влева (гл.) - во (предл.)

Како да се протолкува вистината на луѓето во ова запрено камено време, вистината за минливоста, крај оваа вечна река што се влева во блиското медитеранско море?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние бевме и дел од оваа бела материја, која во пресудното време на нашето раѓање и растење се влеваше во нас низ невидливиот поток на млекото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако и сардисаат како на Маргара, ќе се влева во бој, нема чаре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ти ка ќе речиш, башко Толе, ти. Ако е за влевање, ќе влеваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Убавите зборови, преку сонот, се влеваат во постојано разубедената душа. Повторно нѐ помилува.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во истиот миг кога пашата го обзеде најголемо очајание, во водите на Билјанините извори, кои се влеваа во Охридското Езеро, засјаи необична светлина: Жените, кои таму белеа платна, занемеа од чудо: Прстен им ги засени очите!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нешто чудно се случуваше со него, некаква питомина и благост се влеваа во неговото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И така одеа од пункт на пункт, од еден објект на друг, од една бригада до друга, од копањето и носењето на земјата и камењата до дупењето на каналите и тунелите, од насипувањето на браната што беше широка во основата како рид до свртувањето на текот од притоките што требаше да се влеваат во идното езеро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Поетот остана сосема рамнодушен кон идејата дека медиумот на писмото би можел да му овозможи на текстот темелна автономија, со тоа што ја израмнува општата разлика помеѓу дословниот и фиктивниот дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Воопшто не се впушташе во заводливото преплетување на философските и литературните жанрови, кои на крајот се влеваат во струјата на „општо случување на текстот“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На ова место анализите ни се вкрстуваат и влеваат во заедничко уверување: ние зборуваме на крајот, во последната етапа на лажно вдахновение на критичката свест, чии последни импулси можат да се спасат само под услов фрагментарно да се развластат, прецизно да се локализираат и формално да се дисциплинираат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Преживеаните вредности на критичкиот гест според него се зачувани “во внатрешната напнатост на духовната дејност”, во оној вид негативност која го поттикнува неговиот натамошен напредок.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Учиш да одиш за да можеш да стигнеш некаде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога она што го правиш не се влева во нешто следно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги кажував тие зборови во себе, со затворени очи, и ја испружував раката кон Рајнер, а раката ми удираше во ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој се влеваше во дебелата бука, забиена во темелот на горниот ѕид на пиланата како огромен лост, со горниот дел повисок од покривот, исто како некој шумски џин да сакал со тој лост да ја откорне и да ја преврти ничкум нивната пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак, некаде на средината се влеваа во еден и како река го продолжуваа патот губејќи се некаде зад хоризонтот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Занесот со кој го изговараше овој збор влеваше во Анината снага љубоморно стреснување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А оној што сака и денеска да се напие вода од нив, од Виданови Извори, ако доаѓа од населбата, мора да помине покрај црквата и гробиштата, кои се сега запустени, и спуштајќи се прудолу по патчето и низ шумата на северните падини на Горник, а кога ќе дојде до изворите, да отвори една малечка вратничка, од изгнилени штици, и, пак, откако ќе се напие вода, внимателно да ја нажапчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од Виданови Извори истекува прилично многу вода и по добро опкопан, а порано и редовно прочистван канал, кој се провира под Пазарџиски Пат, долу, кај Топоски Брестови, се влева во Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Иркутск е минус 40, на Флорида плус 30... Гргорат и се мешаат јазици, се преклопуваат насмеани и уплакани лица, живи и мртви, градови што настануваат и исчезнуваат, се мешаат географски точки, Амазон се влева во Црно Море, Волга во Атлантик...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оставајќи насекаде по малку вода низ полето и ширејќи се, се губи и се доцедува, а само во пролет и во есен, кога има дождови и луни, стасува и се влева во Голема Река носејќи глина и песок и мешајќи се со нејзината бистра вода како добро и зло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Малку беа спокојните години во Татковиот живот по балканската семејна одисеја, запрени засекогаш во нашата двокатна куќа со убав истурен чардак, градена според урнекот на градбите на османскиот цариградски стил, среде неколкуте такви куќи, задржани во овој град, познат во античките римски времиња како Скупи, а на крајот како Скопје, крај бујната река Вардар што се влева во блиското Средоземно Море.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше јасно дека Татко во градот крај реката која се влеваше во блиското Средоземно Море и беше вистинска раскрсница помеѓу Европа и Азија, ќе се најде на мегданот на големите борби за превласт помеѓу големите европски истории, коишто на траен начин ќе ја обележат балканската историја, но и историјата на неговото семејство во егзил.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Градот, кој ги бележел своите почетоци уште во времето на Римската Империја под името Скупи на левата страна од реката Вардар, станал и легионерски центар (13-11 година пред новата ера) во време на владеењето на Октавијан Август.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Разијдувајќи се со омразените ларпурлатизам и естетицизам, експресионистичката уметност се влева во „волјата на човештвото (...), во етичкото и политичкото - вистина, можеби и на штета на самата уметност, но затоа во полза на човештвото” (Курт Пинтус).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Чардакот, речиси виснат над брзата река која се влеваше во блиското Средоземно Море, се претвори во еден вид семејна читална.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да заминеме кон Америка следејќи го патот на јагулите, пред тој да им биде запрен со градбата на хидроцентралите, на реката која се влеваше во ова исто медитеранско море.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко одбра да живееме во Скопје, крај реката Вардар, која се влеваше во блиското големо медитеранско море.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јагулче Дримски ги знаеше сите истории на водите, големи и мали, дури и на потоците кои се влеваа во Езерото и беа во некакви односи со луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во Струга, на северниот брег, водата истекува формирајќи го Црн Дрим кој се влева во Јадранското Море.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не дај боже новиот режим да нареди да се промени текот на некоја река, па таа да се влева во Езерото...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Рајските предели на Езерото” (во книгата езерото се пишува со голема буква), бистрата рекичка што бучно се влева во него и што всушност извира, односно истекува од него, јагулите коишто се провлекуваат и во речните и во езерските води, заминуваат, само Господ знае каде, и се враќаат, којзнае како!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
IV Татко сакаше да појдеме од бистрата изворска вода која се влеваше во Езерото и која како ’рбет го означуваше патот сечејќи ја невидливата граница, што ја поставуваа и преместуваа луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Погледнав уште еднаш во брзите води, кои се влеваа во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Патролниот чамец запре на пристанишниот дел, крај брзите изворски води, кои се влеваа во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откако Јагулче Дримски се прослави во овие задачи во градот на истекот на реката од Езерото, локалните раководители, со согласност од погоре, му ја доверија историската улога да раководи, не само со луѓето, туку и со водите, со водите на Езерото, со водите на реката, со водите на сите притоки што се влеваа во реката и Езерото. Беше херој на суво, а не на води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Низ Езерото минуваат, всушност, јагулите на пат низ малите и големите реки кои се влеваат во далечните мориња чии имиња предизвикуваат соништа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Изворските води бучно се влеваа во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја замислуваше среќната река како ја минува границата и се влева во блиското море.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Партијата им порачала на нашиот дел од реката, што истекува од Езерото и се влева во морето, и на нејзините притоки, централи ќе граделе, ќе извишеле големи насипи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Појдов кон удолната врвица од карпестиот рид, на кој беше виснат Манастирот, крај најголемиот извор на Езерото, кој ги поврзуваше двете земји и завршуваше во бучната река која се влеваше во Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си реков: тагата е оној силен продор во сетилата што сите нас, присутниве, нè влева во истомислечка маса.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Митре! - молскавично се пресече глас. - Мамооо!!! - Мамооо!! - се развикавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И црневица се растури накај џадето, Турмата како диво надојдена река, црна, огромна, разофкана и развикана, расплакана и разлелекана - надоаѓа, надоаѓа, се згустува; истечува од горе и дотечува, бучи, завива, вие, тупа, дига облак прав, го наполнува просторот, се влева во ендеците, се втиснува и се растура меѓу камионите, ги опкружува, се збива, се рои, во бранови се фрла, трча, клокоти, врие и вика гласно, болно, продорно, пронижувачки, жаловито, галежливо, тажовито, испрекинато, молбено и шепотливо: - Е-е-е-е-е!!!...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Каде пивото се влева во Медитеранот заедно со првите капачи.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Ти, со мирис на хармоника, помешан со евтин дезодоранс и со пот на стомачна танчерка што се влева во голиот папок над клекнатите ракоплескачи.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Потокот што се влева во Маркова Река, веднаш под мостот во близината на селото Батинци, е зголемен со темна и видливо мрсна вода, чијшто мирис станува сѐ посилен доколку се оди кон неговиот горен тек поблиску до депонијата Дрисла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не можеш да си сркаш ако преку Батинечкиот поток индустрискиот отпад од Кожарата и од Алкалоид се влева во Маркова река.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)