Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тогаш тие пак нешто зборуваа и пак војникот ми рече: - Господинот офицер вели да одиш таму, - тој покажа со рака – и да видиш дали има накој од твоето село.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Истата вечер, по давањето збор, не може да заспие од возбуда па излегува да се прошета низ парискиот латински кварт каде што влегува во едно бистро и сосема случајно го запознава младиот, сиромашен пејач Пол кој и самиот доаѓа од Америка и студира пеење во Париз.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

(Како да прави „метании“ — длабоки поклони при молитва, по колена влегува во колибата, која е ниска.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Реката влегуваше во нашите соништа, ги менуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На Ристовец им ги прегледаа пашапортите и Толе разбра дека ја напуштаат големата Отоманска царевина и влегуваат во нова земја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Недостижен ни е достојниот живот на соколот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Апостолите Христови седан на него, на рабуш запишуваат кој влегува, кој не влегува во црква.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Цви, значи, го гледа јасно Јехуда Макаби и неговите борци за ослободувањето од стегите на грчкиот владетел, паганот Антиох Епифан како победоносно, со фанатично пламнат поглед, влегуваат во одново слободниот Дом на Бога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За Татко најбитно беше да си ја задржиме, да си ја спасиме индивидуалноста, да не станеме сателити, вазали на другите, обележја што влегува во неговата дефиниција на јаничаризмот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Интересна техничка новина претставува проветрувањето на блоковите со помош на специјална апаратура, која влегува во дејство сообразна на температурата и влагата на блокот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Завршува голината и главнината влегува во боровата шума. Мракот згустува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Значи, имаше знаци дека поединци и пред вас влегувале во куќите, пребарувале.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Секое утро оди тој до неподвижните автобуси и камиони на улицата, ги гледа, ги отвора нивните врати, разговара со шоферите, влегува во кабините, и црта прави и криви линии врз големите, правливи врати на овие возила.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Универзалната Тјурингова машина влегува во најсилната класа на “модели”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За да одговориме на вашите факти вие треба да ни објасните до каде, имено, се простираат вашите етнографски граници на југ и кои места влегуваат во границите на вашата Стара Србија, зашто според нашите етнографски и географски знаења, фактите, кои вие ги набројувате, повеќе зборуваат во наша корист, т.е. не дека егзархијата ги изнасилува Србите за да го примат бугаризмот туку дека вие и вашата влада го правите тоа со бугарскиот елемент во Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Бидејќи логиката на сексуалниот поредок досега толку длабоко се вкоренила во еден неописливо широк спектар на општествени институции и бидејќи се вкоренила во најстандардните прикази на светот“, забележува Ворнер, „квир-борбите не се стремат само кон толерантност и кон еднаков статус туку и кон предизвикување на тие институции и прикази“.468 Квир-политиката нишани право во срцето на нашиот модернитет. ‌Геј-мажите, како сите настрани, нужно се откинати или отуѓени, барем донекаде, од хетеронормативната култура, како и од примените облици на лично и општествено живеење што хетеронормативноста ги обликува, ги издигнува и ги нормализира, правејќи ги „главнотековни“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Влегувам во студеница наместо во топло, фрижидерот наполу затворен. Главната капија ширум отворена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Покрај ова, се укина можноста, за намирување на побарувањата што произлегуваат од утврдениот социјален план, да може да се употреби најмногу една третина од имотот што влегува во стечајната маса што бил достапен за распределба меѓу доверителите во стечајната постапка, во случај кога по отворањето на стечајната постапка нема да се донесе стечаен план, односно кога нема да се утврдат никакви економски, технолошки, структурални или други промени насочени кон одржување на должниковиот деловен потфат или на некој негов дел (чл. 34).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

МАРТА: Домаќинка е, пазарела... и, така, си доаѓа дома со испазареното и влегува во скромничкана дневна од скромничката куќичка на скромничкиот Џозеф Котен кај што овој ја сместил...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Татко, поради шеќерната болест што почнуваше да го нагризува, повеќе се задоволи да ја гледа баклавата и само да ги лизне позлатените слатки кори од своето парче, додека го слушаше Камилски, веднаш помисли на улогата на овој драгоцен десерт кој постоеше во целиот тек од постоењето на Османската Империја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Масата на која ги пишувам изјавите повеќе е осветлена од претходната ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога длабочината на човекот ќе биде недопрена од раката на Светоста, тој ќе се обвитка во лушпите на земските илузии, влегува во сплетки со другите луѓе или сам создава непотребни грижи за време на своето живеење и останува заробен во нивните канџи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Луѓето, пак, велеа дека височина од триста метри е вистинска лудост. Ама, какви триста метри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сетне, го видов како влегува во олтарот и како се изедначува со темнината стаена во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сега доаѓа Ледри-Ролен и Фроадерб-Шалињи, на тие станици без вкрстување Мари- Клод знае дека не можам да ја следам и не се помрднува, играта мора да се одигра на Реи-Дидро или на Доменил; додека возот влегува во Реи-Дидро го вртам погледот, не сакам да дознае, не сакам да сфати дека не е тука.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По Обзнаната се зголемила активноста на ВМРО чии вооружени чети влегувале во Македонија од Бугарија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Таа, речиси на крајот од моќта да паѓа, влегуваше во неизвесна битка со моќта на телото и животот на новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

(Ангеле влегува во манастирот и со долг скок доаѓа пред Кајмакамот. Сите се повлекуваат наназад изненадени.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Тој не ѝ обрнува внимание, влегува во нејзината соба.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Доаѓаат пред една малечка куќа и влегуваат во неа. 10.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нашите стари на времето, новина го нарекуваа погодниот момент, одбирајќи кога ке се случуваат убавите работи, венчавки, крштевки, па го избираа времето: токму тогаш кога месечината влегува во НОВИНА – прва млада месечина, чиста, пречиста, чист почеток за нечштото, кое ако тогаш ке започне – ке има благост и берикет.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само што овој пат сум свесен дека збрканоста престанала да ме води!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

После Earth Wire проектот се посветив на истражувањата на патиштата низ коишто надворешните надразби влегуваат во содржината на сонот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

АНТИЦА: (влегува во куќата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Чана се враќа и носи нарамник испокршени штици и минувајќи пак крај нив Уд ѕади има цау куп секакви дрва, признејте там! проговара и влегува во куќата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој беше новиот трагичен херој во недрата на Картагина кој влегуваше во историјата, различно од Хабиб Бургиба, но обајцата имаа иста цел - да му донесат слобода на својот народ...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Под “сместување” не мислам само на начините како да се стигне до компанија за снимање, туку размислување каде тоа може да отиде и каде се вклопува во културната слика - што друго влегува во овој однос? ñЕден од начините на преиспитување на рамката е да се развива уметноста.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Друг пример: пилот на Jumbo Jet најпосле ќе почувствува дека Боингот влегува во неговото тело.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

-... И така, твоето бебе стотина пати влегува во светот за повторно да се најде надвор од нејзината вагина.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога Мартин влегува во лифтот, внатре веќе се набуткани многу луѓе, но патем, како што лифтот се движи угоре низ старата зграда која мириса на мошус, луѓето излегуваат надвор поединечно или во група.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сара и јас знаевме од каде доаѓа Клара според нејзините очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

РЕВШИН: Господа, ене таму дојде некоја госпоѓа: судејќи по некои признаци, таа не влегува во денешната програма.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Само ја гледаш својата насмевка меѓу познатите предмети Еден старец станува од триножецот и влегува во куќата По него тргнуваш и ти

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

На 1 август 1994 година Јасер Арафат триумфално влегува во Рамалах, (по 27 години минати во егзил) мирно гратче крај Мртвото море.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ВЕЧНО! нека плачат! 14 ехе-хе! ете тој фраер го глеаш влегува во проклетиот лифт се прославил по тоа како дошол до некои пет стапки дол стап не се зезам никој од вас го нема од пет стапки и тој влегува во - аха! ма замислете таков еден дунстер да влегува во шугава јавна куќа сакам да кажам јавен лифт?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ВЕЛИКА Влегуваме во селото, а како во туѓо село да влегуваме. Зејат куќите, пондилите. Нема ништо да лавне, да мукне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше сигурно дека се влегуваше во голем ризик.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа незадоволство е поврзано со фактот дека субјектот никогаш не го пронаоѓа објектот што ќе го исполни недостигот, така што во крајна инстанца не постои начин да се избегне пречката што го означува субјектот кога тој/таа влегува во јазикот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Колку молњи собира во скафандерот, има ли молњата душа и како се влегува во душата на молњата?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Како впрочем и тој, кога Готлиба го враќаа откај иследникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Под ноктите ѝ влегуваше кирта од кожата, ама јадеж не ѝ се јавуваше. Како да чешаше туѓа глава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Често гласно ги коментираше значајните вести, небаре влегуваше во разговор со отсутните говорници.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зато ти не дојдов, душо драго, зимоске, по зима...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

За мнозинството тоа е зависност од типот: направи сам; луѓето радосно, доброволно, со уживање влегуваат во однос на зависност со маркетиншките компании, со експертите (технолошки или научни), со психолозите, психијатрите итн.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мехмед-паша се накашла: „Тебе, како аза, не ти е првпат да влегуваш во уќуматов.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Уште в мугри побратимот го мина куќниот праг, како да влегуваше во легенда, толку беше неизвесна можноста за неговото враќање.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таму кадешто проблемите беа вон доменот на музиката - како, на пример, при избор на инструментите и ансамблот, каде важен момент претставува изборот на изведувачите, нивната припадност на некое од музичките здруженија и сл. - „Ји Џинг не влегува во тие проблеми“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој формира партии на животни, се кандидира за претседател, неговите дејства влегуваат во руво на предизборна агитација.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Гледам: сите што влегуваат во подземната катедрала оставаат стопала во солта како на Булеварот на славните во Холивуд само што овој ќе се вика Подземен булевар на солта, солените, посолените и пресолените.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ајде да влезам во оваа божја сенчица, да го чекам... (Влегува во врбјакот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

За нашиот водач Јасер Арафат е од посебно значење што САД влегуваат во преговори со нас...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во еден миг хаос. На ќилимот во дневната се истура тенџерчето ориз и варен морков, зрната влегуваат во процепите во подот, а оние собраните не сакаат да се одвојат од прстите ни кога ги тресеш.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Успешно се убеди дека францускиот јазик е добар за иднината и дека вреди да се учи, а дека оваа нова и симпатична сосетка само го потсетила на тој факт.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сево ова дава можност да се претстави еден ваков значителен број на вредни предмети кои го откриваат патот на творештвото на авторот од повоениот период сѐ до 1986 година, без воопшто да се добие впечаток на неред или прекумерност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сега влегуваме во станицата Сен-Силпис, некој покрај мене се исправа и заминува, Ана исто така останува сама пред мене, престана да гледа во чантата и на два-три пати нејзините очи расеано ме пометоа пред да се загубат во рекламата за бањското капалиште која се повторува во сите четири агли на вагонот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Затоа неговата потрага беше безуспешна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

ДЕН Грета влегува во бањата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

КАДАР (33) Кадар со Барбара како влегува во собата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Влегувам во една барака, а врати и лево и десно од мене, не знам на која врата да чукнам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имаше и француски, англиски, венецијански семејства кои влегуваа во семожни брачни и финансиски врски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Велес влегува во границите на вашата Стара Србија?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но зошто тогаш влегуваат во таа приколка?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А колку што општествените протоколи на нормалниот или на хетеронормалниот живот и понатаму им се туѓи на геј-мажите, толку геј-мажите не можат да си го сфаќаат сопствениот свет здраво за готово онака како што можат стрејт-луѓето. ‌Во таа смисла, геј-мажите се отуѓени и од „природата“, односно од општествените дефиниции на природното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Закон за служба во Армијата на Република Македонија, Сл. весник на РМ, 36/10, 23/11, 47/11, 148/11, 55/12 и 29/14. 132 НАЦРТ УСТАВНИ АМАНДМАНИ НА УРМ АМАНДМАН XXXIX – УСТАВНА ТУЖБА Со воведувањето на уставната тужба Република Македонија влегува во редот на најголемиот број европски земји кои го инкорпорирале овој правен институт со кој се прави значајно проширување на надлежноста на Уставниот суд на РМ, пред се од аспект на зајакнувањето на човековите права и слободи дефинирани во Уставот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Синоќа почувствував како повторно страда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оти не знаат дека кај Танаско и Пена се оди од левата страна по самиот стрм брег што не пружа голема сигурност, тие влегуваат во разејнатата уста и долго не можат да се снајдат во темницата, тропајќи на случајно надрабаните врати или на оние што ги откриваше некоја слаба светлинка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Еден осамен човек и тагата влегуваат во пејзажот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Влегуваш во театарот и те заплиснува мирис на штотуку сварен боршч.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Едно претпладне кога Вера и Ели беа излегле в град да купат нешто од продавниците, ја здогледав како влегува во дворот помалата сестра на мајка ми, мојата тетка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Краста и Тики влегуваат во автомобилот и заминуваат. 28.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако е потребно, имам јас врски – самоуверено вели Иван и навистина, без никаков проблем, влегуваат во болничката зграда.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Камиони префрлуваат пешадија до Штрково и таа веднаш влегува во борба.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го извардува кога излегува од дома и влегува во алето та и таа тогаш излегува од дома и влегува во нејзиното але и низ цеповите на штиците ѕирка кон него, го гледа каде што се соблекува и облекува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Влегувам во џандармеријата, а однатре излегуваат лелеци, пискотници, Се слушаат дури на патот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во бунилото го гледаше татка си како влегува во одајата да го пречека да го гушне, но само за миг, и пак заминуваше, се губеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сликата Doggy (1994) пак нè враќа на аналниот секс како лајтмотив на овој текст, бидејќи се покажува дека цртежот на анус всушност е самиот пунктум на сликата (во една бартовска смисла), односно точка од која нашиот поглед влегува во сликата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Влегуваа во некој транс со замижани очи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И Гоце гледа во него, но мислите не му се тука.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Раката влегува во кадар, потоа излегува од него. Хашишот не нуди создавање.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Неколку минути штама, потоа низ зидовите допираат Фјодоровите псовки, па шумот на минијатурниот клозетски водопад.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тогаш старото тело умира и душата влегува во ново.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ме виде генералниот секретар како влегувам во кабинетот, откако срдечно ме поздрави, веднаш ми рече: - Какво добро ве носи во ова време во нашата Казба!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Војничето виде дека Мајка влегува во шемата на инструкцијата и, пред да го постави предвиденото прашање, уште еднаш погледна во паспортот па, подавајќи ѝ го на смирената Мајка, ѝ рече: – Те разбирам, те разбирам, Мајко, ама не можам да разберам зошто си ја напушташ татковината предвреме кога таму, преку границата, толку многу си страдала!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа го користев уредот на Lucidity институтот на La Berg којшто го детектира RЕМ сонот со помош на инфрацрвен сензор и потоа создава фотичка стимулација.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко чувствуваше како, благо и мило, доброволно, си влегува во нова балканска стапица, од која тешко можеше да се спаси.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дури преку нив, преку мајките, преку мајките на мајките, преку мајките на мајките на мајките може да се рече дека припаѓаат на некој дамнешен корен, на корен од бескрајот до нас!.. до нас!... до нас!...влегувајќи во сон од илјадници бои!...

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

LII Татко, вдлабен во потрагата по турските заемки, според последниот договор со Камилски, чувствуваше дека влегува во процес на кој не му се гледа замислениот крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи, судската одлука е извршна ако станала правосилна и ако истекол рокот за доброволно исполнување на должниковата обврска.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никој не влегува во селото, никој не излегува. Барем некој да влезе, да праша за некого, да го прашаме за нешто, да се чуеме. 80

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е како локомотива која забревтано влегува во тунелот и ита кон светлината додека занесените патници оптимисти зарипнуваат пеејќи У тунелу, у сред мрака сија звезда петокрака.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Влегуваше во дворовите, тропаше по куќите и викаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Духот на таа вера просто блика од делото на Ренџов, ги буди спомените за детството, ги оживува приказните за нечестивите кои само ќе ја зголемат силата на Божјото име, ги подотвора пердињата на одаите во кои течеше еден живот налик на вечност, влегува во црквите и манастирските ќелии, и талка по далечините изгазени од нозете на аџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И ако се влегува од кај „Виа Ѓургулу“ - а само низ оваа магистрала се влегува во Букурешт, кога се доаѓа од Русе - претставата за Букурешт, како за „мал Париз“, ја нарушува нераманата калдрма во улицата со стари куќарки, што го тера човека да се запраша дали навистина се наоѓа во прегратките на градот на градовите на Балканот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нејзините студени и бистри води избликнуваат од два железни дулци, соѕидана е од бетон и камен, на средината оставена е камарка за чување на тасот, врзан со синџир.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се одронува од гранка и ти влегува во вратот - се ежиш од студ.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Вавилонскиот цар Набукодоносор триумфално влегува во разурнатиот град на својата двоколка и ја следи пропаста на Храмот на Соломон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Фонетскиот систем на писмо ги фиксира одделните фонетски единици на јазикот без оглед на нивниот статус во системот на конкретниот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ова утро разни нешта ми влегуваат во цртанката: раскрилени птици, задумани риби, разлетани камења, зимзелени мечти, неоснежени мрестилишта на нови сни.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

А ми се чинеше убаво, можно, каков идиот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Убаво го осеќам паѓањето на правта: ми влегува во очите, ми застанува на веѓите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Спротивното е давањето отпор; а давањето отпор е само едно залудно и додатно страдање...! Секогаш кога влегува во ќелијата, Цви Корец чувствува олеснување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со тоа, „Структурната трансформација на јавната сфера“ влегува во критички дијалог со делата на друга клучна политичка мислителка на минатиот век, Хана Арент, а особено нејзиното главно теориско дело „Човечката состојба“ (1958).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Веќе се случува. Крвници влегуваат во становите од нашиот кварт, тепаат кого ќе стигнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали пеевме добро не сум сосема сигурна, бидејќи некаде кон средината на песната го здогледав татко ми како тивко влегува во салата и седна во првите редови.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа беше мала капела со прекрасни икони на светци кои беа прикачени на зидот од спротива вратичката низ која се влегуваше во малата прострија.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Свесно влегуваат во мрачниот ковчег на секојдневието, а не смееме да дозволиме да западнеме во духовна пасивност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Баба секоја вечер тивко влегуваше во капеличката и се молеше за здравје на сите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога се премина на вино и кога полковниците му одвраќаа на здравицата на кметот, кој при секоја новонаполнета чаша, им наздравуваше, учителот крена чаша, им наздрави и почна: - Селово наше, Езерец, има 180 куќи со 850 жители; формирано е по доаѓањето на Словените во шестиот век, најпрвин како рибарска населба; во деветтиот век е под власт на Бугарија; во десеттиот век влегува во царството на македонскиот цар Самоил; по неговото пропаѓање, во единаесеттиот век потпаѓа под независното Латинско царство што го формираат Крстоносците на одење кон Ерусалим за да го ослободат Божјиот гроб; потоа со ширењето на Второто бугарско царство, пак потпаѓа под него; потоа е во состав на Српската држава; со доаѓањето на Турците, останува пет века под Отоманското царство; по Балканските војни, пак е во состав на Српската држава; од 1915 година пак е под Бугарија; а сега, по пробивањето на Солунскиот фронт, во состав на кралството СХС.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И шетањето ти влегува во некакво следување.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

IV Мајка ми ретко, многу ретко, влегуваше во работната соба на татко ми во длабоките ноќи кога тој размислуваше над отворените книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Напатена по Солун по туѓи куќи, слугинка, и таа, и мажот и, кој не се враќал со недели и месеци да ја види, сега Доста осети дека влегува во нов живот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама јас го мразам секој дел од мојот живот, секое ново парче мебел кое влегува во мојата куќа, секој фустан што татко ми ми го купува.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Длабоко во себе чувствуваше дека влегува во некој свој незавршен судски процес.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Заситениот чад на американските скари, грилови, бургери и барбикјуа влегува во секоја пора на кожата... но сепак е поинаков од оние чаршиски скопски скари чијашто миризба Крлежа ја опишал како арома на човечко месо фрлено на жар.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И не треба да се качуваш на врв видик да ококориш очи и пред задолжителното прашање за вековното опстојување четири и пол метри надвор од оската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И така, значајното лице се симнало по скалите, седнало во санка и му кажало на кочијашот: „Кај Каролина Ивановна!“, а самото откако раскошно се завиткало во топлиот шинел, ја задржало онаа пријатна положба, од каква што не можеш ни да измислиш подобра за рускиот човек, то ест, кога самиот на ништо не мислиш, а меѓутоа мислите сами влегуваат во главата, една од друга попријатни, не оставајќи ти дури ни таков напор да луташ по нив и да ги бараш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој беше свесен дека влегува во неприродно друштво и дека ризикува гласови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На пример, луѓето кои влегуваат во лифтовите и излегуваат од нив и лифтовите кои се движат од првиот до вториот спрат: оваа информација може да ги активира колата кои до нашите уши носат бран од звуци (музика).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Такви убавини не ни се случуваат секој ден, батка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се укина и одредбата која предвидуваше дека веднаш штом во имотот што влегува во стечајната маса ќе бидат собрани и достапни соодветни парични средства, стечајниот управник со претходна согласност на стечајниот суд ќе изврши авансни исплати на побарувањата од социјалниот план (чл. 34).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ане му беше свртена со грб и не можеше да го забележи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, додека се кикотеа Дора го виде како влегува во нејзиниот двор.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Гледаат кон тушевите, таа и децата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

•Хичкок:: „На Гари Купер му ја понудив улогата на Џоел Макреј во овој филм. Во Америка имав ужасни маки да пронајдам соодветни актери за улога во трилерите, бидејќи овде овој вид на филмови се сметаше за второстепен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мајка ми тешко ќе забележеше кога е буден, а кога спие, но речиси воопшто не спиеше, па таа не влегуваше во собата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Како судија за оружјето, тој ги проверува грбовите, влегува во замоците за да ги потврди архивите.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Лукава му е идејата да бара од обвинетиот повеќепати да опише кои биле причините трипати да влегува во мојот двор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како што стануваат посложени, сликите влегуваат во реалноста на симболичкото, како фотографиите на вселената, или медицинските фотографии, коишто бараат објаснување за да бидат разбрани.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како ли тоа ќе изгледа? се прашува тој. 10 Нималку не размислувајќи што работи, Мартин механички влегува во лифтот без лифтбој за да замине до четиринаесеттиот кат кадешто работи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Максим влегува во гостинската одаја, од масата го извадува пиштолот, го сокрива в пазува и кога излегува на чардак на Јосифа, кој станал во меѓувреме, и на другите им вели Ко ќе застуди влезете внатре, а на Васила Митрески Ние со тебе, Васил, ќе се прошетаме малку.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се знаеше дека членовите на Партијата не треба да влегуваат во обични продавници „ што работат на слободниот пазар“, како што се велеше ), но правилото не беше строго почитувано, затоа што до различни работи, како што се врвките за чевли, или жилетите, не можеше никако поинаку да се дојде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми го вели тоа Неделко Сивески и влегува во нивата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Често, многу често влегував во блискиот манастир. Влегував и наутро, и напладне, и навечер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност додека младиот љубовник влегува во пределот на загадочниот насмев на жена една девојка веќе ја лови неговата сенка со снежниот водоскок на своите возбудени раце.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Од зима направо се влегува во лето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

2. Влегувајќи во американските самопослуги не се вртам назад, одам право кон дното на големиот простор претрупан со предмети, одам и ги барам нив - организерите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мириса. Мириса на чисто. Погледнува покрај себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Подобро ќе беше да платам уште еден човек одошто и јас да влегувам во стомавот на земјата“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да не им дава да ѝ влегуваат во мозокот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Влегувавме во воените подморници, го посетивме меморијалниот центар Аризона каде се врежани имињата на илјадници американски војници кои загинале во нападот на Перл Харбор од Јапонците во декемри 1941 година.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но неговите чекори одекнуваат сѐ побавно, а одвреме-навреме сосема стивнуваат. Или испитува дали е средена просторијава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш влегувавме во татковата соба за да го видиме Чанга, да го поздравиме, а тој често ни даваше по некоја пара.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И овој текст на одреден начин влегува во маргинската лавиринтична симулација на интерактивност, кореспондирајќи (белки правејќи го тоа!?) со текстот за Идиотизмот во уметноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Со многу среќа и многу вешто проникнувањето во мрежата на оваа светска тајна, можеш да се испресукаш низ “иглените уши“ преку кои се влегува во палатава.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Спијат, плашливо си велеше и на прсти влегуваше во спалната, не палејќи таму светлост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И, додека оние од градот влегуваа во дворот со својата музика, овие ги надвикуваа со пеењето, без разглас, со песните на „Синтезис“, само што таа група не постоеше пред триесет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таму со задоволство влегував во католичките цркви и катедрали, и иако православен, се молев заедно со католичките верници. Вие сте католик?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А ти потоа влегуваш во таа миризлива бела, или сина, ини црвена сапуница, зависи, по ќеф, каква ќе си избереш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дождот, измешан со лапавица, се подзасили.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да го изградам ноевиот брод, каде се влегува во пар.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Историски создадените алфабети влегуваат во кругот токму на овој тип на писмо, иако во нив честопати се набљудува имплицитна реализација на фонолошкиот принцип и фиксирање во писмото на оние фонетски разлики кои имаат функционално значење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кој денес сака да чита луди фантазирања за свет, во којшто луѓето влегуваат во вселенски бродови како во конзерви и шибаат низ вселената, за да пристигнат на Месечината, каде што ги пречекуваат шестоглави суштества со боја на аметист, што блујат оган?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Влегуваме во тесната калдрмисана уличка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чемпресот е роден негде при крај на сечко, значи влегува во цутар, твојот месец.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мајка, која обично влегуваше во Татковата библиотека да ја избрише насобраната прав од книгите, беше мошне изненадена кога врз работната маса на Татко ги виде книгите за лавиринтите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога влегуваше во училницата ја ваѓаше книгата а потоа трпеливо им читаше на децата За секоја педа на нивната татковина: За огнот на нејзиното име кој исцелува сѐ, за ветриштата што ја нишаат земјата пролети, за неопходноста постојано да се наслушува говорот на коските запретани во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Металната врата наполно се затвора, но тој, низ прозорчето на скафандерот, може да го види, малку затемнето, твоето загрижено убаво лице.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Прво, со овој закон е утврден најнизок износ на придонесите, но не дојде до утврдување и на најниска висина на исплатената (нето) плата. 1. Закон за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ, 142/08. 2. Закони за изменување и дополнување на Законот за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ – 64/09 и 156/09. 188 Второ, при утврдувањето на дополнителните примања од работен однос кои влегуваат во основицата за пресметка и плаќање придонеси изречно не се наведени надоместоците за храна и превоз (чл. 4 и 14), со што се отвора можност работодавецот да не ги дава овие надоместоци на своите работници.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Често, многу често влегував во блискиот манастир“, не е обична описна реченица (Аврам и Адам) туку вовед во приказната на зографите кои со векови ги гледале и следеле „маките и страдањата на овој народ“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- До она место кога детето влегува во темната пештера.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие се задоволуваат со тоа да лутаат по електронските патеки на киберспејсот и да влегуваат во системите по ќеф. На киберпанкерите „не им е незгодно“ да ги уништат или искористат информациите што ги наоѓаат. Презриви потомци на хакерите, тие сметаат дека девизата на постарите „Гледај но не допирај” е чиста глупост. „Една од работите која нѐ разликува од хакерите е нивното верување дека „информациите се моќ“. Ние велиме „Моќта е моќ“, вели Св.Витус.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ќе се измие надве-натри, колку да се порасони, ќе ја заврти косата со еден дрвен чешел, ќе ја позамазни брадата и мустаќите — колку да не му влегуваат во устата, — и, ако не служи литургија, ќе си го наполни големото ѓезве кафе, ќе си го испие сам и ќе ја нарами торбата со „алатите".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога себичноста на едниот влегува во натпревар со себичноста на другиот, ти не можеш да очекуваш ништо полезно и убаво за сите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Козите влегуваа во киносалите, во продавниците, во аптеките, по пазарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Црвојадина

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Едно летно попладне Џорџ и Алиса Смит излегоа од возот што пристигна во Бијариц. За само еден час претрчаа преку хотелот до плажата, влегувајќи во океанот, па излегоа да се печат на песокот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И правејќи си пат меѓу имотските луѓе, кои сè уште трчаат пругоре по скали на чардак, влегува во визбата; таму, од ѕидот до вратата, го симнува малото секирче, го сокрива в пазува, поа кога излегува од визба, на Васила, кој остана да го чека пред врата, му вели Одиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Проколни ги да остарат како тебе, за како тебе да мислат. (влегува во куќичето и изнесува едно столче) Повели, седни. (седат еден спроти друг).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа влегуваат во театарот како во сопствен дом... атмосферата во англискиот театар е како дома, лежерна“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа чувство веројатно е присутно кај секого, особено кај оние што првпат влегуваат во овој град, околу кој се кршат копја од Исток и од Запад, град во кој имаат пристап и силите на едната и на другата страна од светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И она ״ура“ веќе влегува во нашите окопи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Особено е познат по сцената во која Крафорд, во едно пијано сентиментално расположение, ноќе влегува во спалната на децата и, наеднаш, згрозена од глетката на една жичена закачалка што стрчи меѓу фините и обложени, усогласени закачалки, внимателно бирани за гардеробата на ќерка ѝ, жестоко ја претепува Кристина со закачалката и ѝ ја растура собата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нешто како ветар кога влегува во шума, меѓу суви лисја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Сведен е, ќерко. И Христоса со радост го пречекувале кога влегувал во Ерусалим.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сепак, за основа на овие графеми најверојатно е земена грчката минискула со курзивни графички симболи, карактеристични за брзописот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЕНТ.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

10. ОД ОВАА КОЖА НЕ СЕ ВЛЕГУВА ВО ДРУГА - така ќе е, веројатно, сѐ до часот смртен, нацртај си ги, затоа, своите девет круга и со Данте појди си од цртеж во цртеж...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Тогашните моќници во светот, генералниот секретар на ООН Курт Валдхајм, Кисинџер и Громико, министри за надворешни работи на САД и СССР, беа во принцип согласни за среќна разврска.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Братучедите сега се чувствуваа скоро како да влегуваат во брезница.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Како влегуваат во гробиштата така се вчудоневиденуваат, за коси се фаќаат, едни се онесвестуваат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас веќе влегував во вратата од куќата, а тие полутргнати, полузастанати, и натаму беа тука.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веќе не требаше да влегува во куќите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Страстите пак надвладуваат. Влегувате во лудиот натпревар. Сите возат брзо па и ти самиот го правиш тоа...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не е тоа она влегување на коешто би помислило секое машко. Тоа е како четката кога влегува во шишето пред да се прави зимницата.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тоа таму му годеше: ја оставаш колата, влегуваш во барот на едно кафе, го испиваш, ги плаќаш и кафето и миењето на колата, а потоа стануваш и си заминуваш во измиена и исчистена кола. И однадвор и одвнатре.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пот и солзи ми влегуваат во устата, ми се лизгаат зад ушите, под гушата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не сакаше да влегува во нерамноправен дуел со некој кој барем во интелектуалниот однос не му беше рамен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше есенска вечер, студеше, а јас зачитан седев крај огништето и со песните за Крали Марко ја шетав Стамболската чаршија, влегував во ладни меани, делев јуначки мегдани...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сета група сега влегува во чекалната.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Меѓу другото, тие ќе заклучат дека "партизанска Југославија сосема јасно ги постави неуништивите основи на идната федеративна Југославија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ја видел како влегува во ребрестите сенки на шумата и го стиснал челото врз топла и жива кора на дабово дрво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седи со него крај лебедовото езерце додека некој не ѝ даде четврт долар, сендвич, тукушто купена вреќичка пуканки. Едноставно ѝ ги подаваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ние децата, особено помалите, побрзо изгладнети, зачестено влегувавме во кујната да видиме што ново ни месила мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го забележав крајот на сенката како со последните голтки влегува во мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Прво па машко си вели поп Данаил Москополчанин и цврсто ја стиска под мишки книгата во која што и љубовта и татковината четиријазично се пробиваат низ светската заматеност и одважно влегуваат во историјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Цеце останува да лежи неподвижен на земјата додека младичот и Мими и понатаму стојат вчудовидени.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По агресивните прескокнувања преку прагот, влегуваа во работилницата, и Милан се разлутуваше поради тоа зашто не сакаше тие да му ја гнасат работилницата, која беше преполна со секаков вид столарски алати и остатоци од дрва, алуминиумски ленти, конзерви со боја, четки за бојадисување, завртки и шрафови, што по големина беа класирани во стаклени тегли.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зошто да се мачи девојката со некакви имиња случајно ако реши подоцна да не влегува во оваа работа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Паметам, се искрадувавме под бодликавата жица и крадешкум влегувавме во нив низ отворените прозорци без стакла. Внатре пустелија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На пример, ако таа влегува во собата каде е главната хероина, девојката слуша шум и г-ѓата Денверс се наоѓа тука, секогаш тука, не мрдајќи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ама бикот ќе ја занишаше главата и ќе го истресеше венецот од роговите. Волот си е вол. Да разбираше повеќе не ќе влегуваше во јарем.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегуваме во тремот. Јас напред а Даскалов ме следи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Каде тангите им влегуваат во газовите (на набљудувачите).

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Отец Лаврентиј трча со солзи во очите и се смее, скока од радост, ја тегне камбаната и ѕвони пред утрински дожд.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како идејни предводници на овие чети биле Тодор Александров и Александар Протогеров.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

ПАНДЕ: Кога влегуваше в град биеше камбаната...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ништо особено: проќелаво ситнолико старче, со очила од дебело стакло и без рамки, врзани за ушите со усукано ортомче, со ново забало во устата што севезден нешто како да џвакаше иако беше празна и нема (саказот веќе беше вон мода и вон норми, а гумата за џвакање влегуваше во мода ама не влегуваше низ увоз), со отпуштени дланки и неподвижни прсти, кои ситно но непрекинато се тресеа - небаре над секоја пара, и најситната металка, што паѓаше на тезгата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Кочо сети оти сѐ повеќе се стемнува и како темницата да му влегува в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ние влегуваме во односи и ги создаваме со тоа влегување, ние излегуваме и ги разурнуваме односите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На долниот крај, токму на патот што влегува во селото Калајнево, се наоѓа чешмата на Карабеќерица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Може да се претпостави влијание на други графички примери, претежно од Истокот, во оној дел од глаголичката низа што влегува во дополнителниот дел од алфабетот и нема свој грчки прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вратите на градот преку кои се влегуваше во балканска Европа и преку римскиот пат Виа Егнација, се стигнуваше преку Цариград до Индија, беа обраснати во бурјан.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Учиме, мака мачиме, но некако не ни влегува во главата дека во однапред означениот простор уметникот може се.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Подоцна ќе се погрижам и за вас - рече, влегувајќи во сопчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Големата река од едната страна на стопанството Острово толку многу се смали што дури и децата ја прегазуваа на најширокиот дел, а каналот оти постојано свртен кон пиперките и доматите речиси остана без вода од мовчето преку кое се влегува во населбата внатре па сѐ до спојот со реката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Депресија: попладне Кога влегува во подземното легло ја затвора вратата подраматично од Мадам Шоша во санаториумот на Волшебната планина гротлото на растревоженоста е преполно жешки, ли-з-гави капки се прелеваат низ креветот се подлизнува и паѓа под нозете без тло, одлепено се покрива целосно лицето два пати - никој да не ја гледа. Мижејќи, создава привид на невидливост.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Нешто се поместува во мракот, баш сега некој влегува во купето и се обидува да го смести багажот, газејќи ме по прстите.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Бидејќи Костадиновска извесно време работи на позиција на која има одличен увид во приходите на фирмата, таа истакнува дека, во почетокот, фирмата имаше големи приходи и потенцира дека „многу пари влегуваа во претпријатието“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Сè е можно, - одговори тој, - но верувај, и мене тоа тешко ми влегува в глава, па, се чувствувам многу беспомошен понекогаш кога за тоа почнувам да размислувам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа продолжуваше да оди по лудниците, да влегува во расправии со докторите, а некој од нив ѝ одговорил со зборовите на Ниче: “Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

-Изроду! - повика тој и јурна кон старецот. -Шпион... Живо ѓубре.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А горе, место во шармантно, тивко станче, влегува во блескава концертна сала, во која оркестарот веќе музицира- Штраусовиот „An der schoenen blauen Donau“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Поштарот на прсти оди. Така и влегува во одајчето, веднаш до излезот од тремот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога ќе се стигне на најгорното од тие скалила, се свртува лево, преку простран ходник се влегува во широка и длабока, сала, богато наситена со виделина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Крупен човек со несфатливо вешти покрети по име Фјодор влегува во продавница за износена облека.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ПОЦКО: (Како да му е брат родеп на АРСО: како ведринато и итрината да ги поделиле на еднакви делови, само што да нема контрола и кочница — а тоа е неговиот син Амно, неговата сушта спротивност, — тој ѕо лукавството би одел и подалеку од чесното и дозволеното со утврдениот ред и со обичаите.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Влегувавме во посмирена фаза на разговорот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И Предо ги пушти долгите фарови, не толку за да му го осветлуваат патот во самракот, кој за чудо иако поминуваше по рамно поле, беше полн со свиоци, мовчиња и ендеци, колку да ги предупреди колите што му идеа во пресрет кој влегува во градот под Марковите кули.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Квечерина, бел ветер им ги одврзува нивните црни шамии А потоа сами влегуваат во ноќта и сами низ неа се симнуваат самоти морето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Порцеланот на голема врата влегува во Европа во мода во времето на барокот и рококото, а со појавата на чајот, кафето и чоколадото се создаваат и голем број облици на садови, се појавува поимот за сервис како целина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Често му прескокнува и преку оградата и му влегува во градината и дворот бркајќи мачки кои мјаукаат панично качувајќи се по дрвјата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Анализирајќи го појавувањето на „буржоаската јавна сфера“, како сфера на слободно и рационално истражување, размислување и дискусија што посредува помеѓу државата и приватната сфера, Хабермас успешно ја разоткрива внатрешната контрадикција на буржоаската јавна сфера и економските и општествените фактори кои доведуваат до нејзина трансформација и дегенерација, истовремено нагласувајќи го нејзиниот еманципаторски потенцијал како инструмент на демократско-социјалистичко преструктуирање на доцното капиталистичко општество.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Во продолжение ви го пренесуваме списокот на најпознатите појавувања на Хичкок во сопствените филмови. Станар - во сцената во книжарата Хичкок е свртен со грб кон камерата; при апсењето тој е еден од многуте набљудувачи. Убиство (The Murder 1930) - се појавува на патот. Уцена (Blackmail 1929) - во метро чита весник додека од соседната клупа го посматра едно мангупче. Триесет и девет скалила (The Thirty-Nine Steps 1935) - оди преку улица. Млади и невини (Young and Innocent 1937) - на судската расправа тој е еден од фотографите. Госпоѓата која исчезнува (The Lady Vanishes 1938) - за момент се појавува на лондонската железничка станица. Ребека (1940) - стои покрај телефонска говорница од која се јавува Џорџ Сандерс. Дописник од странство (The Foreign Correspodent 1940) - на улица оди покрај Џоел Меккреј. Господин и госпоѓа Смит (Mr. and Mrs. Smith 1941) - на улица оди крај Роберт Монгомери. Саботер (Saboteur 1942) - крај една трафика. Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt 1943) - во партијата карти во возот тој има Full House. Чамец за спасување (Life Boat 1944) - неговата фотографија во профил се наоѓа во огласниот простор на веникот што го чита Вилијам Бендикс. Маѓепсаниот (Spellbound 1945) - излегува од лифтот во хотелот. Озлогласена (Notorius 1946) - на приемот истура чаша шампањско врз душекот. Случајот Парадин (Paradine Case 1947) - носи голема кутија од виолончело. Јаже (Rope 1948) - оди по обоените делови од улицата. 44 Margina #21 [1995] | okno.mk Во знакот на Јарецот (Under Capricorn 1949) - се појавува двапати; на приемот кај гувернерот, и на скалите на владината палата. Трема (Stage Fright 1950) - на улицата зјапа во Џејн Вајман. Непознати во возот (Strangers on a Train 1951) - влегува во возот и носи контрабас. Се исповедам (I Confess 1953) - минува на врвот на големото скалиште (на кое има, како што забележува Трифо, точно 39 скали!) Повикај У за убиство (Dial M for Murder 1954) - еден од учесниците на групната слика која Реј Миланд му ја покажува на Ентони Давсон. Прозорец кон дворот (Rear Window 1954) - во станот на музичарот го дотерува ѕидниот часовник. Држете го крадецот (To Catch a Thief 1955) - покрај Кери Грант, во автобус. Неволјите со Хари (Trouble with Harry 1956) - оди покрај местото кадешто Џон Форсајт се разделува. Човекот кој премногу знаеше (The Man Who Knew Too Much 1956, римејк на Хичкоковиот филм од 1934) - на плоштадот во Мароко. Погрешен човек (The Wrong man 1957) - Хичкок го раскажува прологот на филмот. Вртоглавица (Vertigo 1958) - преминува улица. Север-северозапад (North by Northwest 1959) - трча по автобусот кој му ја затвора вратата пред нос. Психо (Psycho 1960) - стои пред вратата на трговецот со недвижнини, кај кого е вработена Џенет Ли. Птици (The Birds 1963) - со две кучиња излегува од продавницата за животни. Марни (Marnie 1964) - од хотелската соба излегува во ходникот. Искината завеса (The Torn Curtain 1966) - во хотелскиот хол седи со едно дете во рацете. Топаз (Topaz 1969) - на аеродромот седи во инвалидска количка. Лудило (Frenzy 1972) - еден од посетителите при уводното предавање. Семеен заговор (The Family Plot 1970) - неговата сенка на прозорецот од канцеларијата за статистика на жителството.  http://www.filmsite.org/hitchcockcameos.html Margina #21 [1995] | okno.mk 45 46 Margina #21 [1995] | okno.mkR.D. Laing е (анти)психијатар чие културно влијание е големо и неоспорно.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овој збор не влегуваше во патријархалната тврдина, не влегуваше во ниту еден кодекс.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Учителката ќе те научи како влегуваат во блокчето такви високи згради, разнобојни лимузини, па црвени автобуси и широки згради, разнобојни лимузини, па црвени автобуси и широки улици!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Но, нели е тоа еднострано? Дали употребата на експертизата може да се гледа и како лично оспособување, како што вели Ентони Гиденс?  Најголемиот број на уживатели на експертските услуги не учат вештини.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

ЧЕШМАТА НА КАРАБЕЌЕРИЦА

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Погледнавме низ прозорецот и го видовме како влегува во автомобил и заминува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На тој начин Ји Џинг донесуваше одлуки за сите музички параметри.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ти велев често: „Кузмане не ризикуј ти живот, не влегувај во бојот пак!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Од искуство знам дека електричните и фотичките сигнали продираат на сосема различни начини: сигналот од ТЕNS уредот влегува во содржината на сонот како потрес, како течност што струи низ кожата, односно како зграда што се руши; фотичкиот сигнал се појавува на помалку драматичен начин: како одраз на сончева светлина од мазна површина, односно како фотографирање со блиц. (Gilchrist 1995:3) (...) Во проектот на ICА во Лондон тој за публиката поставил посебни фотелји; прилагодени во однос на телото тие фотелји на публиката ѝ овозможиле со кожата да ги осети електричните сигнали на спијачот со коишто управувале нивните мозочни бранови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сам од себе да влегува во мојата прикаска?

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На таа табла нешто недостасува. – Ме гледа вчудовиден. – Би требало да напишете уште дека секој кој влегува во Грција исклучително мора да зборува само грчки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За време паузата Илија влегува во дуќанот си ги зима: ножот, пиштолот, пушката... и излегува на сцената каде ги дочекува другарите Арнаути).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ученичките што го викаа „срцушко!“ и не му беа некоја мета.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И сега, додека го монтираме материјалот снимен со претопи на крупен план и цветови од венците... пламенче од свеќа заматено преку солзите на образот од внукот кој се разделува со дедо му, па ќерката на покојниот свиткана од болка на две, извлечена од планот на крстот на кој со златни букви стои името на починатиот со генералиите кога е роден и кога ги напушта своите од болест или само од смрт... е, не ми влегува во глава.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како што го правеше тоа, дишењето му стануваше сѐ погласно и погласно, сѐ дури не почнеше да ми го гризе задниот дел од вратот кога почнуваше да влегува во мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Авионот, како низ дупката на најголемиот геврек од Гинисовата книга на белосветските рекорди спокојно влегува во зоната на разбудените мечти и си ја крепи небеската самотија, мека, како душата на секој гладен крај Трансибирската и нежна како надежта на детето кое одоздоле вика: чичо, пушти летки, чичо, пушти летки!

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Пусто мајчино срце и за лошо и за добро секогаш е готово да зацвили…“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

XXXIV Настапи времето кога Мајка излегуваше од семејството и влегуваше во социјалниот живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некаков сон влегува во собата - земја по земја, град по град, јазици, музика од многу далеку, “О, каков прекрасен свет“,what a wonderful world, трамвај штрака по шините како двоколка во некој минат век.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Херк Jonhson во последното делче од последната секунда го постигнува победничкиот кош, а Меги Lopez толку добро рапува, нишајќи го згодниот задник.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Можете да се поистоветите со чувството на одбивање кое пациентот го чувствува кога влегува во соба, не затоа што собата е преголема или премала, туку затоа што е неускладена со психичките димензии на бројот на луѓето кои веќе се внатре.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тејлор подоцна ми кажа дека скокнал на него само заради тоа што јас сум изгледал премногу глупаво со онаа шапка, па некако му било жал...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Геј-живеењето не се согласува лесно со основните премиси на хетеронормативноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И џагорот стивнува, и в миг се групираат по одделенија, и влегуваат во училишната зграда, низ скалила, низ ходници - се рапределуваат секое одделение во сопствена училница.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

ПОП ЈАНЧЕ: Добро, добро!... (влегува во куќарчето).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Птицата коби врз својот пород човекот не си го знае патот додека тагата и дождот влегуваат во пејзажот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Влегувавме во два часот попладне, ги затвораа вратите, а филмот почнуваше по два или три часа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Петровден беше поминат, а само до Петровден не ги оставав да влегуваат во вода. Да се мрцкаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ТЕОДОС: (Од колибата.) Пју, ама било чисто! Ама било слама! Плева!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Иследникот ја вади левата рака од џебот, но не се свртува кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Крајно изреволтирана, спремна на кавга дури и за најмала ситница, влегувам во автобусот и замислете куриозитет - шоферот ја пуштил The Unforgiven од Metallica и тоа ја рокнал до даска.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многузначноста, поливалентната згуснатост на смислата на времето да ги сече сите можни духовни оски и рамнини, е предмет на поезијата и влегува во нејзината филозофија како нејзина централна составка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И додека се подготвуваше евакуацијата, стаса вест: Друштвото на народите откако добило мислење од Хашкиот суд дека спорното ”до” внесено во Протоколот за разграничување, може да се толкува двојно: и дека Манастирот влегува во состав на Албанија и дека не влегува - спорот повторно ѝ се вратил на Конференцијата на амбасадорите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Малиот ја зема кокошката и влегува во клозетот.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Штом се влегува во Гетото, опфаќаат специјални чувства. Од многу причини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Русокос е и ноќе влегува во бавчите Да краде јаболка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Возот влегува во станицата на Бастиља и Мари-Клод сè уште е тука, луѓето одат горе-долу, некој го ослободува местото до неа но јас не приоѓам, не можам да седам таму, не можам да се тресам крај неа како што таа секако се тресе.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Тетка Олга, ве молам... - се обидов нешто да кажам, но тогаш го видов тетин Јован како влегува во тоалетот само по гаќи и по маица.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во моментот кога Лилица почувствува дека јазичето на Азра ѝ се лизга првин сплоснато и плавно во движењето по широко отворените залисци, а потоа собрано, зашилено и тврдо како кучешки кур се вовлекува меѓу нив, најде начин да се повлече по креветот наназад, ја потпре главата на ѕидот, си ги фати со двете раце нозете на задниот дел од колениците, ги крена високо и почувствува како Азра многу полесно влегува во неа со јазичето зашилено и тврдо како кучешки кур, за да го лизга нагоре и надолу и во исто време почувствува како најдолу, уште подолу од распенетиот дел по кој скокаше јазичето, показалецот и средниот прст на девојчето со брз ритаам и длабоко се вовлекуваат во неа, додела Андон офкаше од сласт или од тегоба држејќи ја Азра со рацете од по страните за да не се одвали, бидејќи во тој миг таа беше потпрена или, поточно, обесена на неговата машкост, беше закачена како торба на закачалка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога стасавме во Виросконо, еден војник почна еднозадруго да влегува во шумките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од таму директно се влегува во средишниот салон, резервиран за големите, а ние, децата, по десетина минути послушност, едвај дочекуваме да се „повлечеме“ во детската соба.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога терапевтот и другите учесници на сеансата ќе го разберат зборот “неблагодарност” во она значење во кое го употребува оној што зборува, тогаш зборот “неблагодарност” влегува во конверзациската област на терапијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како да ми ја раскажа приказната за Бикот, што му се ругал на телето кое во својата наивност прашало зошто не влегуваат во дворот кога вратата зјае? Дали затоа дека е шарена?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Луѓето, како силуети, се вовираат по тесните и кривулести улички, влегуваат во бистроата и кафеанчињата, во баровите, кои однадвор се обоени со интимна црвена светлина и внатре, под звуците на некакава музика, редовно од плочи, се впуштаат во лесен живот, за една ноќ, а можеби само за миг, со некоја убава блондинка, додека се има пари таа да се почести со чаша пиво или со жесток пијалок.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Уште не беше поминал ни половина час, ја виде својата комшика, верверичката Беба, како влегува во нејзината куќичка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност со несигурни чекори се движам низ просторијата во која владее насилничкото расонување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не им влегува во конструкцијата на обвинението, што се вели, не им се врзува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И додека влегувавме во вагоните се расчу голем плач.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во таа пригода тој ги користел GSR, ТЕNS и Морзеовите знаци за да оствари тактилен дијалог меѓу успиеното тело и будната публика - реакциите на телото на електричните дразби упатувани од публиката биле чујни со засилување на електричните звуци на кожата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Американците наредени еден зад друг (како визит-картите во организерот) влегуваат во својата сопствена земја во еден организациски поредок.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Толе и другарите знаеја дека Белоперевата кула е добро вардена и не мислеа да влегуваат во неа, но требаше Најдо да си ја сврши работата. И успеаја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледачите влегуваат во потполно зачаден простор во којшто над црниот параван свети само една гола сијалица.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа без збор влегува во куќата и истиот час излегува со нож и ренде; а Грдан место да се праша што ќе ѝ е ренде, се мисли што е од куќата летна кујна а што е од летната кујна продолжена куќарка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓу Палестинците и Израелците започнува нова серија преговори за воспоставување на автономијата во Рамалах, дел од Јордан и Газа, од кои ќе бидат евакуирани Израелците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа често беше сведок на такви ситуации, возачот брзопотезно излегува, го соблекува џемперот, ја поднаместува косата и, со едното око се уште будно следејќи ги бројките на семафорот, влегува во колата, двојно задоволен, ем не му е веќе жешко, ем успеал навреме да се врати на своето место.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Одлично, ќе станеме повитални благодарение на кучето и ќе излеземе од едни рутински практики, влегувајќи во други.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ама почнуваш да се дистанцираш и влегуваш во...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со високи ѕидови и убава дрвена орнаментирана порта низ која се влегуваше во дворот, пред големата сино обоена куќа во едноставен француски стил на три спрата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќе му помине. (Темјана влегува во спалната)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Среќно, си рековме, упатувајќи се секоја дома, онака како што си велат рударите кога влегуваат во рударските окна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Влегувам во нечија друга куќа, во некое друго јулско претпладне.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Селаните влегуваат во црквата. Гледаат угоре. Чудо, чудо! Бог, бог!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Таа надворешна еднергија делумно влегува во човековото тело како храна, а делумно е привид што на човекот му се покажува како стварност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Секогаш кога влегувам во просторијата за сослушување иследникот стои пред прозорецот со грб свртен кон вратата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Телевизорот е исклучен ама сепак нови слики ни влегуваат во старата песна. Спотната песната, спотнати и ние.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Секој нареден глас влегува во играта пеејќи ја главната тема, и притоа е често придружен со секундарната тема од некој друг глас, додека веќе влезените гласови продолжуваат да еволуираат зависно од имагинацијата на авторот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Имаше многу безлични провинцијални групи, кои доаѓаа во валкани автобуси.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но поголемиот број Македонци остануваа во Србија и бараа пат како ќе се може да се работи во полза на Македонија без да се влегува во отворен конфликт со Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Голема, долга црна кола јуреше на север кон Соединетите држави, рикајќи, влегувајќи во свиоците со преголема брзина, со непрекинато трубење на постојано притиснатата сирена.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Приказната завршува токму кога мајка ми влегува во бањата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Без да влегува во колибата, ја остави торбата со алатите крај огинот и тргна кон реката да се измие.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На една мала железничка станица, на која не запираа брзите возови, само таа слезе од речиси празниот воз и веднаш се упати по патеката покрај пругата, без да влегува во станичната зградичка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А, пак, извршноста на пресудата значи дека веќе безуспешно истекол т.н. „париционен рок“ кој судот му го оставил на оној кој ја изгубил парницата за тој самиот, доброволно, да ја исполни досудената престација – по што, оној кој го добил спорот, е овластен да иницира присилна извршна постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И сега, во овој град, колку и да го занесуваше мислата дека тој бил капијата на Ориентот, мораше да се соочи со реалноста дека, доколку стане социјалистички судија, со отоманска диплома за правни студии и со цариградско адвокатско искуство, влегува во нова стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

ИВАН: (Ја затвора вратата зад себе и влегува во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Додека влегуваше во собата беше како оние сосема нечујни облаци што залажуваат дека ништо не кријат, ништо не носат, но кога наближи и се истури на мене престорувајќи се речен брзак, и кога потоа ме зафати во врелата матица, богами го загубив здивот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Разбрак, Чано! ја одвртува големата снага на Чана со тоа што влегува во пиперките и согазувајќи неколку корења и излегува на патчето зад неа и продолжува нагоре со тоа што сега не мава лево десно со стапот, туку по средината на патчето, кревајќи прашина и заглушлив глас.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во аранжманот е вклучен и четврт бурек со месо. Јогуртот не влегува во цената.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Влегувам во едната куќа — полно, влегувам во другата — не можеш да се провреш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се воодушевував од возвишената едноставност на тие цркви. И во нив се молев.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Утре ќе си раскажеме која како поминала.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа таа влегува во зоолошката градина држејќи го своето безимено бебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Што правиш, сестрице, ми вели Уља и влегува во гумното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така, Симан, којшто е добар познавач на делото на Бојс, направил изложба низ која доминира продукцијата на цртежи и инсталации од скулптурален карактер, како што беше случај со оној негов комплет канцелариски мебел и бакарни прачки, “Ground”, претставен во 1981 година на изложбата “Арт, Германија денес”, или пак, напластувањето со филцани покривки наречено “Fonds VII”, кое влегува во колекцијата на националниот Музеј за модерна уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И ги прават тие неколку чекори, влегуваат во просторијата со тушеви.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со овој закон се уредуваат целите и условите за отворање на стечајната постапка, органите на стечајната постапка, управувањето и располагањето со имотот што влегува во стечајната маса, намирувањето на побарувањата на доверителите во стечајната постапка, правните последици од отворањето на стечајната постапка, планот за реорганизација, личното управување, ослободувањето од другите обврски, посебните видови стечајни постапки за поединци со статус на трговец, стечајни постапки со странски елемент и други прашања во врска со стечајот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Остап влегуваше во спалните. Со неговата појава, стариците стануваа и ниско се поклонуваа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Туристите влегуваат во лифтот, се качуваат на првата тераса, потоа на втората, џагорат, се смеат, фотографираат, снимаат филмови во боја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Го видов од пенџерчето кога влегуваше во дворот. - Се слушна гласот на една од жените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Автобусот штотуку влегуваше во поплочениот двор на една огромна, волшебна зграда, која прилегаше на старо напуштено место во шума со огромни дрвја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко добро знаеше дека, и да сакаше некогаш да стане партиец, не ќе можеше, свесен засекогаш дека неговото судење на другите може лесно да стане и негово судење. Со такви мисли влегуваше во Судот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Спонтано, можеби ќе ви се случи “Стела” да ја набљудувате како минималистичко уметничко остварување, блиско до Карл Андре и Боб Морис.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто ѕурат во тоа чудовиште кога веќе не веруваат во постоењето на таков човек?“, го прашувам јас твојот татко Козакот Семјон но тој не ме слуша, или се прави дека не чул.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вртеа луѓето како улави околу езерото, се загледуваа во водата, влегуваа во езерото кога ќе им засенеше нешто, претаа со стапови низ шеварот и трските, фрлаа камења во плитките места, но сѐ беше попусто.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие се на одредено растојание од она што важи за невино, спонтано, природно чувство, од оној вид на чувство што изгледа природно – доколку сосема се вклопува во хетеронормативните општествени конвенции и доколку влегува во тие конвенции и не ги оспорува и прекршува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега јас да се скријам, а тој... нека продолжи... (Влегува во врбјакот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во ниедно време човеколиките, со кучешки маски на лицата, влегуваат во шаторите и првите што ќе им паднат на дофат со тупаници ги тераат надвор.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Секој збор одвлекуваше во непредвидлива семантичка стапица, од која не можеше да се излезе лесно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој не влегува во неизвесните нови предели на литературата како лекомислен патник кој со себе не си зел ни карта ни компас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Влегува во гостинската одаја. Широк кревет послан со црвени веленциња.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој влегува во водата и оди кон нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се работи за една единствена соба – без мебел, без прозорци, со влажни, испукани ѕидови, со врата низ која се влегува во истата соба.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Експресот ја намали брзината, зашто влегувавме во железничката станица во Коблец.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Новите освојувачи на Балканот, Османлиите ќе го наложат новото тројство: шеќер- ориз- путер, од кои првиот и последниот елемент влегуваат во составот на баклавата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тие лутања низ градот, понекогаш мојот поглед ненамерно ќе паднеше на некое големо стакло, или во водата на реката или на некое вирче, па без да сакам се соочував со мојот лик, со погледот загледан во некое отсуство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

При првата средба, среде манастирот „Св. Наум“, нараторот ќе го види Рибоокиот „како влегува во олтарот и како се изедначува со темницата стаена во него“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Преку дворните места на имотскиот живеалишни куќи и низ Западна Порта излегуваат во оградите и низ бавчите, прегазувајќи ја Голема Вода, се завкачуваат спрема Коритница, сè со вјасање - Максим за чекор понапред од Васила и од Карамана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Холанд влегува во трагата на корените на тековната континентална философија коишто можат да бидат корисни за англо-американските феминист(к)и, а кои потекнуваат од онтолошките, херменевтичките (Хајдегер), феноменолошките (Мерло-Понти), егзистенцијалистичките (Сартр, де Бовоар) традиции.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Така оваа завршна интервенција е експликација на порнографичноста на целата слика иако самата по себе настанала со студено копирање на мотив додека претходниот процес на настанување на сликата всушност бил сексуализиран.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И во следниот момент, вистинска поплава од познати букви го затрупува видикот: манастирот е поплавен од убави слова, што еве, влегуваат во празните книги и се враќаат на свои места, како што си стоеле запишани од раката на последниот македонски ректор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со брз чекор влегува во собата и се устремува кон куферот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Една убава мома доаѓа до брегот, се соблекува и влегува во океанот. Плив, плив, плив... плива таа.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Или влегувам во одаите на некое сосема поинакво чувствување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога влегуваш во аптека, сите ти прават место а аптекарите без прашање те честат со двоен лексилиум.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Татко беше свесен дека Мајка, на некој начин, се жртвуваше, во бракот со него, кога влегуваше во патријархалниот лавиринт, имајќи си ја како утеха љубовта кон Татко, кон своето семејство, кон своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие не викаа, не паничеа, туку ја прифаќаа смртта трпеливо и безлично, како таа да влегува во планот на екскурзијата, меѓу посетата на локалната тврдина и етнолошкиот музеј.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Избегнуваше да влегува во вигната и да се доближува до Стевана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во Скопје влегуваме во манастирот Свети Спас во кој му се воодушевуваме, посебно на фасцинантниот иконостас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шејтанот не влегува во куќа полна со деца! ! (курдска поговорка) (Пократка верзија од листата на толкуваните османски турцизми на Татко и Климент Камилски.)

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И словата на блажен отец Лаврентиј се тука; ги исполнуваат празните страници на новите книги онака како што си биле сочинети, како ништо да не се случило.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мајка влегуваше во библиотеката само кога имаше вистински мотиви за тоа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа, намрштена, влегува во гардеробата како намќор и сѐ „испробава“, малку себе, малку фустаните, а најмногу неговите нерви.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додека имаше синдикат, Костадиновска членуваше во него, но никогаш не беше вклучена во синдикалните активности.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Влегуваме во шумата, се пикаме под дрвјата, под буките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегува во чајџилницата чунџијата, сам.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Авторот не сметаше за потребно да влегува во понатамошни детали во врска со заминувањето на Су на одмор во Сан Диего.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сите филмови без цензура и монтажа директно ќе влегуваат во конкуренција за најдобар во маало, во месна заедница, а најдобрите што ќе испливаат на површина како награда ќе добијат пофалница со повратница во спална, и гратис абортус, ако е трети во тековната година.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сите јункери маршираат во круг, после влегуваат во училниците.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Често ноќе, во сонот, му се причинуваше дека некој тајум му влегува во куќата за да му го украде детето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Адаптирано: Голема е кризата во нашиот театар, па публиката е среќна кога ќе види како некои актери влегуваат во театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кој да види, завиди, бре!... (Помеѓу девојчињата влегуваат во орото и момчиња со нова песна).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Уште неразденето сака да се црпи светлина од бунарите на сеќавањето и да се варди да не се отпаси палецот на левата нога од каменот расцутен од болка утрата обично се зарипнати но влажните јазли на животот итро ползат до последните зраци светлина за ужина лепче и малку путер а заповедана е и по некоја насмевка да и‘ се најде на смртта кога ќе дојде багремите пред порта се заблудени од средниот век: градскиот воздух ослободувал мотика не влегува во леите на избавувањето во кои се впиени само бивши радости во највисоката школа на цинизмот: трудот ослободува и затоа нема дожд, за по дождот да дојде сонце.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Да седиш надвор пред шаторот, на платнено столче како на глуждест триножник, да го држиш в скут врелиот филџан со кафето мирисно што чади, да ги гледаш пред себе на плажата првите капачи како срамежливо се соблекуваат и зиморливо влегуваат во водата, додека на синото небо некое бело облаче полека се топи во сончевината како грутче кравјо масло во тава на оган, додека зад тебе по патот збивтаат шлеперите со ладилници кон границата и од границата, а по врвовите на дрвјата пролетуваат гаврани во засипнато грачење - тоа ти е како да си влегол во разгледница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дури имаше еден промотивен спот за регрутирање на нови членови на гардата, во којшто долгокосо момче влегува во регрутниот центар со искинати фармерки и црна маица, а излегува од другата врата во маскирна униформа и уредно истрижан на единица.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дедо Мраз влегува во домовите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Влегуваме во продавница да купиме нешто, а таму ќе ни се случи да ни продадат нешто расипано, да ви закинат при мерењето, да не ни вратат кусур и - ете причини за лошо расположение.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Инаку, сестра ми Фелон и зетот Џеф Колби деновиве влегуваат во нов џоинт венчр (отвораат продавница за сапуни и чаеви), а патем од хоби се вселуваат во семејната резиденција на Партизанс Булевард на местото на нашите родители Блејк и Кристл, коишто отсега ќе живеат во новиот апартмент во Карпош Сити.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Познато е, инаку, дека луѓето се смалуваат кога влегуваат во народните кујни, а оттаму излегуваат уште посмалени.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се смета дека палестинските водачи тогаш ќе ја направат историската грешка поставувајќи услови за нивното учество, односно на тој начин влегувајќи во играта на Хенри Кисинџер, кој маневрираше зад кулисите за да ги исклучи од историскиот процес едновремено и Организацијата за ослободување на Палестина, СССР и ООН, да ја заклучи Конференцијата во Женева за да се појде по политичкиот пат на решавање на судирот, чекор по чекор , што одеше во прилог на стратегиските интереси на САД во однос на мирот и заштитата на израелските интереси.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Исфрлен од светот на затворите и прекршителите на законот, можеби веќе не можеше да се идентификува со гангстерите на крајот од патот, и на сцена да постава драма што ги слави „оние што немаат право“, оние „коишто престанаа да живеат со животот на овој свет“ и влегоа „во авантура како што се влегува во манастир“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но сите одбија да влезат внатре, зашто во градината околу куќата беше толку убаво и свежо, што никому не му се влегуваше во затворена соба.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не се влегува во нов систем со стар авторитет, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Почесто влегуваше во одајата да види дали е тој тука, и кога ќе го видеше, ќе се намуртеше и ќе излезеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Бидејќи, кое е тоа задоволство да се заземаат најразлични гледишта, да се влегува во најспротивставени културни иницијации, да се гледаат сите богатства на разни психички и духовни пејсажи.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Жан влегува во собата, Боб оди по него и му се заканува.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Баш тука кајшто кулата накривила капа се влегува во постојбината на рамнотежата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Белешка на авторот

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Националниот комитет на ослободувањето на Југославија мора да се обиде не само да ги ослободи на одделните единици сите оние работи од внатрешната управа кои влегуваат во рамките на таа единица туку Комитетот треба да им помогне на единиците со негова иницијатива и со организациони совети".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Почувствував страв, ми се причини дека прелесно влегува во играва.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не знаел, не можел подоцна да се сети.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Еве неколку примери од перото на Џил Хенри, американски професор по антропологија и социологија, а од неговата студија за американскиот школски систем: Советничката влегува во училницата на петто одделение.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Охридскиот сакеларија Стефан таму им се радува на светулките кои ги галат сновиденијата на мајчин јазик пред да се слеат во изгрејсонцата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Честопати влегував во некои дилеми, бев многу молчалива, секогаш си наоѓав нешто да се измачувам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Влегуваме во меаната од Доксима Тренчески. Доксим рипнува и нѐ пречекува, се смее. Вистина кисело, ама се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Саздо влегува во канцеларијата на шефот и ја симнува шапката па со слободната рака ја дотерува бушавата коса.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Штом се појави морскиот брег, веќе влегувавме во Аспровалта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

При реорганизацијата на привремената Демократска влада на Грција, еден претставник на НОФ станува член на владата, претседателот на НОФ влегува во составот на Вишиот совет на ДАГ, а секретарот на НОФ е назначен за директор на дирекцијата за национални малцинства во Грција.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Амбиенталната целина ѝ заличе на онаа кога од Калемегдан го гледаше Ушќе, спојот каде Сава влегува во моќниот Дунав.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

После извршените обичаи влегуваат во салонот.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- И којзнае дали има некој што им влегува во куќата. Сигурно само ветрот ја отвора и ја затвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во East Village, каде што привремено живеам, влегувам во чевларска работилница.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А-а-а и зимиштево, се одолжи, - мрмореше Светлана, кога влегуваше во шупата за дрва.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Обично кога влегуваше во својата библиотека, застанат првин крај отворениот прозорец на чардакот, ја вдишуваше свежината на воздухот која идеше од модрите води на блиската река и густите врбјаци на самиот брег, потем стапуваше во својата библиотека, за со погледот кој шеташе од рафт до рафт мило да ги погали книгите, како свои верни чеда, кои постоеја за да ги штитат неговите вистински чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уметниците што работат со виртуелните машини, при конципирањето на своите дела го земаат предвид и начелото на интерактивност во смисла на кибернетичка врска меѓу делото и неговиот примател и која што при одредени рамки влегува во мрежи (net working).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И кога грееше и кога вееше Тој гол влегуваше во планината, ги ширеше рацете како гранки и веруваше дека еден ден сосема ќе се поистовети со стеблата, ќе потреперува и ќе размислува како нив.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Изместување на интересите, изместување на вниманието, изместување на фокусот на интеракција и/или идентификација. 68 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Чувствуваше дека влегува во нова балканска стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тие не си ја доживуваат желбата како доказ за својата човечка дејственост, како потврда на природноста на нивната човечка природа, како израз на нивната спонтана усогласеност со природниот, даден свет.469 Не можат да ги восприемат своите инстинкти, своите емоции, своите копнежи и похоти како зададени поставки на универзалната човекова природа, како очигледни, нагледни и сосема усогласени со начинот на кој нештата си се по природа – накратко, со човечката природа. ‌Многумина хетеросексуалци се отуѓени и од хетеросексуалната култура, од културата на хетеросексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дедо ја шета по улицата, влегуваат во дуќаните и купуваат сè што Тања ќе посака.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Уште од првиот ден кога ја виде како влегува во нејзиниот дом во неа виде целосна спротивност од она како треба да изгледа нејзината идна снаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Влегувам во амбулантата: во чекалницата седи само балерината Клавдија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Спрема тоа, природно влегува во овој реон што е назначен во Протоколот да ѝ припадне на Албанија...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но ако веќе бидеш принуден нешто да кажеш, спомни го моето, или измисли некое трето, му рекол.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Претставата „I'm Not Your Baby“ на британскиот уметник Franko B. трае 35 минути (со паузата) и поделена е на два дела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Преминете на вашиот личен проблем - вели нагласувајќи го тоа личен, како претходното да не влегува во регистарот на личните проблеми.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Прескокнував полиња и планини со Шарецот на Марко Крале, влегував во студени меани, кршев синџири, ослободував робје...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Собата во каде беа Бојана и Александар беше подиздадена во г – позиција во однос на останатиот дел од куќата, па така тие лесно можеа да видат како Павле и двајцата полицајци со вперени пиштоли влегуваат во неа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

РАСПРОДАЖБА

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Хм, што ли бара таму? ... - Не знам. Влегуваше во неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Значи се договоривме: куче од мала раса, лесно за чување, одржување, кое нема да влегува во разни кучешки тепачки и нема да крева голема врева.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сега сите верувавме дека нашето козле ќе ја запре смртта да влегува во нашето семејство кога сака...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Можеби го видела и како влегува во пабот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Камилски оваа потрага по тајните на порцеланот во Кина и во Европа ја вршеше за да ја спореди со неговата судбина во Османската Империја, во којашто под името чини (ini) ќе се подразбере домашната керамика, со центар во Изник, каде што во голема мера ќе се користи кинеското и персиското искуство во подрачјето на грнчаријата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се сеќавам дека еден ден помислив: „Таму ме тепаат, таму снегот ми влегува во чевлите и ова го знам во моментот додека ми се случува таму, јас истовремено знам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не сакав да помогнам - не знаев ниту како, ниту пак сакав да влегувам во гомнената каша во која седеше таа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Навистина Митко и Сашо не се плашат ни од најстрашна мечка, но зошто да влегуваат во борба и да се изложуваат на опасност?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но тој е веќе во своето сокаче, еве влегува во портата, ја заклучува како без душа, ја опира со грб и премрува наслушувајќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А кога постариот брат влегуваше во политиката, главен советник, амортизер на неговите занеси, радикални замисли, засилени реакции, избрзувања, илузии, беше татко ми...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

280 Триманова против Стоби Спор за неисплатена испратнина1 Nullam cum litigatore, quem in proprium recepit fidem, contractum ineat advocatus nullam conferat pactionem (C.J. – 2,6,6,2) Адвокатот кој ќе се нафати да застапува не би смеел да влегува во никакви [тајни] преговори, ни спогодби со парничниот противник Работничката Лиљана Триманова од Велес (сега 50-годишна) беше вработена во приватната модна конфекција АД „Стоби“ – Ве- лес, од 2002 година – седум години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во мигот кога завесата се спушта полноќниот воз влегува во станицата...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во такви моменти не сакаше никој да му влегува во ателјето, па и жена му, а и кога ќ е влезеше тој само мигум и само со крајчето на окото ќе фрлеше поглед натаму, без најмал напор ниту пак желба да го препознае онега што влегол; а не пак да му прозбори или да му отпоздрави. Но овојпат, спротивно на нејзиниот навик, упадна жена му среде разгорениот оган на неговата творечка работа, И без да му остави и миг за да се сврти кон неа, прозборе со глас што одвај ѝ излезе од грлото: „На Нако му се слошило!”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беа само двајца џандари. Под нивните чекори подот во ходникот речиси потонуваше од чкртање, а тие веќе влегуваа во вратата на младиот Брат. Го одведоа, уште веднаш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дарителот им дава бакшиш на свирачите, и влегува во црквата да запали свеќа и да му се помоли на светецот да му го возврати дарот со здравје и живот и напредок на куќата и семејството.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Долго очекуваниот куршум влегуваше во неговиот мозок.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така, полека, низ превезот на солзите, од збор до збор, влегува во него, поминува низ него, а ништо конкретно.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред мене еден пајак ми влегува во видот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа се две: онаа која бесконечно чека и онаа која влегува во своето чекање.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сите, вели, се различни и луѓето, вели, не „влегуваат во згодни калапчиња“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Лежевме ден и ноќ, ноќи и дни, а горе во времето светкаше крст и ние невини влегувавме во историјата и таму земјата каде што престануваше – ние продолжувавме сами.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Талка низ камењарот, бара нешто низ маховината, низ јагликите, во трагите од дивечот, влегува во пештерите, ги ослушкува знаците по ѕидиштата, го одгатнува стенкањето на коските в земи, и дури татне луњата пали огнови, запишува нешто по ридовите, зашто секоја негова стапка е некоја тајна и некој збор.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

влегува (гл.) - во (предл.)