вика (гл.) - таа (зам.)

Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Марш џукело“, вика таа и со израз на гадење продолжува да чекори.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Побргу! - му вика таа. Арсо мигум се најдува зад Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- А, како се вика таа? – бев индискретна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е сега претера! – му здосади на Саше. – немој да ме тормозиш, не ти го кажувам името.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајко, вика таа и мајка ѝ се повраќа, им се фрла на карабинерите, ги драска по лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ако ми вика таа црквичка, не сам јас!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Мја-а-а-а-а-у! Мјаа-а-а-а-у!“ - викаше таа тргајќи се „Пушти ја! Мама ќе те кара!“ - извика Бранко.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Сега јас, сега јас! - викаше таа, а Бистра и Мони високо се издигнуваа на лулашките, фалејќи се дека знаат да се лулаат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме фати страв да не дознаат чичковците. Пак ми дојде да испуштам едно „аааа“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ЕЛЕНА се вика таа мала ѕвезда, што молскоти и во мракот како златна лира...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Жена му, гледајќи го како се вртка без работа, го прекоруваше: - Ангелеее, - викаше таа по него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)