вика (гл.) - за (предл.)

Неднаш забележија во реката човек што се дави. Човекот викаше за помош.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа вечер не го чувме ѕвоното што нѐ викаше за строј.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Долу откај куќата, Ратка, жената на Јован, вика за ручек.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ги слушнал пците дека залааја и почнаа да се радуваат кога Крсте им даваше леб и викаше за помош?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Или дека водата „Пелистерка“ од 250 гр. за прскање на постелата е, за да ви тргне и малку е скапа, дека од Израел ја носиш, или уште од подалеку, ама гарантира дека од мртов коњ ќе го направи „пастув“ и дека ќе мораш полиција да викаш за да го симнат од тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Гледајќи дека не може да ја уништи, викаше за помош и се обидуваше да излезе од одајата, но не можеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го турка пред себе, ко преполнета кошница, и вика за помош: — Почекај, ќе го загубам детето!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)