види (гл.) - и (сврз.)

Виде и стотици милиционери, војници со чудна шарена облека, со големи палки и штитови, како се движат кон паркот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И чудно како, но и покрај тоа што со свои очи видов и гледам, сепак немам ниеден аргумент со кој овој ремнав човек би го обвинил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако те нанесе патот кон старо Скопје, сѐ убаво види и разгледај... само едно немој да заборавиш!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Имаме еден пријател и роднина тука во затворов. Сакаме да го видиме и да го посетиме...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сакаме да го видиме и да го посетиме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Тоа е ваша работа, - додаде Ѓорче Петров.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа дете, подоцна низ годините, ги виде по целата земја кулите и градовите, ги виде и островите со заливите и пеперутките, само скриеното си остана скриено, и тајното си остана тајно или само наѕрено, мигум насетено.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Карер го помисли тоа, ги виде некои од тие пријатели на црно-белиот под среде убаво осветлената ложа, а потем се виде и себе си, исправен на нејзиниот симболичен исток, со свечената, богато декорирана престилка на мајстор слободен ѕидар, со околувратник што му ја симболизираше должноста во ложата и со бели ракавици на рацете, сѐ симболи на моралната чистота и посветеност на мајсторот масон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Иако светската изложба е замислена како место на кое на секој чекор и во секој експонат треба да се согледа современата човечка култура, цивилизација, наука и технка, многу од приредувачите намерно не се придружувале кон овој принцип, настојувајќи што повеќе да внесат и од она што може да се види и доживее на секој обичен панаѓур.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имав среќа да видам и еден документарен филм од Првата светска војна во кој имаше инсерти и за некогашно Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овие сокаци на пладне се тивки и мирни, па се чини, да не била некаква фатаморгана, она што можеше да се види и почувствува изутрината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За мене тоа значи „Како воопшто си можел еднаш да го видиш и да го заборавиш?“?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Денес културата е толку искомерцијализирана како што не била ниту пред 10 години. превод: Елеонора Стојановиќ извор: The Comics Journal 141 130 Margina #22 [1995] | okno.mk ALFRED HITCHCOCK 2 okno.mk | Margina #22 [1995] 131
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Излегуваа жени што биле да го видат и шепотеа крстејќи се: - Чувај нѐ, господе!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Што сте сториле, деца?“ се исплаши сестра Мира кога ме виде и веднаш, без да побара книшка, ме внесе кај докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледај!“ од џебот извлече кутија цигари и запалка. „Кент!?“ извикавме сите изненадени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тука може некој да нѐ види и да нѐ поткаже“, рече Љупчо. „Тука нема лезет.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ајде, ќе седнеме онаму, во грмушките и спокојно ќе уживаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се создаде толкава врева, се слушна веројатно и во ординацијата, па оттаму излезе сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко брзаница дотрчуваше, колку да нѐ види и да ни каже како е сестричката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Е еве ошче еден кумита — проговори Ташко, кога го виде и позна Бојка Паленѕов, најстариот син на дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој треба да види и осети дека не е оставен од своите синови и да црпи од нив сили за натамошна борба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оди, Толе, собирај шо повеќе луѓе да свршиме работа, а тој ни капка крв не виде и а намачка како кукавица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го виде и се успокои. „Тој е“, — рече и му го покажа на Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токо, ајде најдете го од ѓаволот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако сега, во најтешките моменти, го напуштиме, тој ќе ја изгуби таа вера во себе и ќе го вратиме делото за пет стотини години назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа беше овчарчето, кое прво ги виде и весело ги поздрави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во нејзините толку убави и толку сини очи сликарот го виде и го осети собрано и згаснато сето она што овде го возбудуваше и сладосно го измачуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само што ги виде и проговори збор-два со Велета тој веднаш разбра кого го има пред себеси и неговото човечко, благородно срце се исполни со тага.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Онаква каква живеела, одамна, во антиката, каква ја замислил големиот Грилпарцер, каква сакаат сите да ја видат и доживеат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тревогата неусетно му го полни срцето со порив да се покаже, да се истакне, да го видат и чујат еднаш и него. Трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кој ќе му го зблажи сега копнежот, нестивнатиот копнеж по онаа мирисна, светла мугра - последната што ја виде и што осети во родниот крај?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Преземајќи ја сета вина на себе, не собираше сили да ја споделува загубата по синот со жена си, колку и таа со очите да го молеше за тоа. Ѝ ја препушти грижата за помалата ќерка нејзе, како што се отуѓи од сопствениот дом, навраќајќи не толку да се види и да преспие со нив, колку да се пресоблече и да ја избричи повеќедневната брада.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пожелно е да биде присутен кога се снима, но може сето тоа да го види и на монтажа кога ќе се развие филмот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Си легна уморна, а имаш време сѐ да видиш и сѐ да засакаш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Дојдовме колку да те видиме и да те изненадиме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, кога внатрешниот свет накрај ќе му се предаде на просторот, внатрешната извештаченост треба да биде видена и пројавена.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, луѓе, работата што ја свршија Хаџи Ташку и дружината, ние му ја претставивме на небето, по тоа сѐ тики има очи да види и ум да пресуди, вели Максим Акиноски кога го завршуваа обредот и затварајќи ја книгата и гнетејќи ја потоа в пазува под мишки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој ден, кога Атанас Дамчески молеше и лелекаше на Молитвена Вода, остана за приказ во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште тогаш неговата мала и кревка родна земја, излезена со неизвесна судбина од отоманскиот тунел, пет века трагајќи по излез од него, со сите рани, лузни на преобраќањата, верски и идеолошки, по сите преселби и битки, му се виде и како плен на сталинистичката идеологија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ХХ , со веќе подготвен одговор прифати: - Како што можевте да видите и уште ќе видите нашата земја, покрај бодликавиот тел, ја оградивме и со бетонски бункери.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Двамината со кајче се вратија во Винени и таму на кожената блуза видоа и изброија дека беше пронижана со триесет куршуми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Големата желба да ги видат своите рожби стануваше привид на птица со цврсти крилја за да долетаат до нас, да не видат и од радост да исплакнат оболени очи, срца и души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како изгледала таа криза, и пропаѓањето на занаетчиството, трговијата и воопшто на македонското градско и селско стопанство конкретно може да се види и врз примерот на Велес.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Учителката Вера како да го проследи мојот поглед, го виде и таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во деветнаесеттиот век религијата и затворските институции конечно ѝ ги препуштија лудите на психијатријата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако некој простак однадвор сакал да ги види и да ужива во нивната мака, чуварите му го дозволувале тоа задоволство за малку пари, а понекогаш дури и замавнувале со камшик по телата на несреќниците, како во некаква циркуска претстава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие раководци ги прават сите усилби да ги покажат мотивите и самото движење како што им се сака ним; ама работата е оти не само ние, ами и другите имаат разум и очи да видат и да разберат како е вистината.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас си реков види, види и Тошо во ќошот седи никој друштво не му прави а Мишко во стапица го стави.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Главниот инженер, велеа, стоел на вратата. Жената го видела и сѐ уште не го испуштала оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Деновите се слични еден на друг и сепак, кога се будеше и се ослободуваше од визијата на ноќта, просветнуваше во него надеж за нешто ново и поинакво што треба да го види и почувствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Има нешто да видиш и научиш тука.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сакаме да нѐ видат и да нѐ сметаа не вакви какви што се другите...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сите сватови пред ресторан со цигарите, ај’ уште една за друштво со тебе, еј ај’ со тебе, види и со нејзе... а музиката свири ли свири, а не знам кому.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само да ги ѕирнам децата, велам, макар од врата да ги видам, велам, макар од преку пат да ги видам и ќе се вратам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Видоа, не видоа и се вратија. Се врати и јатрва ми, Уља.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И некои црвени и царски мрави ги оставаат мравјалниците и некои црни и непознати бубачиња идат. Првпат видени и првпат сретнати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што си видел и што нѐ чека? Онисифор Проказник без потсмев го гледал, секако не бил љубопитен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отстапил малку пред налутениот челник и со прст повлекол невидлив крст преку челото. И се згутавил под лита наметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никогаш никој во животот не бил толку сотиран да умира во страв од нешто што не видел и што не сонил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби така шумоли ракијата во ловците, ги грее, ги распалува и им го претставува светот поинаков отколку што го виделе и што го знаеле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како што ти пишувам, таа е затворена и со никого не ѝ позволуваат да се види и зборува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Продефилираа низ салата колку да бидат видени и ги снема. - рече Славица
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Би сакала кога сме веќе таму, да ги видам и катакомбите под Тврдината, - му се обрати Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Убавина на дланка, само да видиш и да зграпчиш некого, или само да исплакнеш очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги видов и модрите рани од приборот за јадење, забраните за непрактични вљубувања, прередувањата на Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштата, натоварувањата на Бабите со тешки товари врз корпата.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Требаше само со едно око да се види и рацете бргу-бргу да ги ставите во џебовите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Претседателот внимателно ја читаше пораката за признавањето. Беше видливо задоволен. Му ја препушти потем да ја види и Еди Бакуш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гласот, оној негов или на некој што е невидлив, прашува со нагласени согласки што ќе види и тој се сеќава на сѐ што гледал во куќата како дете: сабја кулајлија со вткаени букви од сребро во канијата - Смрт или слобода, стари црковни книги од времето на минатовековната игуменија Минадора, француска или германска кацига од времето на Балканските војни, турски тепсии со богати шари, ископани и начнати римски или такви некакви фигури на светци и војници, шандани, кандила, ками.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ајде“, рече О'Брајан, „Застани меѓу крилата на огледалото. Да се видиш и од профил.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој звук што ќе го направеше Винстон, над нивото на сосем тивок шепот, беше фаќан од него; згора на тоа, сѐ додека се наоѓаше во видното поле што го контролираше металната плоча, тој можеше да биде виден и чуен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По некое време, виде и рече дека не било премногу, дека со лековите ќе запрел огнот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакав сега оттаму да го видам и да го проверам изменетиот простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Њујорк ти вдахна сила и живост да го видиш и почувствуваш, да уживаш неколку часови во него.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И Крсте, како и Неда, долго време не заспа и донесе решение утре уште на првиот час да ја погледа та ако сакаат сите деца со се даскал нека го видат и нека го тепаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бојана Жиовката излегла на портата да го побара Толета, и кога ја виде Доста. застана да се видат и полафат, почнувајќи прва: — Мори, каде вака, другачке, со вурката за поас?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Види, ата да ми а најде, старата вапирка“, — си рече Нешка во себе — и она ќе превркне за него“. — и ѝ го раскажа на мајка си сето што го виде и слушна од чешмата до дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ЈОРДАН: Ветер е тоа, не е мерак! Има очи да види и разум да мисли.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
На Струга дуќан да имам на ќепенците да седам, да видам, само да видам и на ќепенкот да умрам!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Во Солун, малата Ервехе засекогаш ќе ја види и ќе ја научи лекцијата за тоа колку се луѓето на Балканот измешани, различни, неспокојни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На минување низ селото полковниците Жино и Бонети го побараа кметот и учителот да му кажат дека си заминуваат, а Стивенс отиде кај Аврам Сујак да ја купи кожата од мечката која пред некој ден ја виде и му се допадна: кожата по бојата и по светливото влакно личеше на онаа што ја бркаше по планината.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги отвори очите за да види и виде над себе војник со нејасно лице.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога се увери дека никој ни ќе види и ни ќе чуе, Србин рече: - Чу ли за в недела?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан селаните ги видел оти ним им било како приказна, почнал да им кажува што патил дома дури бил штрк и што видел и што сторил.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Како?“ тивко залипал. „Како да одам во Европа? Ако летам дење, ќе ме видат и, бедна ли шега, можеби ќе ме застрелаат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сметам оти она, кога татко ти место да ја сослуша Родна замина да ги лади лубениците, требаше да биде за мене првиот сигнал дека овде работите не се докрај чисти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се покажа дека Ролан Јаковлевич навистина имал повеќе повремени но и постојани врски а си имал и своја вистинска љубов, и тоа таму, во истиот оној куплерај во кој татко ти седеше пред скалите и се правеше дека ништо не видел и ништо не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ПЕТРИЈА: Ќе одиме в црква да крстиме дете.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Има цело Скопје да види и да се чуди...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По малку го видов и спроводникот во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видов, не видов и ѝ дадов сѐ што мислев дека ми е многу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се борам. Не сакам да го видам и се борам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само што ме виде и тргна по мене гологлава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби две години не сме се виделе и сега не знае што да прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме виде и почна да си ги забришува очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба со маж да се видиш и мораш да си му убава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, било за да останам, ниеден куршум не ме фаќа. „Некогаш и господ ќе те види и ќе се замеша, велеше мајка, и да не го викаш ќе те побара, ќе застане да те брани.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Просто, му се раздроби и ќе му препукнеше до колку не праша: - Целиот бел север го испросанкав, многу видов и превидов, ама ваков панаѓур, волку убав свет, не сум видел ни насоне.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еленчиња мои, видов што видов и не видов, се ми е спобркано во главата, па не знам што запомнив, а што сум заборавил.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Да те видат и да те засакаат за вечни времиња.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Ќе видите и - ќе се вратите!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сите се свртеа да видат и одеднаш избувна громко смеење.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувајте се, јас ви го велам ова, зашто јас го видов и го правев тоа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тамам ќе си се видам и со моето другарче Киле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше ноќ и никој ништо не виде и не чу.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со месеци се немаат видено и тој е изненаден дека и таа има израснато високо, и не само што израснала и се пополнила, туку блеска со некоја чудесна убавина што се шири не само од нејзиното фустанче, туку и од нејзиното гласче, од насмевот во лицето, од затемнетото синило во очите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Отвори се, мила на тетка, тетка Перса што нема видено и чуено!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сега тие беа варосани, но тој ги беше видел и ги паметеше!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знам колку долго седев така и ја чувствував Дена како трепери стуткана до мене, кога одеднаш таа ме протресе и ми ги тргна рацете од ушите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)