Само кога е убав сончев ден убаво се слуша и небескиот ѕвон – последниот отпоздрав на јагнето со ѕвонче околу вратот коешто кондорот го повел на куса прошетка низ вселената, од поблизу да ги види ѕвездите пред да си ја изврши редовната утринска служба научно наречена чешање на мешината по спаструвањето на внатрешноста на телото.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Две ноќи патував дотука залепен до прозорското окно на авионот и никаде во височините не видов ѕвезди.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Денес ја видов ѕвездата што се спушти од танцот на ѕвездите во јато...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Синоќа во него видов ѕвезда што паѓа.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Ги виде ѕвездите и како да почувствува некое задоволство што им го гледа истиот оној распоред каков што го гледаше и порано како дете и младич, пред да замине од селово, зашто потоа, скитајќи по светот, секаде тој распоред - му беше различен.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Чу само душата како го моли нешто И коските како му крцкаат И имаше сила само да види Ѕвездите врз него – блиску, Марија – отаде ѕвездите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)