викне (гл.) - го (зам.)

Чита и цука, се чуди, се лути, псуе каурска вера, мајка, живи, мртви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сабаларолсун, Шаќирефенди! — го поздрави Алекса Крстета по турски и му го покажа Ѓуровчето со глава: — Те бара побратимов Ѓуро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Оди, Ибро, викни го јузбашијата од кашлата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Белким не — ја утеши Бајракот и седна на миндерлакот во „убавата" Јорданова одаја, па и се обрна на старата: — Викни го нека излезе побратимот, го бара еден од неговите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Викни го... Подобро не. И така изгубив многу време. Скоро дваесет минути.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чекај. – Му се обрати на телефонистот: - Каде е, бре, командирот? Викни го! А ти си?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја викни го политичкиот шо од сите нас заедно знае повеќе, да ни кажи како рикаат воловите и магарињата во Стара Грција, како што вели тој?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А ти, Стојче, оди викни го татко ти. (Стојче истрчува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
МИМИ: Има работа сега. СИМОН: Викни го. Ќе платам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Вака, ќе му кажам најпосле – и сакаше да стане и да излезе, но се присети нешто и плусна со рацете: Влезе гавазот и со вообичаеното темане поздрави. – Бујрум, кади баба. – Тука е Суљо-ага, Акифе? – го праша кадијата. – Тука е, кади баба. – Ја бргу викни го да дојде!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Викни го, Феруз, Арслан-ага нека дојде – нареди Мехмед и почна одново да ја разгледува Анѓа, да се чуди и да ја врти главата;
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Викни го селскиот бербер да го избричи, пови го в пелени и намести го во дрвена лулка, и, ете, пред тебе е детуле со мазно лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Царот потоа нареди: „Викнете го џелатот!“ „Што е ова?“ викна изненадениот летач.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)