викне (гл.) - гласно (прил.)

Почнав да плачам и плачев долго, многу долго и неутешно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали да го израдува со веста за нивната заедничка рожба, да викне гласно, да се чуе до небесата, да им ги затвори устите на сите кои ѝ го наденаа прекарот „штирка“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мила, мила, ти ли си тоа? – викнав гласно. Срничето се исплаши и побегна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)