влече (гл.) - за (предл.)

Додека тие стоеа крај малиот мост, Рози почувствува како нешто ја влече за здолницата. Тоа беше Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А таа, чиниш некој да ја влече за нос, ја изкриви главата и зина: - Кој ја знае. Побегна со еден наредник, овца една.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Се изморив од зборови - изговори Михаил. -Зарем тоа е веселба? Ни треба нешто наше, лешинско.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Борисе, те бараат. Дојди. Борис сосем и не го разбра и ждрака во другарот. Очекува уште некој збор. Момчето го влече за ракав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој секогаш ме влечеше за плетенки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Луѓето ги влечат за нос старите навики.“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)