ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Токму како што тоа подоцна го правеа Маларме, Валери, Бен, и тој се враќа кон изворното значење на грчкиот збор poietes; таа доаѓа од "творење".

Љупчо тргна прв. Чекореше нечујно, како пантер.

Сигурно клинците пред зградата играа брканица.

Со големо спокојство му се доближи на автото, миговно оперираше, откорнатиот амблем го мушна под маицата и сосем спокојно се врати кон нас.

Кршка лево, кршка десно, ги подлажува дека се вратил кон Градешница, но сега загарите не се подлажуваа со лисичината опашка, бидејќи и селаните правилно ги известуваа за Толевото движење, та не го оставаа ни да се издише.

Тој лично раководеше со гонењето и сакаше да го доведе до крај.

Кога го наоѓав буден, посвеж во душата, внимателно настојував да го вратам кон неговата голема тема, кон сиџилите.

Но, ако тој колективистички драјв - кој, мислам, е и резултат на вашата грижа на совест - се покаже како величествено промашување - колкава е всушност специфичната тежина на тој „скопски андерграунд“ што го глорифицирате?! -, во тој случај, пак ќе се вратите кон „индивидуалистичкиот проект“? Margina #26-28 [1995] | okno.mk 37

Морам да нагласам, дека сето она што порано се сфаќало како напредок и како тенденција кон комплексност, сега мора да се гледа како епицикли кои тежнеат кон проредување и состојба на поголема веројатност, кои водат во формирање на посложени облици за потоа да се вратат кон општата тенденција.

Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.

Знаеше, за час, два, штом ќе почнеше да се наѕира крајот на кусиот јануарски ден, тие сами ќе се вратат кон колибата.

Но пет илјади пати тој дух зол кобно ме враќа кон тоа бреме.

Се фати за мене како за последна шанса. Што ќе ја врати кон стварноста.

Штом ги изгасил желбите и љубопитството (за Виена и за таа цивилизација беше слушнал многу), тргнал да се враќа кон спокојните предели на долината на реката Инд, од кај што тргнал.

Со тоа, велат познавачите на неговото дело, писателот не апелира како Русо да се вратиме кон природата, туку само потсетува, па ќе напише „Светот што го создал човекот, исто така, е природен“.

Со раната врамена во скинат опинок, со таа втора дамка што можела да ги врати кон многубоштво, тие знаеле дека старецот е мртов од птици до чело и верувале дека од изгниеноста под земја брзо ќе се вообличи издолжена подвижност, најпрвин пелтеста, потоа густа и стврдната, најпрвин човек-труп, потоа труп-земја, најпосле змија-отров за нечија несреќа.

- Неговото чело - погледнете го! Го гледале тоа чело и можеле да го видат она што го виделе пред тоа: на засечената жила лежел црн дукат на мртво месо.

Ја сокрива ракијата и се враќа кон стражарското место.

Оди до местото каде што го скри отпиеното шише, го вади и на неговото место скрива ново, полно, а со отпиеното се враќа кон масата.

Почна да се враќа кон неговото место, под ескалаторот кој го поврзуваше подрумот на трговскиот со првиот спрат.

Кога се напи, се обиде да се исправи, но пушката префрлена преку неговиот грб го врати кон земјата.

Самиот чин на шишањето на косата нè враќа кон веќе познатиот образец на андрогин.

Косата на темето потполно е ошишана во форма на петокрака ѕвезда.

Доброто, Вистинитото и Убавото тој ги враќа кон нивниот локален корен, ги поместува вечните категории од небеските височини во кои тие се разбашкариле за повторно да ги врати на она мало парче земја каде што поникнале.

Вратени кон себе, некогашните колонизирани народи стануваат заточеници на својата припадност, вкочанети во тој колективен идентитет што ги ослободил како од тиранијата така и од европските вредности.

Пригушен фијук додека се врти, на километар оттука, се враќа кон нас, кон „Нова Ружа”.

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

Триве последни заемки најчесто се употребувале за означување вид денешни плакари, вѕидани долапи, рафтови слично, а дел од нив се и во денешна употреба.

Меѓутоа, ослободени од потчинеста кон толпата и станувајќи уметност - тие гестови лебдеат помеѓу два моќни магнети, а тоа лебдеење, толку тешко остварливо и толку ефемерно, пак се одлепува од интелектуалната рефлексија и нѐ враќа кон скудните, понекогаш срамни, но сепак фундаментални поими, како глад, збудаленост и, секако, љубов.

Меѓу 1927 и 1932 слика големи триптиси, станува специјалист за техниките на старите мајстори „темпера со јајце” и „лазурно сликарство”; стекнува меѓународна слава. 1993 нацистите му даваат отказ, 1934 добива забрана за излагање, 1938 му запленуваат 260 слики, 1939 кус затвор. 1946 по пуштањето од француско заробеништво се враќа кон оној експресионистички стил од неговите почетоци.

Почна да станува навистина горд на своето тело и да се надева повремено дека и неговото лице исто така се враќа кон нормалата.

Но и ме накреваше, ме исполнуваше со сила да се вратам кон себеси, да се исправам пред тебе и да те плукнам. Еве вака…“ И го плукна.

Жените се собраа околу неа и ѝ помогнаа, ги собраа истурените гурабии, симиди и ѓевреци, канчињата и се вратија кон кадијата.

Набоков веќе не се враќа кон драматургијата, кон театарот, откако ги открил за себе новите можности во монологот пред читателите кои зборувале на англиски.

Но постмодернизмот, кој не значи дека секој може да оди каде сака и да прави што сака, едноставно подразбира дека не постојат сигурни и брзи начини за раздвојување на добриот од лошиот пат, добри и лоши култури итн. и ова ве враќа кон прашањето за морален избор и одговорноста - тоа ве прави одговорни а многу луѓе токму тоа не го сакаат.

Деконструкционистите покажуваат дека секое верување, дефиниција и цврсто стојалиште токму минуваат низ кризата од различни и арбитрарни интерпретации.

Се враќа кон брегот.

Во Евтина имитација (1969) се обиде отсуството на сопствената звучна и стилска препознатливост да го надомести со имитација на Сати-евата музика.

Ако цивили­зираните земји сакаат да се вратат кон друидските ритуали на бесење или да пијат крв со Ацтеките и да ги појат боговите со човечка крв, тогаш најнапред нека видат што всушност јадат и пијат.

Какофонијата од настанатите звуци е резултат на ситуацијата во која секој може да ја бира музиката што ја сака.

Ова, со сета строгост, одново се враќа кон уништувањето на поимот „знак“ и целата негова логика.

На планот на “чистата” музика Кејџ сѐ повеќе се враќа кон своите првобитни интересирања актуелизирајќи многу проблеми од своите поранешни дела.

Или писмото никогаш не било прост „додаток“, или е мошне итно да се конструира една нова логика на „додатокот“.

Влатко се врати кон патеката гледајќи во купишта градежен отпад и се згрози помислувајќи на змии.

Сите нешта на светов се враќаат кон својот корен, а не знаат дека тоа го прават.

На авторот ќе му бидат потребни дополнителни петнаесет години за да го оствари ова внатрешно патување, за да се врати кон тоа што жесто­ко го обележало, одржано во инстинктот на спасување­то, задржано по првите налети на заборавот: „Нека останат спомените длабоко вкопани во ме­не, дури до заборав, сѐ додека ферментирањето на животот не одлучи да ги исфрли на површина, сѐ до мигот на оваа книга...“