води (гл.) - во (предл.)

Акција е хартија од вредност [којашто може да ја издаваат АД и КДА] во којашто е претставен дел од основната главнина и во која се отелотворуваат правата на акционерот кој, како сопственик на акцијата, не е доверител на друштвото ниту сопственик на еден дел од имотот на друштвото (чл. 3, ст.1, ал.2 од ЗТД).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Акциите се издаваат, се пренесуваат и се водат во форма на електронски запис во Централниот депозитар за хартии од вредност на РМ во согласност со закон.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Морав да се провлечам низ едно подземие, додека излегов на „Кајзер штрасе“, која водеше во центарот на „Хаупт Вахе“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Скалилата што водат во ќелиите, направени од мермер, веќе се изабени од употреба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А зошто и да не зборува? Нема потреба од присила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го водат во собата за испитување тој поаѓа со таа мисла во главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неговото надворешно однесување е одбрамбен систем којшто е аналоген на безбројните отвори кон подземните премини за кои човек си замислува дека ќе го воведат во подземната цитадела, но тие водат во други насоки или не водат никаде.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Рекламата во весникот тоа слабеење му го припишала на измисленото средство Re- duco, а резултатот бил дека стотици дебели луѓе му пишале на Хичкок и му барале податоци за тоа чудесно средство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
По примерот од Челебијата, сите чауши, почнувајќи од Ѓузепа до кир Андона беа си фатиле по една посестримка од младите мариовски невевчиња и чупи и секој секоја вечер се шеткаше со по една низ боровата гора, играше до неа на орото во неделините и ја водеше во својот стан сат два пред пајдосот за неколку бели череци месечно, некоја гривна, обетки, прстенчиња, синџирчиња и за некоја и друга натпишана надница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку да не се мирисаа Ѓорче, Пере и Петре со Бориса, Гарванов и Тренков, положбата во која се најдуваа им наложуваше да се помагаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На разделување Борис љубезно го покани Толета: — Ајде, брат Толе, да те водиме во Бугарија, да се одмориш малку.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Морам да нагласам, дека сето она што порано се сфаќало како напредок и како тенденција кон комплексност, сега мора да се гледа како епицикли кои тежнеат кон проредување и состојба на поголема веројатност, кои водат во формирање на посложени облици за потоа да се вратат кон општата тенденција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И на жена си, која го молеше да им каже барем на најблиските роднини, тој напорки ѝ рече: - Ајде, мори... Нема чергари да водам во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Имаше и нешто друго што го водеше во тие размислувања, во тие нуркања во далечното минато на Гогов Валог.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Или качување по скали што водат Во куќа од здрав камен. А таму, по одаите Шепот!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Зошто не и тишина Зошто не и праг Што води во домот Слично на скали Што треба да нѐ одведат до прозорецот на душата Минуваме низ запален снег Во сончево јануарско утро Белината е кладенец Црешовите цветови Доаѓаат да се огледаат во него (Аџилак на нежноста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Од ова може да се извлече логичен заклучок дека сега синдикатот на ниво на работодавач за да стекне статус на правно лице, освен уписот во Централниот регистер на РМ, претходно ќе мора да биде впишан и во регистарот на синдикати кој се води во МТСП, што претставува дополнителна отежителна околност при нивното конституирање.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Затоа, ова имплицира дека било кој разговор ќе помогне.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Слушај, дојди со мене, можам да те водам во кино.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На крајот од паркингот, на самиот раб на карпестото удолниште што води во бездна - дрвени клупи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не, ве водиме во парк, за да си поиграме со вас,“ се смееше еден од војниците кои нѐ чуваа во камионот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја сакавме тишината дотолку повеќе што ретко ја имаше во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Замислував како ги истоваруваат во логорот, ги водат во една просторија каде им наредуваат да се соблечат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нѐ водат во смрт,“ рече сестра ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушав Отла како им вели на децата дека прво мора да се истушираат, и им советува секое да внимава каде точно си ги остава алиштата, затоа што по туширањето ќе треба набрзина да се облечат за што поскоро да стигнат до плажата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе насетевме дека настапила тишина, Клара и јас одеднаш молкнувавме, без оглед на тоа колку важен ни беше разговорот што го водевме во тој миг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Скоро истовремено од вратата што води во кујната, влегува Неда.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Погледот ме водеше во психогимнастички ритам на сеќавањето што копаше по твоето минато -кој не се обидел, не успеал да го врати сентименталниот спој на стара приказна од моето и твое сновидение...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Солзи во ноќта, солзи небото...и месечината молкнува во мракот... со сета своја жар ги испраќа светлосните прсти да минат, по твоето чело, ѕвездите битка водат во танцот, од палавштините што го убиваат чувството на заморен патник... низ светот, преморен од талкање по вистината...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Од реалните, секој од нас има по најмалку три: Патоказите, кои ако не ги следите можат да водат во погрешна насока. Здодевноста. И ние самите.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тескобноста и интелектуализмот - сосема автентичната тескобност на опстојувањето но и разиграно-очајничка склоност или очајнички-разиграна склоност таа angos- cia (тескоба, мака, тага, јад, мора) некако да се надмине - двете склоности водат во опасност од расцепување на свеста. (...) Ако пак споредуваме со нашиот век, можеме да речеме дека во најуспешните криминалистички романи поезијата на бесмислата често изнедадува, тоа е “meravi- glia” за интелектот, средство за возбудување на сетилата, за фантазијата пејсаж со “монструми”, а за разумот “inganno” (мамка).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На некое повисоко драмско ниво сè се брише, речиси секој има двојно лице, како во, на пример, највеличественото дело на маниризмот (освен “Хамлет”, се разбира), “Мера за мера”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ваквото размислување ја водеше во вистинска насока.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не е баш така. Цевката води во банчината зграда или се одвојува за неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ме водат во долот под Чучка, до кладенчето Трајкоско.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оригиналното езотеричко значење на темјанушката и до денес е сочувано во жаргонскиот израз „pansy“, со кој се означува феминизиран маж или машки хомосексуалец (егзотерички пандан на езотеричниот хермафродит или андрогин).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сиве овие симболични значења и понатаму нѐ водат во иста насока.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со неодамнешното апсење на многу хакери поради илегално влегување и поседување на информации, битките околу хакерските права и контролата на електронските граници сега се водат во судниците.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но ние сме немоќни да излеземе од кафезот на нашите библиотеки, тие нѐ водат во друго време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе заминат да живеат во селото Даир ал Асад. Станува бегалец и во родната земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси целиот живот ќе му мине во потрага по патот кој води во родната земја, остварувајќи го вистинското враќање само во јазикот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Улицата остро свртуваше и завршуваше во долги скали што водеа во една потоната уличка, во која неколкумина тезгаџии продаваа овенат зеленчук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извесни заостанати региони напреднаа и разни изуми, секогаш на некој начин во врска со војувањето и со полициската шпионажа, беа развиени, но експериментот и пронаоѓаштвото главно згаснаа, а штетите од атомската војна што се водеше во педесеттите години, никогаш не беа целосно отстранети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додуша, беглер-бегот е водач на сите главатари, на субашите, на кадиите, тој има под своја власт седумнаесет војводи, а секој од нив со своја дружина од илјада и петстотини коњаници кои тој самиот ги плаќа и ги води во бој на свој трошок.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа пловеше некаде во бескрај и не на езерото, зашто го извикуваше името на Марина Крусиќ, небаре тој му е капетан и го води во непознати земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од друга страна, пак, прецизирано е дека како инвалидни лица, согласно овој закон, ќе се водат и инвалидите на трудот со преостаната или намалена работна способност кои се водат во евиденцијата за невработени лица на Заводот за вработување (чл. 2, ЗИДЗВИЛ/јули.05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Се знае ли пак какви не разговори се водеа во без – работница и уѕур? – Изведов два чифта волови на пазар да продадам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вратата десно води надвор, левата води во другата соба.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Разговорите што ги водам во текот на денот по правило не се случуваат најчесто овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Катерина слегуваше спокојно и мирно. Скалите беа осветлени со факелите поредени покрај двата ѕида на кои се гледаа знаци што потсетуваа на оние во Египетските пирамиди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тоа е патот што божем води во избавување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се окарав уште кога го забележав слегувањето на Катерина по белите мермерни скали што веројатно водеа во некој друг свет, или во времето кое неколку месеци подоцна Загорка Пеперутката со голема сигурност го нарече друго време или така некако.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој не пропушти да нагласи дека за појдовно навлегување во оваа многу компликувана материја му послужиле податоците кои се содржани во Дневникот на непознатиот монах, Дневник што изгледа монахот го водел во своите подоцнежни години, кога престојувал во реканските манастири.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Типот на конфликти со кои мнозината беа соочени во 19-иот век водеше во создавање на масовни политички партии, масовни синдикати итн.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Заради тоа што индивидуалните интереси не можеа да бидат задоволени - тие бараа колективен напор.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Татко ми, кога ја водеше во Солун баба ми на доктор, секогаш лирите ги криеше под поставата или долу, во панталоните, на најнезгодното место, да простиш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пред крај во компанијата дојде да работи еден руски инженер и тој ни кажуваше што се случува и какви војни се водат во светот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
1. Повелба е ова што го говорам: Не ве водам во неа туку ве изведувам од историјата зашто ја мразам неа.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Така на пример, најтиражниот американски весник „Њујорк тајмс“, на 9 мај 1942 година известува за извршениот атентат во Битола над Александар Ќурчиев, областен началник на бугарската државна безбедност, од страна на Стив Наумов.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа, пред сѐ, биле информации што биле преземени од окупаторските весници и главно се однесувале на судските процеси што се воделе во Македонија против македонските комунисти поради нивната активност.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Искушението станува големо за читателот: дали да се впушти во имагинацијата на еден автор, како и во перипетиите кога го водат во 1979 година во сталинистичка Албанија, на возраст од триесет и шест години, во составот на една културна делегација од Македонија?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Да сум на нивно место, по сто сладоледи на ден ќе јадам, Снеже секој ден ќе ја водам в слаткарница и во Луна-парк, а на Бреза ќе ѝ купувам колку што сака мастики- цигари за да ги „пуши“ кога си игра мајка и деца со куклите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ водат во логорот, а околу нас сето војници и полицајци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар ќе нѐ водат во машки логор, прашуваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веднаш ме касна змија, знам дека лошите работнички ги водат во полоши логори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Итриот Хилми-паша и на таков начин сакал да ги „потсети“ европските дипломати дека борбата што се води во Македонија и „анархистичките“ акции „биле“ диригирани од Бугарија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Јас обожавам да скијам – не сум како него – одбивав да бидам ставена во истата група.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ама затоа ти водиш во „бутање” – се смееше татко ми. – Паметиш лани, кога овде, во Маврово, повраќаше од што се прејаде? – А ти Огне, паметиш кога зимоска, од седум дена, од пуста мрза само еднаш отиде на скијање?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)