виси (гл.) - на (предл.)

А водата си е вода, ќе леат сите, ќе тропаат кофите, ќе висат на багремот ченгелите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да ми се живи! Море, кога не и оставиле да висат на јаб'кницата арам да му е верата турцка! — дури им се изнарадува Толе на постраданите витоливци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од истите оние селани што ги праќаше Толе да разберат што прави тој, тој разбираше што прави Толе во другите осумнаесет села од неговиот мудурлук.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Преку нивните гради мируваа наредените фишеци во коланите, јатаганите висеа на колковите, а широките флоки и долгите пискули на фесовите се вееја на утринското ветерче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Единствена деградација - знак дека палтото си го отслужило своето, - што немаше повеќе за него место во орманот и што висеше на еден клинец зад кујнската врата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Внимателно го крена ’рѓосаното железо, изгравирана глава на лав, што висеше на она крило од портата кое не се отвораше при секојдневната употреба и околу кое беше напластен од страните мов, а од долната ивица, напролет никнеа тревки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Обично кога се враќаа од биоскоп или театар, Павле и жената, покрај другите работи по излозите меркаа и штоф за ново палто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Низ сиот тој простор Милан имаше изградено мали базенчиња од тули и цемент, куќички за птиците како мали колипки обоени со зелена и бела боја, хранилки за птиците, како минијатурни закачалки што висеа на гранките од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некогашното сино палто на Кузмана висеше на сувиот Пенчо, Васко беше нагрнат со стара вреќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бев сигурен: сонцето виси на синџир и ноќе се крие од страв пред џиновски лилјаци.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таму по богослужбата седнуваа верниците и жените од накитените сапетки раздаваа за душа, за здравје и берикет; ја нема камбанаријата и камбаната виси на подгниена греда; на таванот го нема Пантократорот – Христос кој од горе со раширени раце бдееше и чуваше од лошо; го нема престолот и верниците ги нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И не се зачудил: пред него стоеле најздравите и најрешителни кукулинчани, пенушки без нозе и со невидливи раце-гранки; зли биле, значајно мавтале со главите што не се држеле на ништо туку виселе на конци од магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил без пушка, не можело да се види што има на појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преплашени од симболиката каде бог виси на дрво, ја скршивте вазната на Промонис, од вашата нечиста совест...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А ти? Обесхрабрен од ваквите попречувања, јас веднаш ѝ приоѓав на гитарата што висеше на ѕидот, ја удирав струната, започнував да пискам со ужасен глас некоја непозната песна, се обидував да бидам послободен клоцајќи ги ѕидовите, но сето тоа беше лошо, сето тоа беше втора сорта.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Погледни го Серјожа, - тажно ми велеше мајка ми, - момчето работи, ја заслужува љубовта на раководството, знае да разговара, слободно се однесува во друштво, свири гитара, пее.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Некако се случи сите луѓе, што доаѓаа тука, да ги сакаат коњите, и секој од нив донесе по една слика со коњи и сега тие висеа на ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можам да манијачам по ФБ и да видам дали е мажена или не, многудетна или не и, ако виси на компјутер по цел ден, можам да погодам со прецизност 50-50 дека или е невработена или во „државно“ работи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Немаше време за прашување, вели Јон и ги откопчува кикиришките што му висеа на предниците од палтото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од наведнатата глава очите му висеа на конци.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Црн облак од чад висеше на небото, а под него облак од малтерска површина во која веќе се создаваше врвулешница од луѓе околу урнатините.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Висеше на жици, а лут ветар свиреше во твојата празна уста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Секој ден навистина виси на конец.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Црешите беа сосем зрели и црвени висеа на дрвјата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Парчиња од дотраените ќунци висеа на неколку места под стреата така што од водата што кога врнеше се излеваше по фасадата малтерот беше испопаѓан.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)