викне (гл.) - по (предл.)

Затоа викнала по Тодија да ја дотера колата и сите заедно, лека полека помагајќи си со штрангите што си ги понесоа од дома, ја натовариле бомбата на кола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа дете понекогаш, навистина, стануваше досадно, но не можев ниту да му се налутам, ниту да викнам по него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Побелен, со бледило дури и во очите, се зачуди кога деденцето Богдан Јанков, негов пријател и во негови стари панталони со многу џебови, викна по него од прозорецот на својата куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Среќно, Кротка! - викна по неа Бојан. - Отиде - со тага во гласот, како да се дели од најмилото, изусти дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој се сврте и ми мавна со раката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И заминаа. - Бато! – викнав по него – те молам, внимавај! Се плашам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога Кате и Боге ги доглодаа ѓевреците, и нивното пајтонче дооде исцицувајќи ја последната капка бензин и довлечкувајќи го продупениот олук на ауспухот, Богевци со торбите се втурнаа во станот и веднаш викнаа по децата: - Јано, мајке, кај си?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакав да викнам по мајка ми да ми помогне, ама пак не можев да земам здив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Госпоѓа Морис викна по детето: „Како се вика таа игра?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)