер и цар Борис, во клучалката од вратата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас забележував дека тој не гледаше во екранот со концентрација.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш, во раното детство на човештвото, членовите на заедницата ги гледале оние кои биле поинакви онака како што се гледа во чудо за кое нема објаснување – како што се гледало во движењето на сонцето од едниот до другиот крај на небото, или како што се гледало во молскавицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само ти гледај во твоето марширање да не си ги извалкаш чизмите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

МИЛКА: (Исплашена се покорува и, постојано гледајќи во Фезлиев, повлекувајќи се наназад, не го забележува Младичот. Излегува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Гледам во златните сервиси, а мислам тие ме гледаат мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сега гледа во огнот. Очите ѝ се полни пламенчиња и искри.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во собата се стемнуваше. Тој се сврте кон светлината и лежеше гледајќи во стаклениот тег за хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стрелката веројатно скокнала уште повисоко, но тој не гледаше во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Е ама ако е така да се гледаме во очи и да не се правиме три и пол.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

А детето сѐ така изгубено, безнадежно гледаше во двете девојчиња и повторуваше: - Мама, мама...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Весна стои и гледа во камената плоча над коритото во кое жубори водата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Нина знаеше дека, онака крупен и тежок, газејќи колку што може потивко, тој оди до одајата на браќа ѝ, и дека гледа во празните кревети сакајќи да се увери дека момчињата што изутрина ги испрати на пат, навистина не се во своите постели како секоја вечер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нејзините лилави, влажни зеници гледаат во есенските бои на далечните дабови, но веќе ништо не забележуваат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Издолженото, мазно лице со правилни црти на средовечен маж гледа во нас со малку замаглен поглед.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Французинот и Англичанецот молчеа, и со чашите в рака гледаа во мрежите низ кои одвреме-навреме сонцето се заплеткуваше: личеше на светлива риба што прпелка фатена.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На моменти изгледаше како да не гледа во неа туку низ неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Биди умен, куме, покори се. Онисифор Мечкојад ја извадил десната рака од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти велев: не гледај во сините води на Езерото, ќе те занесат, однесат...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Господе, што јадат луѓево, велиме, и гледаме во војниците што јадат црвени патлиџани.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа траеше сѐ додека професорката, гледајќи во дневникот, не стигна до моето име. Нѐ прозва.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И тој, несигурно придигнувајќи се, и како да гледа во нешто невидливо, прошета низ собата, но некако нечовечки, право, никаде не скршнувајќи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Другите со чудење гледаа во старицата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тоа е толку многу видливо како жена ми гледа што се случува така што лесно би можело да дојде до скандал, сестрите да се фатат за коси, но жена ми го гледа и тоа дека сестра ѝ со завист гледа во гениталиите што нејзе ѝ биле на располагање во животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не ме гледај во лице.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Одеднаш, однекаде се појави самоубиецот; скаменувајќи се, гледаше во мртовецот што се празнеше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Забележував дека другарките со интересирање гледаа во нас, кога ќе тргневме од училиште заедно и следеа дали и учителката ќе влезе кај нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А Антуш Крстин лежи на измитарени черги во дедовата куќа на крај село, таму кај што рекичката Давидица по неколкупати годишно секнува и пак надоаѓа од длабочината на планинските пазуви и гледа во пукнатините на таванот, во пајажината што се лелее сама од себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога го слегоа и минаа низ дворот, кучето (што остана живо од ”кучеубијците” благодарение на Богуле што го скри в шума) пак излета од куќичката, но овој пат не залаа на Илко како порано, туку немо гледаше во ковчегот и луѓето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Госпоѓата гледаше во Луција изненадено, потем во мене; Луција ѝ рече: „Ете го“ (имав силна способност од дете да читам од усни).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа гледаше во мене изненадено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Момчето гледа во Магвамповите очи, непрозирни како темно огледало, воочливи како две дупки на клозетски ѕид кои се склопуваат во Пресудна Ерекција.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мојата замисла беше: во тоа време фашистите беа жители на Средниот запад, припадници на организацијата „Америка пред сѐ”, и затоа сакав Хари Кери да ја игра улогата на негативен јунак: богат ранчер, вестерн стил.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неда скаменето гледа во Младичот.) Сестро мила, го убиле Ѓорчета Петров.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Рада која беше заборавила на овој детаљ немо само гледаше во Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само ги спуштам завесите. Не гледам во небото, да не ме излажат ѕвездите. Па да залутам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја гази со палецот и гледа во нас.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја отвораше како да оддиплуваше кора за мазник и почнуваше со тој свој зарипнат глас, а јас трепетливо и некако исплашено, гледајќи во неговите насолзавени очи и во бузите и од тутунот подгорените мустаќи, повторував: - Аз, буки, веди, глаголи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Граничните народи може да покажат амбигвитетни идентитети затоа што економските, културните и јазични фактори ги влечат во две спротивни 32 нејзините „жители“ јасно се гледа во граничните зони.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Луков стои до прозорецот и гледа во капките дожд што личат на долго и заборавено плачење.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Гледа во Американецот). Што прави овој? МАТЕЈ: Дише.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И уште додадов, за да ја повредам Луција, дека таа е доста ограничена девојка, и дека ако со показалецот ѝ покажеш „таму“, таа гледа во показалецот, а не во насоката што ја покажува показалецот. Но јас сепак ја сакам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

(Стево се гледа на огледало. Се чешла. Седнува. Гледа во часовникот. Тишина. Пауза. Сите чекаат.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Во тоа што, пред да излезам, мама или тато не пропуштаат да ми речат да сум дома во девет часот. - Гледаш во што е штосот?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледам во гумното, а оздола од под куќа, ете го Јон, човекот мој. Наближува и се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледаа во водата под себе. Ја мразиш ли? повтори. Не знам, му одговори.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој Толе постојано молчеше. Седи на столот, ги скрстил рацете и гледа во шарениот килим.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Русите косички, наводенети од трескевата и студена пот се залепени за бледото високо чело под кое полека гаснат големите сини очи. Матно гледаат во таванот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Час своето тело го чувствуваше како свое, час го гледаше во височина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Така, познат е случајот кога Хавелок Елис (Havelock Ellis) го наговорил познатиот поет Јејтс (W.B.Yeats), да проба мескалин и кога овој халуцинирал разни чудовишта и змејови додека гледал во шарениот столб за огласи негде во Челзи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Седи на клупата и гледа во некоја жена што седи на клупата подалеку од него накај паркот; да е жената поблизу, можеби од страм ќе го отргне погледот од неа и нема вака почесто и подолго да ја гледа, да го држи погледот вперен во неа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја гледам во очи и не ми е верно, знам и самата за своите деца да бидам бескрајно необјективна, ама до толку!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Здрав сум, војводо, не ми е ништо... - рече Цепенко кога виде како војводата гледа во завојот на неговата глава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Лежеше истегнат на тревата, гледаше во еден бел облак што патуваше по бескрајното небо и му ја пееше оваа песничка.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе помине, ама нема да гледа во нив. Како да не ги забележува.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Непрекинато гледајќи во мене, ја отвори фиоката на масата и извади танка прачка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Има луѓе како мене, и други можеби позрели луѓе, кои Екстази го користат за да си го подобрат својот секојдневен живот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секоја ноќ, пред заспивање, една жена долго гледаше во мракот, и потоа прошепотуваше: „Свету, добра ноќ.“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, во последните триесет години со спортот почна да се создадава голема заработувачка, со продажба на спортски реквизити и облека на просечниот граѓанин, којшто се облекува и излегува, трча и удира, како што гледа во Вимблдон (Wimbledon), Пебл Бич (Pebble Beach) и Сан Вели (Sun Valley).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Татко пушеше цигара по цигара, дедо со растреперена рака сакаше да го припали чибукот, баба со рацете скрстени на скутот, се нишаше напред-назад, мајка со образот потпрен врз десната рака, гледаше во растрепереното пламенче на ламбата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не забележав кога дојде Гавранот. Го видов само како стои пред свирачите и тапо гледа во нивните набабрени образи, залепени со широките стапалки за земјата, со крвав поглед и стиснати усни, околку кои трепереа сите мускули на лицето.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Додека чекоревме по градот, Рајнер гледаше во парчето хартија кое покажуваше по кои улици треба да се движиме за да стигнеме до домот на неговата мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мораше да се потрчува за да се затопли човек додека гледа во таблите, во многубројните табли, поставени на перониоте на кои е испишан возниот ред, на кои патниците го бараа „својот“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Длабинската екологија главната причина за недостатокот од симбиоза меѓу луѓето и животните ја гледа во поимот на картузијанскиот субјект.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но бегот ја зграпчи за плетенките и ѝ ја искриви главата. Диво гледаше во младото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Седеа и читаа весници, разговараа и слушаа некоја музика на радио, потоа седеа покрај каминот и гледаа во жарта додека часовникот отчукуваше десет и триесет, па единаесет, па единаесет и триесет.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Одам, небаре испуштено пиле, и гледам во логорските посматрачници.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Личеше на лилија, којa потпрена на тенкото стебло, со лисјето ширум раширени врз водното огледало, гледа во небото и за длабочина, ширина и висина на се моли...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Единствено тетин ми продолжи да гледа во телевизирот како никој ништо да не рекол.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Даниел гледаше во машината за нивелирање на Алек, која беше тивка и неподвижна и се наоѓаше на работ од теренот, преку кој веќе беа скицирани седумнаесет рампи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во почетокот му беше потребен голем напор да не гледа во него, но гладот сега и беше отстапил место на жедта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жива здивка нема во селово, велам, и го гледам во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е страшна грешка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Вујошевиќ испраќа апел до сите [не]вработени дека најпрво тие самите мора да си ги знаат и да си ги бараат своите права, а потоа и синдикално да се организираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Тоа е Скопје, јудејската колонија“, вели Астерид и одново ме гледа испитувачки преку очилата со тенка метална рамка. Гледам во снимките.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како, на пример, на тебе гледаат во Бразил?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Имаше луѓе кои постојано бараа спас од демонски сили, но не од оние кои се претставуваа себеси за такви, туку од, за нас другите, невидливи ѓаволски суштества: плукаа во воздхот, бегаа пред воздухот, удираа во воздухот, му се закануваа на воздухот, врескаа преплашено гледајќи во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дудан молчи и гледа во земја.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ако не го завлечеше Сотирчо, тој уште ќе гледаше во нозете на Родна Караколева.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сите гледаат во мирната површина на езерото.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Стојан недоверливо гледа во селанецот, во неговиот мал, подвиткан нос, размислувајќи на каква птица тој личи. Не може да се сети и се лути.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас знаев дека борбата на Добрата Душичка против бесмислата со помош на најбесмисленото нешто – разговорот со празното - значеше да ѝ се даде смисла на бесмислата; светот отсекогаш бил полн со луѓе кои се гледаат очи в очи и водат празни разговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаше во неа од неколку чекори оддалеченост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Детето неповерливо гледа во него.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И кога тој ги одминува, долго гледаат во задниот вагон кој станува и подалечен и помал.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ништо друго не ја интересира. Само тревата позлатена од сонцето. Таа ја привлекува...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Час гледа во мене, час на сликата и остава впечаток дека се сомнева во сличноста, а можеби и во пасошот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во својот изворен претстоунволски општествен и парадигматски контекст, како што го опишува Естер Њутн, кампот се појавил како оружје што машката геј-култура си го справила во еден очајнички, ако не и јуначки напор да ѝ се опре на моќта на убавината.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

РИСТАКИ: Не можам да го гледам во куќава!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Коњот се гледа во забите, а човек в очи!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

(Собата. Попладне. Борис чита весници. Мира пишува. Пауза. Борис ги склопува весниците. Пауза. Зема книга. Почнува да ја чита. Ја остава. Пауза. Гледа во Мира. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Со гусочкиот клун како да ја спобркал сенката на смртта што кришум, без тие тоа веднаш да го сфатат, ги поклопувала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги пуштам алиштата, едно по едно, и гледам во нерамната земја.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иако земјата под нив не истинала, ноќите се до самиот свој врв топли, не ќе е лошо да се седи околу оган: кога се гледаат в очи, луѓето со поголема радост се слушаат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неколку дена потоа се породи Ева.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Се наближуваме,“ рече, кога навлеговме во делот од градот што ми беше познат од онаа прошетка со брат ми, кога тој сакаше да ми покаже како изгледа дното на Виена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега се гледаме во синкастата светлина и во молкот ние одвај забележуваме дека сврти месечината, ѕвездите пребледија, а онаму високо - високо се губи Млечниот пат и тука долу, полека се ретчи мрачнината и зората надоаѓа бледо... Зазорува, драги Џим, И веќе е зора.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како да си гледал во некое кандило, во некое сонце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од возбуда се буди, и така уште недорасонет се упатува кон брегот, се искачува и гледа во полето, гледа на она исто место каде што пред малку во сонот му мавташе, но неа ја нема.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Х.Х. гледаше во нас сомнително и заканувачки.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Многу просто, - вели Билјана. - Гледај, да речеме, гледај во оној оџак и кажи ми што гледаш.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А вие? - Јас студирам англиски, - му одговори таа, акцентирајќи ги строго само последните слогови од зборовите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

СИМКА: (Му се фрла на Јордана в нозе}. Црна закопај ме, татко, не давај ме за Јован,.. Костадин го сакам...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Гледам во рацете нивни и мислам дека тоа и дрвјата од околу се наведнуваат да им дрпнат од месото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Хорот ја заврши песната и остана да стои на истото место; на Плоштадот на Слободата, во солзите на Гита Корец, во стаклестата зеница на последниот архирабин и во Вториот Ерусалим кој не изчезна, но постои и не престанува да се сонува себе си, во сенката на живиот град.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа легнато меѓу трските, како исплашено врапче гледа во спепеленото небо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

МАТЕЈ: Не велам не е. Велам има место. (Пауза. Се гледаат во тишина.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во ќеркичката која ја родила неколку месеци пред тоа гледала како во некој предмет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Децата го заградија и го гледаат во очите, во рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледав во трите точки како во три големи планини преку кои не можам натаму.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неосетно, и телото ми минува во друго, во предмет на уште една слика, можеби насловена „Набљудувач“ или нешто слично, и таму, додека во профил, делумно засолнат со дланките на кои се потпирам гледа во жолт, типичен есенски пејзаж, се чини дека му е добро, иако, што се однесува до мене – кон неговата душевна состојба јас сум сосема рамнодушен.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Таа загрижено гледа во својот маж, му помага да седне. Тој забрзано дише.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ах, проклетникот, - викаше полјакот и гледаше во луѓето. - Каде е, каде се крие? Кажете?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Беше навикнат секогаш смислата на живототда ја гледа во новиот почеток, по поразот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Оттука, инсистира секој предмет поединечно да го гледа во естетската рамка на самиот предмет, како естетски склоп, како ефект и израз на интегриран естетски систем.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа гледа во него и почнува да го свири мането од неговата омилена солунска песна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И, последното, кога бакнежот е, всушност, разделба, како засекогаш да се разделуваат од нив, а многумина првпат ги гледаат во животот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Станав, се приближив до Клара. Стоевме покрај отворениот прозорец – гледавме во мракот кон паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И таа негова смиреност, што не беше нималку слична на неговото однесување кога порано се гледаа во присуство на Атиџе, и таа го издаваше бегот: знаеше тој, знаеше зошто се тие тука, и бидејќи се беше обезбедил, покажуваше сега расположение што не му доликуваше на неговото убаво лице.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Не, ќерко, вели, многу другари си довела, ама вака никого не си го гледала во очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

(Се подисправува и гледа во прозорците.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Србин без трепие гледаше во вратата чекајќи го војникот да се врати.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дики, мислам дека ме излажа она за филмот!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Откако ќе го прочита, го крева погледот и долго, со гадење, гледа во Луков.) Како си можел само да ги измислиш сиве овие гадости?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Капетанот и сам престана да гледа во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Одеднаш Саздо застанува, гледа во задниот вагон на возот што одминал а мислите му летаат далеку. Сане го посматра загрижено.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Логотетот веќе воодушевено гледаше во Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Старецот со неверица гледаше во својот внук. Тие, учените, да учат од еден неук старец!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Свекорот гледа во неа со строгиот, умен поглед, како да ѝ вели: Паметиш ли Љубо?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Боже?! - рече Жино, држејќи ја чашата в рака и сѐ така гледајќи во Дејко.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Оттаму многу убаво се гледа во бавчата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гледаше во него странично, но необично упорно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Седевме Кети и јас, еден крај друг на прозорецот од спалната соба на горниот кат од нивната викендичка на Попова Шапка и гледавме во чудните предели облеани со бела месечева светлина, кои ноќе, онака голи, без ниедно дрво, прилегаа на скаменет пејзаж од некоја далечна планета од научнофантастичните филмови.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Додека Филозофот говореше, гледав во лицата на отец Стефан и Пелазгиј.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе седнеме да прекаснеме чорба од киселица, а цело време гледаме во сработеното. 40

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денес повеќе е позната по името Долна чешма.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Потем лежевме под едно дрво и пушевме; тој пушеше и гледаше во небото; сонцето беше високо, сјаеше и денот беше доста топол; лежевме и само молчевме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа не е јаство како транспаренција, како мисла што својот објект го промислува со усвојување, претворајќи го во мисла.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа најдобро се гледа во фактот што не можеме да ја разликуваме стварноста од сликата или уметноста од науката.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие нештата што може да ги користат ги гледаат во нивната нормална состојба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во однос на преведувањето, тој предлага да не се гледа во оригиналната порака, ниту во нејзината кодификација, туку во многубројните форми и меѓусебни врски низ кои таа мора да помине за воопшто да може да зборува, да реферира.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Постојано ме гледаа во идеалниот лик во „мојата ќерка“ по која мечтаеја, кога одеднаш, таа, како дрогирана, замачкува некои платна или со денови избива од дома во најсомнителни друштва на дегенерици.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го наслушува грмењето и гледа во облаците.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа знаеше сосема да „замине во мислите”, ѝ се случуваше со часови во Маврово да седи и да гледа во една точка.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Неговите сини очи (подеднакво необични за Македонец колку и русата коса и брада и неговите метар и деведесет) ја следеа додека таа објаснуваше што му гледа во филџанот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сите тие се правеа дека не гледаат во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Откако дадов таков предлог, првпат во животот ја видов Луција заинтересирано да гледа во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кери Грант се качува по скалите и не требаше да се гледа во него туку во чашата.” •Па, тоа е навистина добро...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Саздо со стравопочит гледа во Мишко, очигледно одавајќи му признание за вештината во свирењето.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Долго, без израз и мисла, гледаше во неа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Како да се затворат очите на светот да не гледаат во неа, оние кои одвај чекаа да ја исплукаат и да ја понижат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стоеше со тешко виснати раце набрекнат од крв и ракија и гледаше во недокучивоста на небото на кое изгасна една светлост со кус живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но сега татковски гледал во заспаниот еж Армодиј Д. Давидовски на чии боцки блескало сонцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што го гледаш во огледалата е лажна слика за тебе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Постариот се колеба, гледа во својот колега (што не мисли да се врати), потоа бавно приоѓа.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Колата чкрта, а ние одиме по неа и гледаме во рогузината кај што лежи мајка. И плачеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушав како чекори по нас и во тесната уличка, ги слушав нејзините чекори и ударите на стапот на кој се потпираше; гледав во чекорите на Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Момчето липти, преплашено гледа во очите на Ѓорѓи, трепери.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ти само гледај во мене...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Божин ја заврти главата, да не гледа во побратимот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се потпрев на Татјана Сергеевна Перипелицина и гледам во Контрашенко.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Друже Србине зачудено гледа во Танаско, а овој веќе ја наведнува својата страна, од кај нозете на старецот и ако веќе не Почне да ја наведнува и Друже Србине може да се случи дедо Костадин да си застане на нозете.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Луѓето возбудено се облекуваа и излегуваа надвор; гледаа во војниците, ги прашуваа каде одат, што се случува, но тие молчеа, ништо не им одговараа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Баба Нада продолжи да гледа во ситното мозолче на раката. Клатеше со главата лево-десно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Гледам во нивните лица и како да се препознавам себе си.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Гледаше во куќите крај патот. Се прашуваше како тоа сите се слични, речиси исти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Најмногу знае да гледа во себе, но се покажа, на погрешен начин...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гледајќи во браздите видел кај мрдаат од земјата црвените црвје.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Седам сега стуткана на камионот и гледам во козите што ја брстат шумичката крај патот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми го чепка челото, лицето, ме гледа во отворените очи, не може да верува што гледа!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Питон: (се гледа во огледало) Навистина?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Можеше непречено да гледа во дворот, преку ѕидовите во полето, на горите и на залезот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Скокнува, се разбудува уплашен и гледа збунето во татка си кој го успокојува и му ја брише потта од челото; гледа во автобусот, во подот што потскокнува, во луѓето кои молчат замислено, или дремат, во тилот од шоферот кој исфрла чад од цигарата што ја пуши, во прашината која влегува низ цеповите кога автобусот посилно ќе заграби по патот; гледа повторно низ прозорецот надвор и збунетоста сè уште му трае.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледаат во она зад себе,според календарот - тоа е времето што изминало, значи гледаат во минатото.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Летците ги става во џебот. Седнува. Гледа во револверот. Долга пауза.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не знам дали бевте стигнати уште овде, каде се најде во тој снег; од нивата на Коста Зидовски се зададе со трчање една мачка црна! и само за еден чекор препомина пред нас — не замина, и влезе во трњето од нивата... а (на Котета) твоја! (Сите се преплашени и очите им играат, додека Мара ја опфаќа страв и затоа тука гледа во Пандета, тука во Митрета.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Од тоа време, во нашите спомени останаа руските и американските филмови кои ги гледавме во киното „Балкан“, а за Мајка остана значаен мигот кога за прв пат си ја облече кафеавата бунда, подарок од татко ѝ, дваесет години откако ја минавме границата...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оваа книга која говори за дезилузионизмот по фазата на адорација на левите европски интелектуалци од советскиот сталинизам (како Сартр, Арагон, Сартр и други) беше поводот разговорот да се префрли на улогата на личноста, на интелектуалците, на големите дипломати во разврската на современите историски процеси.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Би го гледал в очи, би бил благ со него, ама би мислел како да му ја извади ѓаурската смрдлива маст.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Константин З . се чувствуваше семоќен, гледаше во огромното сиво здание на поранешниот монопол и сам си го поставуваше прашањето: дали некој друг успеал цел еден етникум да затвори во една единствена зграда?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа гледаше во мене како да ќе се расплаче; потем одеднаш рече, невообичаено гласно: „Тоа беше мал состанок. Партиски.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас си гледам во чинијата своја, а тие не ме оставаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

МИХАЈЛО: Затвори ги очите. Затвори ги. (Евто ги затвора очите) Не гледај во мене. Не проверувај дали те гледам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Насилството не се гледа во општествените односи, туку во сите односи*, и расте со геометриска прогресија.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Беше рано попладне, бевме во слаткарницата „Кај Хелмут“ во Маморенек, сонцето се пробиваше низ заледените прозорци и просторијата ја осветлуваше како опоравилиште. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Луцијо, ѝ реков. Веруваш ли во реинкарнација?“ Таа гледаше во мене долго, и потем рече: „Мислам да.“ „Мислиш или веруваш?“, прашував. „Не знам“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Мажот и жената се држеа еден со друг како да се сопнале на работ на некој неза-мислив гребен што гледа во бездна, толку длабока и мрачна што како да немаше крај.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

ЕДЕН СЕЛАНЕЦ: Чујам! Еее... (Гледа во рацете од Анѓелета кај се бара по џебовите).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чекореше Јагулче Дримски, кога му идеа овие мисли, крај реката, гледајќи во водите јагули, предавници, што бегаа кон запад, по тактот на еден од маршевите на победата, потсвирнувајќи, за да си го забрза чекорот, повторувајќи го постојано стихот Уз маршала Тита у нов бој...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Така и ја памети Севда баба си Ѕвезда: со двете раце ја држи патерицата, потпрена со стомакот врз неа и со главата поткрената за да те гледа в очи додека разговара со тебе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Седнат малку зад неа вкосо, Лена не била сигурна кога тој гледал во екранот, а кога не гледал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Барате нешто? – прашува човекот и не ме гледа в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега сите тројца под кривото дрво гледаа кон неа, во белината на вратот или во испупченоста на градите. И самата гледаше во трите составени глави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто гледате во мене како во плашило?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога по три дена не побарал ни јастие ни питие, и кога почнала да се шири неподнослива реа, влегле стражарите внатре, и го виделе, потпрен на својот стап како упорно, со ведри очи гледа во натписот од книгата чудна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го држеше за ушите и гледаше во земја. - Ќе ми го дадеш?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не е ни чудо што се гледаат во друштво, со пријатели, а не насамо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И тогаш на врвот на јазикот го сетив и зборот кој очекуваше да се впушти по својата задача, всушност навистина бев спремен да извикам Не очекував овде да те сретнам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Разочарано гледав во ортакот. - Тоа не е подземна улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас пак повеќе сакав навечер да читам или да работам над оној мој есеј или да правам анотации во врска со некоја нова тема или просто да ја слушам како шлапка водата на езерото и да гледам во гребените околу, чувајќи ја својата тага.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тагата е причина и за очај. Твоите надразнети сетила за лутина се гледаат во твоите очи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ноќе, при јасно небо, седнува на чардакот или во дворот и, ставајќи ги рацете под главата или потпирајќи се на коњско седло, гледа во ѕвездите проучувајќи ги и проширувајќи го знаењето што му останало од татко му.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Трчав по кејот, молев за помош и гледав во телото кое исчезнуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа не проговори. Замислена, саштисано гледаше во прстењето...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа почувствував истоштеност која ме повлекуваше подалеку од болката а поблиску до бессознанието. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

4. Заборави дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се шетале како месечари низ светот на копнежите кога душите сме си ги испраќале видовити над некое непознато море да се љубат ноќе, кога сонот ни гледа во ѕвездите – сите нѐ стрелаа, само вечноста нѐ погоди.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мил стоеше залепен до прозорецот од својата лабораторија како некоја икона и гледаше во дворот, во прасето, но гледаше некако замислено, отсутно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Седиме во ливадата и гледаме во јагликата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа немо гледаат во жените забрадени со црни шамии и, по подолго молчење Нумо почнува со она свое што Пандо веќе го знае на памет: - Еј, жено-женичке, не ми ја пери кошулата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сепак ги влечеле колилата оставајќи зад себе меки лепешки и издржувајќи ги животинските патила; луѓето ги хранеле со силата на својата тврдоглавост и со безнадежноста на иднината од која не можела да прожугне ни дива чекутина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не ми се гледа во облаците.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Цело попладне не излегов од бараката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мајката и трите деца погледнаа во неговиот прозорец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

“Да живеам, вели, да живеам за свое задоволство” - и со смеење гледа во мене.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Гледаше во него како во откровение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја гледав во тие мигови, сакав да продрам во нејзината душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои жени што береа зелје, се неправаат, гледаат во мене и се крстат. 25

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рабинот широко ги отвора очите и погледнува зад девојката каде што се шири солунскиот Плоштад на слободата на кој стојат луѓе и гледаат во него: стотици, илјадници човечки лица, мажи, деца, жени, старци, некои познати, некои блиски, повеќето непознати и невидени, сите претворени во огромен хор што на крајот од мането, тажно ја запејува неговата омилена песна: Primavera en Salonico halli al café Mašlum una nina de ojos pretos que canta y sona ud. No me manques, tu Fortuna, del cafe de Avram Mašlum. Tu quitas los muestros dertes, que cantas y sonas ud. El ud tomas en la mano con gilvéš y con šacaš. Los tus ojos relučientes a mi me hačan quemar. 17

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Од тоа чувствените ноздри му беа и пошироки и потемни, и капетанот, за да не гледа во слепилото, пак погледна кон голиот прелог, не исплашен туку љубопитен: ќе ја чуе ли фаталната бројка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Таа продолжува да го гали и да гледа во Богдана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Мислат на нас. Гледаат во небото, се смеат и се радуваат со вујко и со другите роднини и зборуваат за нас“. „Којзнае“, тапо вели Моше, „којзнае дали се радуваат...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во извесна смисла, тоа беше самоодбрана кога Англичаните тврдеа дека Хичкок се продал за материјалните богатства на Америка, дека ги исекол своите корени и така го уништил својот талент.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Татко продолжи и натаму упорно да гледа во одминливите води.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се поткршуваат и копитата од добиците, Чако квичи и гледа во нас со исплазен јазик.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сонливо гледа во Симон.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

„Луција, ќе те чекам овде“, рече. Останавме сами; се гледавме во очи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Капетан Мирковиќ ги подотвора очите и гледа во нас, нагоре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Непрестана ѓавол да го носи... (Сите гледаат во него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога ја отворив вратата, ме пречека насмевка, отсонувана, посакувана, а малото мое се пикна во мене гледајќи во тој убав човек што го изговори моето име со глас на рецепционер од хотел „Белви“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Секој крив и куц што врви застанува и чукнува на џамот, или фрла грутка земја или мало камче, или го издолжува вратот и ни гледа во тавата со храна и во шишето ракија, ако имаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

” Секако, не верувам дека Купер сам одлучуваше за тоа, мислам дека луѓето што го опкружуваа го советуваа да не ја прифати улогата.” •Од каде ви е идејата за секвенцата со воденицата? •Хичкок: „Кога ќе ми се означи местото на снимањето - а тоа е многу важно за моите идеи - мора во потполност да биде искористено, драматуршки искористено.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога почнав да перам, тој ја сврти столицата малку настрана, да не гледа во мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Чајот е готов. Собата ја полни познат мирис.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но таа не ја крева главата и не гледа во чинијата.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Измина долг пат, гледајќи во таа разиграна баханалија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се шуткаше околу базата на огромниот тркалезен столб, на чиј врв статуата на Големиот Брат гледаше во небото кон југ, онаму каде што ги победи евразиските авиони ( само пред неколку години тоа беа истазиски авиони ) во Битката за Воздушниот коридор Еден.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кутриот, си велеше Мајка, зар, длабоко во себе, не гледа во какво купонско време живееме, често гладни остануваме...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Билјана пак, најчесто гледаше во тополите, и најупорно.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се чудам после зошто цела кафана гледа во тебе.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Под ридот гробишта, а под нив, бараки наредени како под врвца – долги, со тесни, мали прозорци низ кои, поради железните решетки, небото се гледа во квадрати.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Во манастир. - Во манастир? Зошто? - Да зјапам во икони, да искривам врат гледајќи во фрески.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Седев на мојот кревет, гледав во празниот кревет на Отла, ги префрлував од една во друга рака работите што таа ми ги имаше оставено: неколку рала гаќи, еден фустан, една сукња, две кошули, чорапи…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ама тој не гледаше во тепачката. Гледаше во небото.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Гледа во глувата слушалка и во тој миг се потсети кога пред неколку дена викаше: - Има ли живи?! Има ли некој жив!!!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Добро, - ѝ велам, - и почнувам да гледам во оној оџак.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Малите квадратести прозорци осамено гледаа во морската пустош.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му ја стави в уста, а тој влече и гледа во високото небо кое во партали синее меѓу врвовите на буките, часкум губејќи се над густежот на гранките.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа ги мести очилата и право гледа во раззеленетата трева под багремите, над која се просипа златото на сончевите лачи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како себеси да се гледаат во гробот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме – се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Доце Срменков воздивнал и се обидел во збунетоста да ја измазни со дланка крестата на темето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Седна на крајот од ровот и гледа во заодот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Збунето гледа во Кртот.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Минале еони, и човекот започнал да се обидува да си ги објасни нештата – громот бил небесното копје на разлутено божество, сонцето било бог кој пропатувал преку небото, а лудилото било последица на опседнатоста од божји или демонски сили.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не можел да стане јасен, разбирлив, можел да ги трогне со библиска можност за воскресот на сите мртви пред кои живите ќе клечат и во безумен уплав ќе молат да им бидат простени гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Над издадените јаболчни коски очи гледаа во Винстоновите, понекогаш со чудна упорност и одминуваа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Томче долго, долго гледаше во забелените полиња и ридови и му се чинеше дека ја гледа најубавата претстава на природата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ја спружи здравата нога покрај дрвената и гледа во бурјанот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во бранови надоаѓа болка Старци со цигарите в шепи, седат на праговите, гледаат во небото, навезано со ѕвезди и воздивнуваат...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гледав во него, а како да гледав во некој друг Зигмунд, и како да го гледаше некоја друга јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На широката минсофа, послана со меки шилтиња и со долги извезени перници потпрени до ѕидот под прозорците од големата одаја што гледаше накај езерото, седеше Аспасија, мајка ѝ на Викторија, и тапо, беспомошно гледаше во стројничката излегната на перниците, како во своја куќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Брат ми напиша дека секој човек останува “дете на својата епоха, дури и во поглед на неговите најлични својства”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа најубаво се гледа во тоа што не можеме да правиме разлика меѓу стварноста и изгледот или науката и уметноста.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога дојдовме дома, некако сите се најдовме горе пред тоалетот, во пижами.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тука е и димензијата на хетеронормативноста која Ворнер ја нарекува „репросексуалност – испреплетувањето на хетеросексуалноста, биолошката репродукција, културната репродукција и личниот идентитет“ во стил на живеење што создава „однос кон себството кое сопствените темпоралност и исполнетост ги гледа во поколениското пренесување“ и побудува етос на „себетрансценденција“ како основа на човечкото достоинство.467 ‌Доминантноста на хетеронормативноста зависи од пробивноста и неминовноста на тој етос – многу повеќе отколку од задолжителната хетеросексуалност како сексуална практика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Со татко му бевме излезени. Завчера.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со ненавидување гледа во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Сине, мил на мајка, што се случило? Ти се гледа во очите!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тоа е нејзиниот прв потег: гледам во нејзината мила насмевка, во задоволството на иронијата, во играта, во фигурите што се вистински слонови и други животинки, мајмуни, војници, коњи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Илко гледа во црните греди, осветлени од остатокот на оганот, трепти со очите и мисли, мисли му излеваат од главата!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но таа не ја крева главата и не гледа во канчето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Си мислам дека очите подмакани со солзи, ама никоја не ме гледа в очи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледаше во залезот на сонцето како ги истура последните зраци во Езерото, менувајќи го синилото на водата во потемни нијанси.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа гледа во тревата под багремите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но, ако неговиот поглед не изразуваше чудење како кај луѓе што виделе многу и престанале да се чудат, или како кај оние што не виделе ништо па сѐ земаат за сфатливо и нормално, тој повеќе изразуваше тага премината во тапост, небаре не гледа во тоа што гледа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

ЈОРДАН: По сојот ти се гледа во кое време идеш! Ако си маж, дојди денски!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Изрипав возбуден. Го залепив носот до прозорецот и гледав во дворот во кој предметите, оставени од синоќа, не се ни препознаваа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледав во него и молев: кажи ми Филозофе, велеше мојот поглед, кажи ми каде е папокот, центарот, средето на светот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седнува спроти Ана. Гледа во неа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Очите на нашиот мил и напатен народ во овој час гледаат во мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Шарениот палјачо седеше во аголот на собата и гледаше во празнината на својата нога.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Добро, јади, јади, му велат на Јане Мажовски не гледајќи во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој разговара и гледа во мене.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се прашував дали гледа во бездната, или стои на работ со затворени очи. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Азис миеше чаши под чешмата на шанкот, без да гледа во рацете како му работат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас гледав во формуларот: на него беше составен еден ужасно патетичен текст, во кој најгоре, на почетокот, стоеше: „ЈАС“ (подоцна многу размислував за значењето на заменката „јас“ во партискиот и општествениот живот, воопшто), „Потресен и огорчен од она што се случува денес со здравиот народен дух и народната уметност, која е обесчестена, пристапувам кон Партијата на здравиот народен дух и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на тој дух до степен на усвитеност, дека ќе му ги вратам часта и достоинството и дека...“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека траеше краткиот меден месец на запознавањето со заедницата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Па сепак, да не се мери во грамови, филџани или врвови на ножеви, да не се гледа во книга или на часовник.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Бидејќи очевидно се шири менталната форма на пустината, тој прочистен тип на една социјална пустош. Прочистениот тип на затапеност се гледа во соголеноста на брзината.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ти ја отвараат папката со документите и потоа те отпуштаат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ќе го вратам во Кукулино“, рече Трипун Караѓоз. „Ќе го лекувам, ќе го исправам на нозе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така, еден ден наидоа некои двајца млади, едно момче и едно девојче, странци, се зашугалија среде мостот пред продавницата, и тие гледаат во брезничани, брезничани гледаат во нив.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Гледа во нив. Неговите погледи се исплашени.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Седнува на спротивната страна. Гледа во останатите. Вади лула, ја пали, прекрстува нозе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Господинот Сенка со зашилено стапче ја покажува не многу прецизната, но затоа огромна фотографија на Призрак, веројатно настаната по мистериозен пат, бидејќи, тоа сите го знаат, Призрак е отпорен на фотографирање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се буди од парализираното фантазирање, фрагментите се закачуваат за полускинатите постери, сам е во собата, не чувствува глад, брца во скинатиот џеб од туѓите фармерки до него и зачудено гледа во црвената флека на ѕидот пред себе каде три комарци го полнеа своето меше.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неколкупати, откако ќе си легнеше Карл, уште не длабоко заспан, осеќаше дека мајка му Марија се доближува до неговиот кревет и нежно, со очи полни со љубов, гледа во неговото лице...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Половина од девојчињата во класот беа готови да си ги пресечат вените за него, но тој тоа не го гледаше; тој гледаше во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

При тоа тој си го дупна прстот, ја цица крвта, гледа во гробот и вели: - Еба ти мртовецот! И овој келепуџија да ме заебе!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е Грета. Преку сликата оди натпис: 3. Септември 1995.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Будалштините се утеха во ноќите посипани со вештачки звезди.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- За што зборуваш? – прашуваше безизразната насмевка на Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Гледаше во празно и ја презираше својата младост како што го презираше и своето детство кога беше во богословијата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не ја крева раката и не ги фаќа; знае - сенка се, но сака постојано да гледа во нив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Вие продолжувате да гледате во отворениот простор барајќи облик облик нудејќи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Станав и ја подавам главата низ прозорецот: гледам во врвулицата што се источкува покрај возот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледаа во ѕвездите и гласно погаѓаа која чија е, а кога ќе му се стореше на некое за некоја од ѕвездите дека е негова, ја прескокнуваше, зашто постоеше верување дека тој што ќе си а погоди ѕвездата, ќе умре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Крени ја палатата од зборови високо високо Но остави еден прозорец да гледа Во суетата и нејзината црна бесилка.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ме гледа мене па гледа во далечината и молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Погледнувајќи назад, тој забележа дека двајцата копачи го гледаат и почувствува дека тие гледаат во неговото колебање и затоа брзо се сврте и зачекори накај кулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

ПАНАЈОТИС: Ние досега не се гледавме во очи.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Вратата ја отвори мајка му на Љупчо. Занемени гледавме во неа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Напред оди старешината Раде, се врти одвреме-навреме назад и гледа во издолжениот синџир на Одредот што се кине и пак се спојува.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

САРА: Што не знаевте? (Сара му приоѓа на Сивиќ. Го прегрнува околу половината. Гледаат во Стево. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Добивката од овој спор Вујошевиќ не ја гледа во исплатата на платите – бидејќи тие секако ѝ следуваат за сѐ она што го сработила тој период.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Негова среќа е Младичот што не гледа во него, туку во белината што почнува да се јавува врз стаклото на прозорецот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Прстите рамномерно ѝ се движеа, плетеше така без да гледа во плеталото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Толку”, тивко ѝ одговара. Го тераат да ги подготвува луѓето за патот што им претстои.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Она страшното што го гледаме во огледало кога гледаме во себе е дуплото дно.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ја гледа в очи и се стопува со неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Потоа настана пауза. Паузата Италијанецот како да ја почувствува непријатно, испи уште една чаша вино и рече со поткренат, писклив глас, гледајќи во кметот и учителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја гледам во очите но не можам од нив да прочитам возбудена ли е, радносна ли е, тажна ли е.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сите ги гледам во огледалото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тргнавме со чунот, но кон средината на морето, ете ти несреќа: започна да дува ветер и да се креваат бранови; започнаа далги како ѕверки да рикаат, да удираат во чунот и да скокаат во него; се пулиме во чунџијата, а тој само жолтее како лимон; извадивме ракија од торбата, започнавме да тргаме од неа, да ја смириме душицата, да се окуражиме; му даваме на чунџијата, но тој вели: не пијам; гледа во нас, удира со веслата и дофрлува: „За малку пари тргнав да ве возам... Ќе дадете по десет лири“. „Ќе дадеме“, му вели Ѓеро.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Рајна гледа во мртвиот Киро. Пауза. Се слуша детски плач.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Свират врапчињата, свири и Мирче и само цут му гледаш во очите. Се ослободи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Анѓа се викаш ти? – рече и ја фати за црните цулувци и ја исправи простум: – Застани мирно, прибери се и гледај во мене, – просто и нареди.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ја отвора чантата. Се гледа во огледалцето. Пак се мршти.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не се здржа ни жената; гледа во норовите како ја притиснале плашицата до колјата и безмилосно ја таманат. Вистинска наезда.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гледавме во штичката, во дрвото што ја говори вистината, а од неа глас не се слушаше, оти вистината често и со молчење се открива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реши да ги гледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Овој театарски настан што Дишан го гледал во пролетта 1912 год. претставува доживелица од пресудно значење - како што подоцна објаснува самиот уметник - во формирањето на најраните размисли за „Големото стакло“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Гледаа во рацете и нозете, со сведнати глави.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не сфаќаше како може тој, другиот, мирно да ги врати фотографиите в џеб и без збунета насмевка од прекорот да гледа во бледото море над себе.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Трепкам со очите, ама сѐ ми се чини дека некој друг човек гледам во огледалото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Моше ја погледнува. „Оваа дамка изгледа не се чисти“, горчливо се насмевнува. Нина гледа во неа. Ѝ иде мисла.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ДЕПА: (гледајќи во Пандета кај што се тресе). Леле, леле, не престивнува, сѐ повеќе и повеќе си врне.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Овој ѕид како да го нема, а тука е огромна мрачна бездна... и, значи, како да има многу публика во замаглен театар, редови, редови... седат и сите гледаат во мене.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И гледам во твојата месечина и се прашувам што правам овде со вас.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Нашата врска со оној друг вид се гледа во тоа што ние ги пренесуваме нивните пораки. За тоа сме платени.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ти мене ми се жалиш. (Пауза) И си заминуваш како ништо да не било. (Пауза. Влегува Арапот. Лут. Разбушавен. Гледа во Соња. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Под ридот гробишта, а под нив, бараки наредени како под врвца – долги, со тесни, мали прозорци низ кои, поради железните решетки, небото се гледа во квадрати.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во оние попладниња кога времето беше убаво, излегувавме да шетаме по паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Синовите на Густав Климт гледаа во својата тетка како лежи, во склопчена положба како фетус, со безизразно лице како ембрион.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледа во св. Јован: - Сега мирно спие, ко јагне.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Гледам во иследниците како мртовец што гледа, ако гледа. Не можам уста да отворам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одненадеж поплатен од чувство на срам и лутина се превртува на грб и гледа во небото, а тоа ведро и проѕирно, небаре од срча направено, рамнодушно си стои таму, високо.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сани сака да гледа во она што всушност не постои, во заробената вода шибана од сонцето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кловнот гледа во огледалото нејасен лик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој не ги слушаше зборовите на Славчо. Можеби и не гледаше во ѕвездите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Адвокатот гледаше во Хелвиг, трпеливо оставајќи го да се искаже.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Забезекнато и зачудено гледа во Кртот.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Не гледај никаде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некои, завали, се отимаат, се бранат, се драскаат и изненадено гледаат во луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Строг беше нејзиниот татко, строго ја гледаше во детството, строго ја пазеше во првата младост и така ја изградуваше нејзината судбина, неразделно од својата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тие треба да ја гледаат во иднината реалноста, а не тоа што им се бендисува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, не им остануваше друго, но беспомошно да гледаат во празнината на единственото за нив, есенцијално прашање: Како може да постои практична обука без алатка?

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тажно беше ова силно, убаво човечиште да се гледа во таква понижувачка состојба, - веднаш се покајав што дојдов толку рано.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Отпрвин, тој ја гледа во очите и потоа немоќно почнува да ја гали. Има нешто безмерно очајно и тажно во тоа негово преплашено галење.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Ако сакаш да извадиш авионски карти за мене и за Карл, за утрешниот лет - му рече суво, без да гледа во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога ќе ја прашав, што гледаш, зар не ти се здосади сè истото да го гледаш, таа ќе ми одговореше дека „не е тука, туку некаде далеку, секаде каде што ќе посака да биде”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаете, овие деца поминуваат покрај овие стрипови и гледаат во ѓубрето веднаш до нив.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гледав во зината мечкина челуст занемен, далдисан.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас гледам во дождот што ткае на прозорецот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И не гледај во мене. Само биди во близина.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што е пречка да не ме гледаш во секоја измината минута?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Го гледам во нив прашањето што сака да ми го постави.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Менува ли земјата?“, прашува и гледа во шарите на снагата направени од лежењето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но сака постојано да гледа во нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тој гледаше во неа како во чудо божје.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во неа да си го гледаш валканото лице, во неа да си ја гледаш муцката валкана, сурлата да си ја гледаш во неа, разбра или не разбра, а?!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Саздо ја издолжил долната уста и немо гледа во Мишко кој веќе се испотил.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Го гледаше во ливадата, во полето, на орото и на свадбата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

(Клаус се врти и значајно погледнува во Ацо и Стево. Продолжува да гледа во картотеката.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

НЕДА: (Изместено гледа во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Џулија беше за нијанса побледа од обично, така што нејзините дамки јасно се истакнуваа, но и понатаму храбро гледаше во О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А отец Никодим избезумен, гледал во пожарот, во гредите што гореле и шепотел: „Горете кревки дрвчиња...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во оваа ситуација, силно се распространува ситно-сопственичка (во марксистичката терминологија се користи изразот петит-буржоаска) свест помеѓу осиромашените слоеви кои спасот го гледаат во снаоѓањето на пазарот и во склад со горенаведената владеачка идеологија.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

(Сепаре на кат во кафеана. Остоиќ пуши, Пие. Пауза. Втрчува Киро, задишан. Зачудено гледа во Остоиќ.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Кикотот на јатото црни пиони, што меѓусебно се скокоткаат гледајќи во кралицата со надуениот мев, ме бутка кон најистурениот агол на таблата.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

О'Брајан се сврте малку во фотелјата, така што сега гледаше во Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Робот Бошко сновеше низ куќата и само туфкаше гледајќи во својот сакан стопан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сите овие луѓе се во состојба на полна свесност кога гледаат во отпечатената страница - но тие не “читаат”.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Господинот гледаше во мене и рече: „Кој сте вие? Ја познавате ли госпоѓицата Ина?“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ако се гледа во печалбите, што ги реализирав - не бев лош адвокат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, кога ќе видам дека веќе нема смисол да продолжам и понатаму, а тоа секогаш се гледа во неа, во втората средба, тогаш ќе те пуштам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Занаетот го научи уште од дете, од татко му, и му навлезе во тајните; во почетокот му беше тешко: раце му се разрануваа од удирањето со чеканот, постојано му беа изврзани со крпи, но со време се извежба така што удираше со чеканот на глетото и без да гледа во него: можеше да разговара, да ја врти главата настрана, да фрли поглед било каде, а чеканот сам, непогрешно да удира на глетото и чивиите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Слушаш нешто што никој не ти го рекол! (престанува да свири и гледа во Саздо)

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Гошко ја крена главата. Зачуден гледа во деда си.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Гледајќи во правец на планината, го гледа сонцето кое заоѓа и ја слуша својата симфонија: тоа се само звуци кои се случуваат во воздухот околу него.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можам да се сетам дека само немо и бледо гледав во свежо варосаниот ѕид, притоа губејќи секаков осет за простор и време.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Мислител кој нема разбирање за баналниот антагонизам меѓу “лудиот” и “разумниот” (Крлежа), бидејќи за него токму разумот е оној којшто е доволно луд расцепот да го држи отворен, “да гледа во лицето на негативното и останува на него”, и бидејќи за Хегел вистинскиот живот на духот е можен само во една “апсолутна расцепеност” (Zerrissenheit).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сфаќаше преку профилот на поднаредникот, како да гледа во огледало настан кон кој е свртен со грб.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Таа стоела таму во речиси непосредна близина на неа, вкочането гледајќи во нејзината отворена челуст и во подадениот јазик, верувајќи дека тоа е мазнен метал или глинена змија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се посветив на убавиот амбиент со пејсаж на градот и долго гледав во хоризонтот каде што небото и езерото водеа љубов како дава лебеди припоени од нежност.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А и да сакаш да гледаш во таков ден ништо јасно не се гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој гледа во мене, јас гледам во него, Цветан гледа и во мене и во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не нада гаварит громка23, ми вели, а јас гледам во дебелиот слој паркетна маст што ми се лепи на нозете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Ники... (за тие кои не знаат - старото име е Негочани) - Нема картонче за доказ дека таму ја преминавте границата... – сомнително ме гледа в очи и со пенкалото нервозно удира на пасошката корица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бабо, мамо, тато, јас... јас сум голем! Тие гледаа во него со насмевнати очи, а бабата ги избриша своите солзи радосници.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Фезлиев тапо гледа во сето тоа и за првпат не прави ни гест да го побара својот револвер.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Земи, направи ама и кажувај. (Сите нетрпеливо чекаат и час го гледаат во устата, час во рацете).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чадот, жолтеникав и мирудлив, толку го смирува што Пандо може по цели часови да лежи под сенката на старата подгниена слива, да гледа во небото, во облаците, во летот на соколите и, без да му трепне око, да ги слуша лелеците на жените што ги оплакуваат своите најблиски.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во сенката под прозорецот Глигор и Арсо мирно гледаа во оваа необична церемонија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Општествената еднаквост за геј-мажите и за другите сексуални отпадници, ако некогаш ја оствариме, нема сама по себе да ја урне културната и нормативната доминантност на хетеросексуалноста, ниту единствениот облик на интимност што оваа го создава и го наметнува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На последната клупа старецот гледа во небото со сите брчки на своето лице, жмиркајќи.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

„А што ќе правам таму, мој градоначалнику? Ќе чекам, исто како и овде.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Настана мрачна тишина, во која сите размислуваа, гледајќи во сочиненијата пред себе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А има и такви што ме гледаат во чудо и не сакаат да ме удостојат, а баш го правам домаќински - со кафен шеќер, со мед, кој како милува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога Илко и Богуле се вратија дома, го видоа Мил како стои на прозорецот до лабораторијата и гледа во дворот исполнет со вода.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледаше во неа од неколку чекори оддалеченост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првин гледам во кравата: таа душка во плевата што ѝ ја послав за лежење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Потоа долго гледав во таа точка на листот хартија, или станував и гледав низ прозорецот, или пак го забодував врвот на моливот во дланката од левата рака. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лулупешку се подига, гледајќи во девојката која и натаму спие, си ги брише рацете: - Убаво ми велеше мама – „Апсолвирај на време.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Гледав во таа живост на нејзините очи, во очните јаболкца кои се беа исушиле и собрале, се беа стуткале длабоко во очните шуплини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тапанџијата е клекнат пред неа, ја искривил шијата и ја гледа в очи; и свираџијата свирката ја вперил во неа, жилите на образите и вратот ќе му испукаат од напнатост; мевот му е стегнат со појас за да може подобро да дува; челото му е покриено со изналепени пари.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Безизразно гледа во прстите на кловнот и очекува тој најпосле да го вдене конецот низ тесните уши на иглата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И возрасните, без оглед на напорите во изминатиот ден, и без оглед на утрешните напори, долго не заспиваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зошто барате во моите постапки скриени намери?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе гледам во небото, во ѕвездите, ќе барам знаци, претказанија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој од толпата, свештеник или крадец, сеедно, им дофрла погрден збор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гошко ја крена главата. Зачуден гледа во деда си.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кловнот се врти и изненадено гледа во лилјачките уши, во стаклените очи, во боксерски смачканиот нос.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пристигнувајќи на теренот, остана малку да седи во камионетот и вкочането гледаше во сцената пред себе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се собраа и други селани и чудно ни е што никој не не гледа в очи, туку гледаат в земја, некаде далеку, како да сакаат да ни речат дека треба што побрзо да збришеме од тука.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сеедно, нејзе ѝ остана навиката секоја ноќ пред мугрите да стои пред прозорецот и да гледа во Једи-куле, потем во градот притиснат од ноќта и замолкнат, и за разлика од порано, стуткан меѓу бескрајот на морето од едната и занданата со седум кули насадена на ридот, на спротивната страна. Никогаш, ѝ поминува низ главата онаа иста помисла, не била среќна во овој град.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во военото училиште не можеше Гоце да зборува како што сака.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За татко ми беше најзначајно откритието од неговите книги дека е научно докажано оти казеинот од млекото на козата е изразито сварлив, што се гледа во трошната и лека природа на неговиот коагулум кој е мошне сличен со мајчиното млеко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите гледаат во него и молчат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Стојам простум и гледам во шпиончето на вратата. Немам друго за гледање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се приближија, Христина го викна Тодор, кој веднаш стана, а Томаица не можеше да се воздржи да не погледне накај Петар кој веќе гледаше во неа со неговите длабоки и топли очи насмевнувајки се нежно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Раката ми затрепери од желбата да ја подадам кон неа, и да ја замолам да ми го врати Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие го навестија опаѓањето на националното - како што се гледа во осакатената високо-средна-класна конфигурација во случајот на Фисчл и во тажната ниско-средна во случајот на Кели - но со одреден обем на метафикции од американски тип.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ш

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гледа во каменот: живо писмо! Се мачи да го одгатне огнот заробен во него, да ја препознае душата на својот предок – скриена меѓу буквите, меѓу пластовите на каменот...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

И навистина, испружена на камењарот, бомбата прилегаше на вол, и така гледаше во нив, тапо и рамнодушно, небаре вол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Анѓа сѐ уште со недоверба гледаше во Рада и прошепоти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

РИСТАЌИ: Јас можам да попуштам, ама ако и господинов попушти. (Антица со молба гледа во очите од Илија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Како пчеличка, од цвет, на цвет! - вели тој гледајќи во Билјана.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Можел да биде и трубач и знаменосец и полковник со златни ширити и ѕвезди на ракавите, можел да биде еден нов Александар Македонски или Бонапарт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уметникот вели дека може.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа сфати дека само гледа во неговите редови, а мисли на нешто сосема друго.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Аха, си помисли Трајко, — оддалеку почна да посега бегот“, но се направи да не разбра дека и него го вика.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Застанува пред златниот орел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во овој свет најдобро се чувствува кога се навалува на каменот и гледа во небото и во планините.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бузо вриеше од јад. Ги гризеше усните и, како кип, скаменето гледаше во оние што минуваа крај него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се гледа во огледалото, го мириса лукот, го трие крстот од гради.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Замавна со големата тупаница и ме исплаши со завагледите очи - врколак е, само дење гледавме во него човек.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Побледувал од претчувство дека сето патување, сите надежи и жртви биле попусти. Треперел. - Ќе нѐ пуштите да се вратиме со празни раце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа Круме ми го рече тивко, како да го кажа само за себе, и како да додаде: „Слобода ли е тоа?!“ додека двајцата гледавме во развеаната сукња на Илона, (небесно сина, широка во долниот дел, на половината припиена за телото, одназад врзана со тегетен колан), во миговите кога таа со ситен чекор по плочникот се оддалечуваше од масата на која дотогаш седевме заедно во бавчата на „Анте Портас“ на кејот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Гледам во меурчињата што играат по вирчињата во дворот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Не мислам дека обидот успеа, бидејќи окото мора да гледа во личноста.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Весел почна да гледа во окуларот на микроскопот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Имаше еден Јане Мажовски, гледа во труповите и само си зборува: Оној ја сврте главата, бог да го прости!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не се помрднуваше од местото. Гледаше во Аргира и си мислеше: Ех, мајстор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кај отиде водата, си мислам и ја гледам во друга бразда.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не ми се гледа во облаците.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Грвалев коска од сливата в уста и гледав во машината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

МАРА: (расеана гледа во Митрета).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ај оди сега, размисли малку и друг пат не ставај сол во секоја манџа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас се симнав долу до водата и гледајќи во синото, ја осетив онаа стара и позната потреба да запливам, да одам кон ширта колку што се може подалеку.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гледаше во нас. Можеби бараше сочувство за себе. Беше еден од оние што сакаат да се сожалувани.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со брз чекор влегува во собата и се устремува кон куферот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И ќе гледаат во мене како во призрак.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Земаше лозови и се смируваше малку до вечерта до легнувањето, но пак започнуваше нешто да му ја разбранува душата, да го поткрева, да го возбудува, да не може да спие, и пак излегуваше да шета, да гледа во ѕвездите, да ја чека нестрпливо зората, идењето на весниците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Често гледаш во тие пролетни дни - излегува малата колона од интернатската врата, свива покрај градските гробишта и за малку ете ја во слободниот простор на полето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убавината ја третира како темелно устројствено начело на светот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не гледајте во небесата со гневни солзи во очите, не молете се вашите душмани со ровја и чума да ја сетат силата Божја!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Гледала во своите родители онака како што се гледа во ѕид.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секоја голема љубов почнува со три мали лаги...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше и некое задоволство да се гледа во него, онака смирен, и покрај оној ладен напен, што го смени плачот во неговите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Зошто го отру? Тапо гледаше во мене со искокорени очи како да виѓава на мене нешто од кое се плашат малите деца.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сега сите само продолжуваа да гледаат во снежинките, што се гонеа во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лежеше неподвижно на креветот и гледаше во ширниот празен простор над него со нездрава втренченост.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој гледа во прореденото теме на кловнот и не се чуди; кога е тој наведнат, капакот на зелениковото око не се спушта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Павле, ти се плашиш! Те гледам јас. Ти пред малку така проштално и страдално гледаше во мене.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Многу просто, - вели Билјана. - Гледај, да речеме, гледај во оној оџак и кажи ми што гледаш.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се кладам дека сум те гледал во Снежана и седумте џуџиња! (На Грета ѝ набабрува жилата на челото) А како ви се допаѓа мојава пицерија?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Американецот се враќа. Седнува на подот во лотус положба. Почнува да се подготвува за јога вежби. Борис гледа во него. Пауза).

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Гра! Гра! - повторуваше враната, гледаше во расплаканото девојче, потсмешливо мавташе со крилата и го креваше опашот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Марин не се чудеше гледајќи во рибарските чунови, чии дозволи за рибарење сега, на тргнување кон езерото, ги прегледуваа луѓето на еминот, како што при враќање со исто таква усрдност ќе го прегледуваат и мерат донесениот улов.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мара со очи на уплашена срна гледа во растрепереното пламенче; Јана скришум брише солза; Аргир, кој има очи на риба - ококорено, студено и безбојно гледа кон излезот, чиниш некого чека-исчекува, гледа со поглед на гладно прасе, упорно, засекливо дури во мракот погледот негов пронижува ко сврдел и буди морници...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иван гледаше во една мравка што лазеше крај неговата рака и со сува тревка ѝ го сопираше патот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Шефот, бесен, сам продолжи да прашува, без да гледа во прашањата, зашто сигурно не беше воопшто писмен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие сега гледаа во него, онака замолчени и го сеќаваа истото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трајче, занесен го слушаше гргорењето, гледаше во бистрата студена водичка, јадеше од лепчето и пиперчињата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Добрите луѓе им дозволиле таму, меѓу редовите на лозниците, да изградат соба од ќерпич, внатре ја послале со слама и, на четири кола врзани со сиџим и рогозина, навечер долго се гледале во очи, додека месечината го осветлувала нивниот нов дом.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Нема таков човек што може да го издржи тоа, - повтори со друг глас што се исконтролира до шепот, но сепак од претпазливост се обѕре околу себе и не ги испушти реверите на Боге, кој стреснато гледаше во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Застанаа гледајќи во вратата што трепереше од нејзиното трескање, од ударите на телото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се подигна и слегувајќи низ благата стрмнина, виде дека полјанката, долу, кај фурните, не е празна.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ме гледаат во униформа, а мевот кренат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само гледај во некоја куќа убава — домаќинска.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега сѐ е уништено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Човекот што бараше, ха, - ќе го сукнеше малку генералското мустаче стрикото Лентен, ќе намигнеше одвисоко, весело, па како којзнае колку да размислува гледа, гледа во детето и најпосле ќе рече: - Ами, ништо мило мое! Пустиниче некое, хе!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Султана неподвижно гледа во Михајло и Евто. Долга пауза.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Тоа е јаство во збрка, нарцизам, во инхеренцијата на оној што гледа во она што го гледа - значи, јаство коешто е фатено во стварите, коешто има предна и задна страна, минато и иднина...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но Зоки почна нестрпливо да ја врти карамелата во рацете, да се вртка, да гледа во мајка си, па сепак не можеше да си спомне која бројка доаѓа по пет.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И од шанкот се подаваат глави: зинато гледаат во трубачот. Гледај богати.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гледала во празното, му поставувала прашања на празното, му давала одговори на празното; насекаде во тоа отсуство околу неа бил присутен Макс.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој ми пријде и ми рече дека сум најубава...“ мама се загледа некаде неопределено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изгубено гледа во небото.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Подрипнуваме така, и гледаме во машинките од војниците.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гласот, оној негов или на некој што е невидлив, прашува со нагласени согласки што ќе види и тој се сеќава на сѐ што гледал во куќата како дете: сабја кулајлија со вткаени букви од сребро во канијата - Смрт или слобода, стари црковни книги од времето на минатовековната игуменија Минадора, француска или германска кацига од времето на Балканските војни, турски тепсии со богати шари, ископани и начнати римски или такви некакви фигури на светци и војници, шандани, кандила, ками.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Субјектот (‘Духот‘) гледа во огледалото - во сопствениот објект се одразува (рефлектира) себеси.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

— Не гледај во мене, ѝ велам, гледај во рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа создава етика на лична и колективна репродукција, имплицирајќи насоченост кон иднината.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мајка не се лути дека Крсте гледа во мене? Aми тогаш зошчо пак јас да се лута?“ — се праша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Другите будалштини дека животот е краток и верна копија на сонот ги препознавам во нејзиниот силен глас но отпосле, години потоа низ песокот на истеченото време и за да ја стиши мојата возбуда, пресметано и смерно, ептен нежно ќе рече: не би го гребнала ни со мисла твоето достоинство, сигурно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и Онисифор Мечкојад со почит ќе гледал во него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој што седи пред тебе без престан упорно те гледа в очи, со погледот те пронижува, со тупаницата полека, како да брои удари, удира на маса, со чизмата тропа на подот и тој поглед, тоа удирање, тоа тропање те обессилува, те облева пот, ти се суши устата, гркланот ти се стега, воздух ти снемува, пред очи се ти се смрачува, срцето ти чука забрзано, телото се згрчува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но Џорџ Смит можеше само да гледа во малиот човек поцрнет од сонцето, со остри јасни очи, и да го прошепоти неговото име, тивко, за себе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И таман ја наближи портата, гледа во дворот кај бунарот — жена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- По преданијата, на ова место најмногу сакал да седи свети Наум и да гледа во езерското синило кое го смирувало по напорната работа што ја имал при препишувањето на светите книги... - рече игуменот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тогаш го здогледав Симона кој од некаде се појави, но сега застана и гледаше во Лена како во маѓесница.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И лежам така, гледам во мракот што се стиска меѓу гредите, малку подугрејани од жарта во огништето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколкумина ги свртија главите натаму и пак ги исправија, гледајќи во мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Одзади - театарската старудија од целиот наш живот, замрзнати маски од второстепена комедија, а однапред - темна длабочина и очи, очи, очи, што гледаат во нас, што ја чекаат нашата смрт.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стоевме под натписот, бедни, мали, ништожни и гледавме во чудните, неразбирливи знаци над нас. Филозофот се насмевнуваше спокојно, загатливо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Малку тоа: името Бугарин што ги тераше европејците да се однесуваат со недоверба кон работата на Организацијата, гледајќи во неа желба на Бугарија со револуција да ја наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, и непостојаноста на бугарската надворешна политика, насочена сега против Русија сега со неа, послужи како причина за да се согласат Русија и Австро-Унгарија заедно, со заемна согласност, да ги решаваат балканските прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттаму можеа да гледаат во месечината што излегуваше од планината на спротивниот брег и се разлеваше по разбранетите води како купче истурени сребреници.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Девојката од соседната маса делумно беше свртена и гледаше во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се исправам и гледам во плеќите од Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секогаш кога некој ќе влезеше во нејзината соба, во текот на разговорот погледот ѝ се вртеше кон масичката, таа забораваше дека безброј пати претходно го имаше повторено истото – “Ова е мојата малечка Лоте,” и ги земаше праменот коса и запчето, ги држеше на дланките, гледаше во нив онака како што децата гледаат во стакленце како во некаква бесценетост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Магвампот оди околу него, му го набива прстот во газот и му ги милува полните органи со иронични движења.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите ќе гледаат во нив, мене никој не ќе погледат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој лежеше испружен на плеќи зјапајќи во таванот, не го сврте погледот кон неа, и понатаму продолжи со очите да гледа во таванот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас сè растоварив, а тој гледа во мене со оние зелени очи, веѓите му се наежиле, би рекол ќе те лапне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Минува покрај нас, гледа во нашите тетратки и молчи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Име, презиме, татково и мајчино име, ден и место на рaѓaње - прашува иследникот и гледа во една тетратка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бескомпромисно ја брани естетската автономност на секој културен артефакт што смета дека вреди да се преземе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога чунот направи мал круг околу Канео и полека пак се враќаше покрај градот, Панде упорно одбегнуваше да гледа во колјата пред куќите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа ги свртува очите угоре и долго време гледа во десниот горен агол од прозорецот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Волчјакот барајќи го него, стопанот, постојано лаеше, завиваше и душмански гледаше во секого.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Илона си го забришуваше телото со фротирката по последното туширање, додека Деница зеде јаготка од кошничката на масата, ја макна во купчето шеќер турен во порцеланска тацна и долго ја шмукаше гледајќи во темнината низ полуотворениот прозорец.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

(Средновековен манастир со фрески. Централно, голема фреска на Богородица. Киро гледа во фреските. Пауза. Шум.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Јас сум за Југославија, велам и гледам во искрите што ги растура локомотивата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Весна стои и гледа во камената плоча над коритото во кое жубори водата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Дрвјата на ридот од Профим натежнале и дрочат: сонцето легнало на нив и ги квачи; небото е проѕирно, блеска како вода и не дава да се гледа во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И продолжи да гледа во местото каде што беше змијата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Уља гледа во Ѕвездана и во Капинка и назадгазум ја трга Горица. Бегаат од гумното наше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Воскресија Мукаетова гледа во огнот и вика: За кого се борите, крвници!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Забележа: тој што никна од стеблата и самиот прав и необичен како стебло, гледаше во се со исти очи - и во кепеците и во нејзината осина половина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И гледа во мене: онака бесрамно, дрско.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Човекот што умираше во секоја ноќ под гилјотината на зраците гледаше во врвовите на своите чевли и читаше од нив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Младичот од онаа страна на улицата со гримаса на устата гледаше во овој чувар на редот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сите гледаат во своите часовници.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Опремата сјаеше зад шанкот, месинганите шипки се жолтеа од одбивачкиот сјај, и сѐ мирисаше на дезинфекционо средство. Бевме сами во просторијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја истевтиши и и се закани да не оди кај Адема, да не гледа во туѓи мажи, да си ги гледа дечињата оти ќе ја заколе и неа како Аќифа во Маданот. Co тоа помина ноќта и дури мајка му стана рано да му сукни некоја кора на милото чедо, Ката излезе од ќералчето и им соопшти дека Толе пред зори излезе и дека и рече да не кажуваме оти си дошол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледаше во дворот, во градината, во полето, во планината и се исполнуваше со некое блажено чувство: како да господари со овој простор.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но Лангачот не гледа во нив: бара нешто за јадење.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кралската влада не го прифати овој предлог гледајќи во него можност за манипулација.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се наведнува учителот, гледа во напишаното. Гледаат и учениците. И сите читаат: Панче В.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Летка, како и секоја жена којашто претпочита да гледа во подалекуте, меѓувремено остана да биде преокупирна со Едо Бранов од Сан Диего до чија трага авторот уште немаше допрено, но и немаше некоја голема надеж.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Причината ја гледа во пазарните услови на стопанисување и воспоставениот суров капиталистички систем, кадешто основата е интересот на капиталот, а не на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јакне мането на песната. На лицето рабинот чувствува навев на топол морски ветар.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како да ѝ биде кога не можеше да ја види со очите на дедо ми. Таа гледаше во дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Да, гледаме кон различни неба.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Најубаво се гледа во танки безбојни чаши.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но тој молчи. Го гризе лепчето и гледа во луѓето околу себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледаше во мене поднасмеан и молчеше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Откако се поздравив со човекот и децата, јас одблизу го изгледав,Ми се стори дека гледа во Вера со преголема нежност.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ова најмногу се гледа во чл. 3 од Законот за изменување и дополнување на ЗИТ каде се предвидува дека инспекторатот во функција на вршење на инспекциски надзор може да соработува и користи податоци од евиденцијата на други органи и институции.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ги повторуваше како во огледало неговите гримаси („ова е кога зеваш, ова е кога се чудиш, а ова е кога си многу лут“), а тој слатко се смееше гледајќи во нејзиното полничко, речиси детско лице.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Јато од птици збунето гледа во листот што потерува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

АНТИЦА: (се приближува и од пооддалеку ја пушта раката, така што само прстите му ги подава и пак продолжува да си гледа во ноктите).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Неговото ситно сестриче, обесено на мајка си со двете рачиња, како мајмунче, молчеше гледајќи во него преку мајчиното рамо со големи, тажни очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но јас гледам во еден агол од дворот, ниско, крај оградата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

КОТЕ: Зошто? (Нетрпеливо и уплашени сите гледаат во Пандета).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Неколку минути не изусти ниту збор, не се ни помрдна, недоверливо гледајќи во мојот пријател со подзината уста и со ококорени очи; потоа, доаѓајќи си малку на себе, зеде едно перо, и по неколку прекини и џарења во празно, најпосле пополни и потпиша чек на педесет илјади франци и преку масата му го подаде на Дипен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почнува, најпосле почнува! Не можеа да сторат ништо друго освен да стојат и да се гледаат во очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кампот и убавината дејствуваат во строг меѓусебен сооднос, а кампот најдобро се разбира кога се гледа во тој односен контекст – како начин на машката геј-култура да се обиде да се одопие од сопствената еротска и естетска страст кон мажествената убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И гледам во извалканите облаци, во матните запци на ридовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го сонував будењето, или пак можеби бев буден, кога го слушнав тивкиот познат глас на Мајка, враснат во мене уште од првите сознанија за животот: - Сине, сине премил, не гледај во езерската синевина, ќе те занесе и ќе те однесе во дното!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја постави на терасата потпрена на оградата, за да можат заедно да го гледаат изгрејсонцето. (Убаво е кога двајца гледаат во иста насока, мислеше Н.)

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

После сите ми стегаат рака и со чудење ме гледаат во мевот, кренат до под гуша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Гледа во навалувањето на сонцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вечерта мајка и ја праша како помина денеска, a брат и не заборави да и каже дека оној попов шебек често гледа во неа и дека тие со Јошка сакале да го натепаат на одморот ама таа, Неда ги искарала да не се караат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Долго и мирно гледа во оџакот од соседната куќа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Една девојка, пак, не ги одвртува очите: де гледа во мене, де во ногата моја.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа е белег на трудот и потта на овие молчаливи луѓе кои одвај изустуваат по некој збор и не не гледаат в очи, туку в земја или настрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многу луѓе ме гледаат во нос.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Сфаќате, можете да го натерате да гледа во една работа, во друга работа - и без зборови можете да го изразите неговото течение на мислите, текот на споредувањето - што и да направите, уживате потполна слобода.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Целата вџасена, во сопчето на потстанарот и таа ја забележа притулената светлина од спротивниот дом: то ест токму од станот на Машиеви, и го виде него, потстанарот, како стои крај прозорецот и гледа во станот на Машиеви.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На црковните икони светците беа тебецести и имаа смола во очите; гледаа во сѐ и се лепеа за сѐ во што гледаа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Најмалиот Густав се приближи до нејзините нозе и ѝ ги допре стапалата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ѓорѓевица гледа во лицето на Кузе, ги мерка неговите очи слични на гладно прасе, прекрстува раце, мисли, воздивнува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јосиф застанува, гледа во него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа не сакаше да гледа во купот цигли, бетонски плочи, искршени предмети, што беше останал од нашата куќа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во топлите летни вечери, кога низ отворениот прозорец навлегуваа стотина миризби на тивката летна ноќ, тој лежеше на своето креветче и гледаше во ѕвездите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Знаел каде се резервните клучеви. Посакал да се возат. Џеронимо божем знаел да вози.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Винстон извесно време гледаше во неа втренчено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Замислено гледаше во пејсажот, копнеејќи по некоја глетка - изненадување: змеј што блуе оган во низок лет над нивите, пуфкајќи чад и притоа испишувајќи го на небото нејзиното име, или автостопер вонземјанин, со антени и влажни стаклени очи што на чист македонски бара превоз до најблиската бензинска пумпа, не заради горивото туку затоа што му се пријале Квики-гриц.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Попладнето - марш на ново одредиште. Во земјанката прибрани и стуткани еден до друг, потпрени на замрзнатите ѕидови од кои се цеди вода, гледаат во малиот жив оган.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потпре подбрадок на десната рака и со подзамижаните очи, замислено гледа во лицата на командантите: облечени се во стари излитени чешки офицерски униформи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се свртев кон мојот адвокат кој гледаше во судијката чекајќи го нејзиниот прв збор и, преку неколкуте ретки влакна на тилот зад неговата речиси гола глава, ни се пресретнаа погледите со Ема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Размислував, милијарда луѓе гледаат во небото токму сега, сите со подотворени усти во исто време.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И мрава ќе бидам, до века: мрава црна, што Господ не само што ја гледа во најцрна ноќ на црн мермер, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини! ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот гледаше во вториот дел од записот, го прочита на глас: „вадар ма екутени“, и рече: „Има“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ќе влезат тие на таванот, петелот секогаш стои мирно во еден агол, не се ни трга, ни бега, само така стои и понекогаш гледа во Зоки со своите љубопитни очи.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Наметнат со мантилот седи сега на плетениот стол и уморено гледа во зеленото лонче што се ниша на усвитеното решо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Некако беше примамливо, убаво да се гледа во откриените, полни гради на жената.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Таа гнете, а јас возбудено копам по џебовите, напипувам со рака колку пари имам. А пари малку, колку без ич.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше летна ноќ, и околу нас трепереше топла немост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога ме сети, еда, се сврте, ги ококори очиштата и сега нема каде: јас гледам во неа, еда, таа гледа во мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Колку змии има до врвот на овој камењар, прашува Фенг и удира со стапчето по каменот, брка низ грмушките, покажува на некои избелени коски, на овој исушен череп му е совршено здодевно, вели, го поздравува монахот кој нè настигнува, потоа ме гледа в очи и вели: калуѓерот ми проштева на мојот обид да му се придружам.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Запираше пред вратите на скривалиштата. Низ пропустите на металните врати гледаше во очите на темнината, во очите на илјадници кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас пак, гледам во нив, а прашувам за Михајло Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Логотетот гледаше во Филозофот стрештено, ја оближа сувата од возбуда усна и рече: „Пие“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа нуди естетика на општествено суштествување кое се приврзува за обликот на еден прав живот и му дава убавина и вредност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На враќањето царот го догледал момчето искачено на каменот како гледа во далечината, а говедата наоколу пасат трева.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Овој пат, откако седнав на столот спроти Грофот, додека гледав во неговите раце, реков: - Тоа биле погани нешта .

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И тргнале. На излезот од сокачето не внимавале и веднаш тука настрадале.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бојан не можеше да сфати. Гледаше во Денко кој ја слече блузата, па ја требеше од осилките.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Симон долго време гледа во дланките.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Поставивме дури и еден човек како гледа во еден ковчег, додека тој, секако, не гледаше во ништо.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

гледа (гл.) - во (предл.)