види (гл.) - свој (прид.)

Гоце ги виде своите другари од маалото - Коце и Тасе и им пристапи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како впрочем му го понудиле?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше уверен дека од ова послушно дете ќе излезе важен човек.  Последен пат го виде својот учител пред девет години, кога се врати во Жешов да побара благослов од родителите за новата висока позиција што му беше понудена меѓу поголем број кандидати, да биде главен рабин на Солун, Вториот Ерусалим.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Повторно ќе ги видат своите семејства.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таму го видов своето ново лице.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Градската сказна“ е добар знак. градска сказна Еднаш Алиса со точакот отиде да го види својот пријател, градскиот шут, и да му ги покаже откорнатите кочници.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги затвори очите и во мислите го виде својот дом како се прелива во светлина. И таму синот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Кога ја видел својата невеста на патот со ручекот во тавата стaвена на глава, Даниел го обзела голема и ужасна болка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пред кафеаната Маргер ги видов своите пријатели: Петка, Андона, Васка и Цигнанчето Паљо, толку модри в лице што ми се стори дека се бојадисувале.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јасно го виде својот лик на кој беа видливи сите детали, дури и брчките на челото, кои како есенски бразди лежеа искривени под надвиснатата коса.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Големата желба да ги видат своите рожби стануваше привид на птица со цврсти крилја за да долетаат до нас, да не видат и од радост да исплакнат оболени очи, срца и души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Робовите, ако го видат својот стопан во неприлика трчаат да му помогнат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можат ли да ги видат своите грешки и по истите да се корегираат?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш Миша го виде својот познаник, Васја-самурајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дојде време за ручек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Истиот оној впечаток го имаше тој и при третиот истрел, тој сега речиси и како да си го виде своето зрно, додека леташе како оса и како се закопа во бедрото на она стршилиште, изнаоѓајќи го одлично во виулицата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога стариот Бен Џонсон од Оклахома се наведнал над неа, го видел својот сув лик во нејзиното млако око и заплакал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Марија воопшто не се помрдна кога го виде својот сопруг како влегува, ниту нејзиното лице, сѐ уште со лузни од искршеното прозорско стакло, не покажа никакви чувства.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури кога нозете почнаа да го болат отиде и седна на дабов триножец во калуѓерската ќелија, со занес барајќи низ пукнатината на иконата лица и настани: го виде синиот Парамон, фатен во повити на шума со голијатски стебла на чии гранки клечат мешлести човечиња со кучешки муцки, и ја виде внуката со дете на цицка, незрело девојчиште а наскоро по вторпат мајка без маж, и го виде Марко Проказник, некогаш власт во Кукулино, потоа иселеник, и ги виде своите врсници со свеќа над глава.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во некој дел на Африка, во близина на идниот главен град на Египет, џинџестиот Жерав ги видел своите роднини, бели и горди, крај голема река. Се растажил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И невидлива, Судбината се наоѓала насекаде.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тие првпат го видоа својот клун во огледалото на едно око. Тоа ги острви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Елена, само два дена откако ја виде својата другарка во такви несреќни услови во болницата, намина кај Марија дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Господи Мојов век нека го види своето големо племе И нека си умре спокојно.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се случуваше, братот, педијатар, најчесто доаѓајќи за да си ја види својата мајка, да прегледа или да упати на натамошно лекување и неколку маалски деца од најсиромашните семејства кои се наоѓаа на списокот на добрината на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стигнавме до градската куќа. Имаше многу народ, ги имаше од сите страни, од сите вери и народности, стари и млади, сите сакаа да си ја видат својата славна сограѓанка, Мајка Тереза.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пак се наведна над него и тој пак го виде своето темно лице во испупченото стакло на очилата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го виде својот лик в огледало и застана.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На врати се појави Марија. Беше изненадена кога го виде својот шеф, пред оваа порта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И повторно ја видов својата сенка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Уште не беше поминал ни половина час, ја виде својата комшика, верверичката Беба, како влегува во нејзината куќичка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Го видел. Можеби навистинаа го видел својот нажален демон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Погледна кон улицата и за последен пат ја виде својата љубена претворена во топка сало како со огромна брзина се тркала некаде далеку.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И еве сега „Фајар” во Париз ја објавува и третата книга на Луан Старова романот Атеистички музеј, (Le musée de l` athéisme), во кој авторот ни претставува еден трагичен запис за неколкуте пеколни денови од патувањето во пролетта 1979 година во Албанија на Енвер Хоџа, кога сакал да ја види својата родна земја, тогаш сѐ уште во јаремот на сталинистичката ортодоксија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И кога таа, сосем скапната, безнадежно ги склопи крилјата, простувајќи се со животот, тажна дека не ќе може да го види своето родно гнездо и да ја сети пролетната радост на децата, одеднаш забележа на темната плоча од морето некаква светла точка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)