Сепак, таа веруваше во својата духовна сила, а „грицкањата“ се уште ги поднесуваше стоечки, а духовната и телесната сила секогаш не се водат рака под рака.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ќе истера така еден ред делкање, па ќе клекне, ќе го замижи едното око, а со другото ќе нишани: дали под конец поминала секирата, дали право ја воделе рацете. Како што треба.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дека се водат рака за рака. И упорно нѐ следат.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)