верува (гл.) - во (предл.)

Каде се наоѓа таа - во мозокот, во крвта или во гландула пинеалис (епифизата), како што се верувало во 17-от век?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Може ли таа нематеријална супстанција, која нема, како телото, просторно протегање (просторност), да биде некаде просторно лоцирана во некој дел од телото?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали овие зборови - ‘трансгресија’, ‘радикална’ - имаат сѐ уште некакво значење во денешниот уметнички свет?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чини дека некои луѓе веруваат во тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Без размислување и без да ја контактира трудовата инспекција, бидејќи не веруваше во нејзината професионалност – а по „препорака“ од вработен во Сојузот на синдикати, тој веднаш го информираше Синдикатот на металците во склоп на ССМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Јас верувам во Господ. – одговорив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Луѓето првин не веруваа во нашите зборови, а и не беа за верување, а потем се слеаја од сите страни кон големиот плоштад.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше обземен од овие проклети времиња на еден подруг, задлабочен начин, кога луѓето повеќе веруваа во спасот со козите, отколку од спасот со револуционерните промени.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми веруваше во историјата на вистината, како што велеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Наивните и натаму веруваа во чуда. И покрај логорите на смртта, депортациите, Гулазите, на Балканот уште се веруваше во советскиот комунизам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Двајцата попови кои жестоко дебатираа дали во 2012 година Земјата ќе биде уништена затоа што така било запишано во предвидувањата на Маите или затоа што самите веруваме во тоа (а секако, доколку не биде, Скопје ќе направи импозантен исчекор во урбанистичкиот план), поминувајќи крај нас, само се прекрстија и рекоа: - Нека ви е Господ на помош, вам кои не ѝ плаќате данок на оваа кутра држава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Или барем беше полесно да се верува во тоа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но, најпрво ќе морате да ми ветите дека цврсто ќе верувате во сè што ќе ви речам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Значи, секој продолжува да верува во своите светци, нели? - Па, повеќе би рекле дека тоа се мислења, ставови...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Мислите, секој продолжува да верува во сопствените убедувања ... колку да се тие оправдани или не...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Не можам премногу да ви платам, но верувам во истите прекрасни работи што вие ги правите”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Утредента прочитавме прекрасна критика во новините од шер Боно. (...) Бил Грејем сѐ уште нѐ тераше да дојдеме во Сан Франциско кон крајот на месецот - дури дојде и во Л.А. да не убеди.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само што јас не верувам во тоа астролошко ѓубре.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не верувам во автентичноста на Маргина 35 45 непосредното искуство, не верувам во непосредниот допир со стварноста.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Што можеме да сториме?” „Не постои надеж!” „Никој веќе не верува во ништо!“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога во изразот на лицето и држењето на таткото виде колку му е непријатно, рабинот побрза да додаде дека тој не верува во тие озборувања, но дека сепак, самото кружење на зборот по чаршијата може да му штети на угледот на чесното семејство на Шабтај бен Јехуда4.  Така стариот метлар самиот ја дозна вонбрачната приказна на син му.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Членовите на семејството на Праведникот тоа го сфатија како знак на голема надеж ветена од небото, верувајќи во добар исход дури и кога по неколку месеци, ги натоварија во воз за концентрационите логори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Небото, се чини, е глуво за сите молитви.  И во таа расположба... поаѓа првата композиција за Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но нејќеше Петре така лесно да се помири, некаква силина се разбудуваше во него, некаква надеж се јавуваше и го тераше да верува во себе, во својата чудна предреченост, и да ја бара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не верував во хороскопи, преданија, знаци. Ги исмевав лековерните среќоверници.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Видете, првенствено и основно е да се најдете во дводимензионален медиј.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Значи, одлучив да го овековечам моето слабеење и истовремено да имам и улогичка позирајќи за фотографиите „пред” и „после” курата на слабеење.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас не верувам во тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој е човек што верува во Бога, што го рецитира 23 псалм, човек благ и чувствителен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во царството на чудата ништо ново не е да не се верува во ништо.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако е судено да се скончува, тогаш скраја од вревата на продавачите на американски крофнички и од празнословието на модните кројачи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Подоцна катаден се потврдуваше дека секогаш има такви кои не веруваат во ништо, па ни во тоа што самите го ломотат во градските озборувалници.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Јас сум позитивист. Би сакал да верувам во господ, но секако сум мистик.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Оној што не верува во тоа“, пишува понатаму Хундертвасер, „во некоја прилика нека се потруди да ги изброи рамните линии што го опкружуваат и ќе сфати; затоа што никогаш нема да стигне до крајот“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не верувам во преголемо трошење на плунката.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Хундертвасер верува во магичната моќ на тие броеви.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не, воопшто не верувам, не, не, никако не верувам, не, не, не верувам во бога.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Продадениот интелект мора да брбља разноразни демагогии и да брани одредена опција макар што ни 90% не верува во истата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дали, откривајќи ги сиџилите, пишувани на старото, на архаичното арапско писмо, во кои сѐ уште се криеја тајните на хуруфистичките еретици, Татко продолжуваше да верува во задоцнетата светлина на спасот на Балканот!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Почна и таа да верува во нејзината магиска моќ.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во свеста, не престанав да пластам семожни аргументи за прелевањата на религиите, од една во друга, започнав да верувам во преобраќањата како мостови на вистините, а не како граници помеѓу нив...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И покрај сите црнила и балкански премрежиња, Татко не престануваше да верува во овдешната изрека дека планина со планина не се сретнува, но човек со човека - да.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ете зошто, почитуван колега, верувам во вас и во вашата потрага по исчезнатите судски записи од отоманското време на овој дел од Балканот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој човек, од една страна го презира, според него, анахрониот политички ангажман, но затоа пак тој верува во револуцијата изведена со помош на мас-комуникациите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во тој однос јас сум конзервативен и патетичен романтик кој верува во “божествената” мисија на уметноста и како таков се обидувам што е можно повеќе да ги неутрализирам идеолошките слоеви во моето дело, најпрво со хумор, цинизам, иронија, а понекогаш - зошто да не? - и со сарказам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Имаше основа да верува во нејзиното постоење и од распространетоста на приказните, според кои многу оружје од годините на војната, кога секое дете можело да дојде до пушка, останало скриено во планината, по колибите и по старите, шупливи буки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Дали спијат? Дали јадат? И дали веруваат во мене?“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најмногу се надеваше во мајка си, која можеби повеќе страда од другите, можеби нејзините грижи се потешки од грижите на татка си и деда си, но таа најмногу верува во него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сето тоа беше некаква далечна, магловита слика, можеби настаната како плод на неговата желба да има пушка, но сакаше да верува во неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ване ја слушаше, не верувајќи во она што го зборува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фоте беше таков човек - не веруваше во соништа, па ни на своите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поп и џез музичарите несомнено на повеќе начини се поврзани со употребата на марихуаната верувајќи во значајните можности на оваа супстанца во подобрување на креативноста, изведувачките способности и способноста за импровизација, што е многу важно кога е во прашање џез музиката, којашто како музичка форма не е толку изведувачки ограничена во споредба со класичната музика, во која изведувачот мора стриктно да се држи до нотниот текст. 144 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Власта (или она што ја заменува) веќе не верува во универзитетот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Левицата е таа која што ја излачува и очајнички ја репродукува власта, бидејќи таа ја посакува, па, значи, верува во неа и ја воскреснува таму каде што системот ја поништува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„О Милан, би сакала тој да не верува во такво нешто.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не е можно сѐ уште да верува во тоа ужасно нешто, во врска со мене.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па дури и да верувал во најлошото, сигурно верувал во тоа за да го направи она што го направил, Кети, убеден сум дека нешто му недостигало на нашиот син ако верувал во тоа, а не сакал да ја убие неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тој верува во тоа Кети. Тоа му е во крвта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Луѓето веруваат во нешта што не постоеле и кои немаат врска со реалноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас ќе му речев нему: „Јас помалку од тебе верувам во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас и Крмакот сами од себе не верувавме во Бога. Дури и се инаетевме кој помалку верува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Толку што беше таа религијата тогаш забранета. Опасна работа беше да веруваш во Бога.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Каква будалаштина, да не веруваш во Јас. Наивност на невиноста. Спас од неизлезот бараш.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас го погледнав стрештено, оти првпат бев чул некој друг освен мене да верува во такви сказанија и измислици како што се минати и идни животи овде, на земјава, пред да се упокоиме засекогаш во царството вечно Негово, во станот небесен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Е па, како тоа, пречесен Асикриту: Пелазгиј е Бог, а не верува во Бога?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Душата на отец Пелазгиј навистина беше слаба и не веруваше во самата себеси, а камоли во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека мислам дека секој кој верува во „татковинска“ уметност е идиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти само тој не верува во виденија и откровенија“, и се прекрсти, мислејќи на видението на Писмородецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не верува во Бога“, рече Пелазгиј, и веќе започнуваше да се поти.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зарем Пелазгиј не верува во себе?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не верувам, но сепак се присутни, а мене кој ми е виновен поради оние безброј прашања што си ги поставувам додека сум во потрага по вистината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако не верувам во нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ние навистина веруваме во концептот за Отворено општество.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Жените го колнеа старецот, шепотеа по улицата и уживаа, веруваа во сѐ што ќе измислеа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Роден во планинско место каде што живее племе Од смртници смешни: веруваат в Алах и Христа, мешано празници слават; и оџа, и поп на гробиштата заедно исти обреди свештени прават.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самото тоа не е она што ја обликува геј-културата. (Тоа навистина може да заврши.) Ја обликува тоа што живееме во општествен свет во кој хетеросексуалноста си ја задржува силата на норма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не знам“ (210).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, хетеросексуалноста е назив за систем на норми што оди многу подалеку од релативно безопасната практика на сексуални односи меѓу мажи и жени. ‌„Стекнатата мудрост, во стрејт-културата“, како што ја опишува Мајкл Ворнер, е дека сите нејзини различни норми се подредуваат, дека една е синонимна со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Им го нудам, исто така, и на оние што ја бранеа мојата работа и што веруваа во неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, таа не треба да се побрка со бришење на субјективната геј-особеност и културна различност, а нема ни да доведе до нивно бришење. ‌Гејството и понатаму би било отклон во однос на културната норма, во однос на начините на кои живеат повеќето луѓе или на кои очекуваат да живеат и на општествено-културните облици што ги добиваат нивните животи и кои се стремат да ги добијат. ‌Тоа што ги прави геј-луѓето поинакви од другите не е само тоа што сме дискриминирани, малтретирани, што нѐ сметаат за болни или за изопачени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, верувам во јасниот говор и голем љубител сум на вистината во рекламирањето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Систем на норми е тоа, на крајот на краиштата, а не емпириски опис на општественото постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби е тоа лит стереотип, но верувам во него – просто знам“ (30); „Се вљубувам во старите градби и во приказните за луѓето зад нив уште откога бев дете“(51); „Кога бев дете, многу ме интересираа зградите и архитектурата“ (61); „Мислам дека сум генетски предодреден да бидам колекционер“ (70); „Мајка велеше дека првото богатство сум си го донел дома кога имав седум години“ (99); „Дури и кога бев дете, цело време сакав да поправам работи“ (111); „Уште од како паметам, ме фасцинирале куќи и ме фасцинирало тоа што се случува внатре“ (118); „Уште кога имав три години знаев дека ќе бидам уметник“ (131); „Компулсија е тоа или опсесија?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Би сакал да верувам во тоа – рече Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го гледаш ли овој камен? – со раката покажа кон големиот камен со темно сива боја. – Кога човекот не верува во себе, тежи како камен на едно место, не може да се движи напред ниту да се воздигне; значи стои на едно место – продолжи старецот. – Кога верува во себе, тој е предаден на дејствувањето на природата, како пердув предаден на ветрот, лесен, се движи без тешкотија напред, па може бргу да достигне духовно визвишување – одговори, без да сети некаков замор од долгото зборување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Тоа не е точно! Сите злосторници на планетава, дури и најсуровите убијци, се верници во себе, веруваат во сопствениот манастир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Искрено верувам во сопствениот напредок!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И во таа своја мечта верувавме. И верувавме во надежите. Тоа ни остануваше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како можев да не верувам во својот татко.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во годините на неискуството, кога уште се мисли со срцето, кога беспоговорно се верува во мислите запишани од философите, кога како свои се чувствуваат сладоста на стиховите заплиснати од радоста, и горкоста на песните исцедени од очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои мислат дека ним или на другите им се случуваат настани кои всушност се само плод на нивната имагинација, а веруваат во нив како во реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во оние години кога зборовите не се раѓаат од празно и не паѓаат во празно, во времето кога зборовите потекуваат од суштината на постоењето и, изговорени, таму се враќаат; бевме во годините на неискуството, кога уште не бевме влегле во смртно-сериозната тривијалност на животот, па можевме наивно да зборуваме за возвишените нешта, оние кои искуството ги отфрла затоа што се бесполезни и неупотребливи како што е неупотребливо парче небо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така ние го изгубивме нашиот даровит другар Моне Хенџов-Даров, кој длабоко веруваше во приказната што ја измисли, која можеби и денес со занес ја прераскажува во сјајнита одаи на неговата царска палата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А кога ќе му поверуваме, ние веруваме во вистинитоста на она што ни го кажува, а не во стварноста која е само надворешната рамка на таа вистинитост.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некој велат оти го застрелале властите за да им биде пример на другите кои верувале во некоја невидлива сила наречена Бог, а кој верувале оти Бог е на земјата и оди меѓу нив и дека секое село и секој град има по еден свој Бог којшто можат да го чујат и да го видат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Европејците, се разбира, не веруваа во тоа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кој однос меѓу јазикот и искуството деконструкцијата го зема како темел?  Никогаш потполно не верувам во обичното значење на зборот искуство, кога го употребувам.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Второ: тоа не е метајазик. Не верувам во можноста за метајазик па затоа она што го пишувам не може да се наоѓа во некаква металингвистичка состојба.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дали Пјерс сѐ уште верува во сите тие трици за продолжување на договорот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И уште ви реков дека верувам во Бога со сето мое битие и убеден сум дека Тој еден ден вистина ќе ги воскресне мртвите, и праведните и оние грешните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да имаше, си помисли, ќе беше многу полесно, оти тогаш, како двајца што веруваат во различни богови, ќе седнеа и тој немаше да штеди од својата речитост, и од својата начитаност, и од своето време и од својата страст по Бога за да му објасни и да го убеди дека е во право.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А, јас не сакам ти да молчиш. Верувам во тебе...“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, за мене не е најлошото тоа што тој не сака да верува во Господ, туку што во последно време почнува да ја губи вербата и во световните Богови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Што се однесува до Дедо Мраз, во тоа време ние децата го сакавме како што и денешниве, но малку верувавме во неговата моќ, всушност, во тоа дека може да ни ги оствари желбите што први ќе ни паднеа на ум или што ги влечкавме преку целата година.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Неслучајно, Свифт рекол: „Само несреќните веруваат во власта на судбината. Среќните си ги препишуваат сите успеси на себе си“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ете, тој човек не верува во Господ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Но знаете ли дека оној што ќе умре од змија и самиот станува змија под земја?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот со црна креста на темето избегал крстејќи се во скокови зашто мислел дека и него го демнат како тој самиот што демнел и што го начекал дојденецот со превивка преку едното око доколку не верувал во подгробни сили како, малку подоцна, што можел да се вангелоса и Лозан Перуника: во дворот на манастирот видел трепетливи пламенчиња што се движеле кружно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дотогаш не верувал во смртта, барем не во ваквата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веднаш побарал да се собере сиот лук и рамномерно да се подели меѓу луѓето, по десетина главички на човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале во можноста да бидат проклето соочени со нов непријател, најподмолен од сите што ги познавал човечкиот род, но со искривени муцки џвакале лута белина и трепкале со засолзени очи - најпосле Онисифор Проказник е тој што треба да се слуша и тие нема зошто да се бунат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како дожд да минал преку замагленост и како да ги измил сите нејасности и одвишности што пред тоа внесувале збунетост и недоразбирање помеѓу него и треварите, јасно можел, или само верувал во тоа, да види на темните лица и жилче и брчка, да го чуе дури и шушкањето на тие белези.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа го знаеле старците, оние што верувале во прикаските донесени од Брсјаците и Мијаците со доселувањето нивно на престариот камен во оваа земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другиот, помладиот, како да не се сложувал, како да не верувал во таквото верување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
7 Недалеку стоел со чело потпрен на карпа најмладиот меѓу нив, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, сирак и терач на туѓа запрега. Плачел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој мора да е од оние младичи што сосем сериозно веруваат во својата историска мисија и кои мислат дека зад секое нивно револуционерно поткашлување не стои никој друг туку Таа - Историјата со голема буква.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Секое дете верува во себе, ќе научи и ќе сфати учителката Наде, на МАСТЕР ЕКРАН постојано ги прати Успехот од децата на ЕДИНСТВЕНИТЕ МАТЕМАТИЧКИ ИЗРАЗИ Со софтверот SynergyNet е во 45 четириесет и пет а стариот систем на учење е 16% по ред.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Верувам во...“, и очите замаглено во далечина се ѕурат давајќи посебен тон на инстант ставот, кој како таков и не мора да се аргументира.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Познато е, од езотеричарите, дека Питагора верувал во реинкарнација.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- “Не според деловите на црпката за вода, туку според целокупноста на нејзините делови суди за нејзините достоинства”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е пренесена, типично питагорејска мисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ова јас го реков уште во 1842 година и досега верувам во вистинитоста на оваа забелешка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Имаше нешто дури и светечко во тоа, како објаснуваше и како веруваше во своите мисли, тој младич, имаше нешто толку ведро, а во исто време и толку аскетско во неговиот ум, тоа маѓепсуваше уште при првиот допир, уште при првата средба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеа дека најпосле и тој си го наштол своето место, го начекал своето време, зборуваа дека имал и пред тоа нешто многу скапо во себе, за што не бил свесен, сакаа да веруваат во тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот сега се загнездуваше во лагата. Тој се мачеше да си се натера дури и себе си да верува во неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако знаеше дека може да дојде до сето ова, Јана, сепак, веруваше во љубовта на Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада не сакаше да верува во коинциденција, но предлогот на Ѓорѓе и нејзиното размислување идентично се преклопуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А освоените награди му даваа за право да верува во своите писателски вредности.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Слушај, жено! Никогаш не сум верувал во ветувањата кои излегуваат од женскиот ум.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ако веќе некој ги пуштил од дома значи дека им верува во нивниот ум и постапки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веруваше во судбината, а таа денес ја покажа својата милост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нешто длабоко скриено во неговата душа му сигнализираше овој пат да не верува во солзите на Рада. Ниту на една нејзина капка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долгнавест муаџир со бербатна чалма несмасно навиткана, длабоко изгравиран со дебели нечисти брчки и со очи толку вдлабени во главата, та личеа на дупки во коишто одвреме-навреме проблеснуваа само белките, со лице исушено, глуждесто и аглесто, пушташе необични лаги, та оние што се тискаа околу него самодоверливо потврдуваа со главите или со поглед, верувајќи или сакајќи да веруваат во тоа што беше само убава измислица и мечта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во дворот Јанчески дотрчаа жителите на Потковицата и никој, освен Турците, не веруваше во приказната што лелекајќи низ дворот ја огласуваа Јанческите: Руса нивна во визбата, на некоја шајка, си го огрубела лицето, за малку и виделото ќе си го осакатела, но и никој не ја оспори гласно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие веруваат во библискиот свет, имаат блага крв и долго живеат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зар јас верувам во тоа? се грчи Митре и ги стиска рацете под мишки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не му верувам нему, велам, ама верувам во Маса Кулумоска. Кога може будали да лекува, многу полесно ѝ е за умни, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Треба да веруваш во нешто, вели Мирковиќ, за да го правиш тоа нешто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За чудо уште верувам во тоа дека јас и Бојана ќе го турнеме Стојан од својот престол... или да си бидам искрен пред себе си – сеедно ми е како сето ова ќе заврши... господе само немој да им наштетат на мајка ми и на татко ми... ако работите тргнат наопаку белким ќе бидат задоволни со мене и мојата смрт... * * * - Бојана мора малку да го потсредиме нашиот гардист.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Третата работа, како и секоја ноќ, беше редовниот настап во едно кафуле на Ремблас, каде што изведе неинспиративна претстава пред група француски туристи, кои не можеа да веруваат во она што го гледаа, зашто одбиваа да веруваат во магија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговата последна надеж се стопи кога ја пронајде својата порака сè уште закачена на вратата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слабо тој се грижи за личниот опис на читателот, бидејќи верува во таинствената мерка со повеќе облици која во поголемиот број случаи стои како добро скроена облека, и затоа не треба да се пропушти теренот ниту на доаѓање ниту на заминување: помеѓу него и другите ќе се создаде мост секогаш кога текстот ќе се роди од семе а не од калем.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да, верувам во карма. После една година, се присетувам на сѐ што помина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И верувам во себе. Заклучок: Силата на животниот вител е во вербата за вредноста на сопственото битие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Верувај во твојот Господ, зошто тој те сака најмногу, без разлика дали неговото име е Исус или Буда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали е тоа коинциденција. Искрено да кажам, не верувам во случајности. Исто и со соништата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Затоа, луѓе, верувајте во тоа ѕвериште. Вашиот крал, мудрец, проповедник.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не верувам во приказни и бабини деветини. Верувам во други нешта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Е, за разлика од нив, јас верувам во енергијата и нејзината моќ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ѕверот е тој што оди прв. Руши сè пред себе, ама само за оние кои го следат неговиот идеал и веруваат во неговата семоќност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не сум суеверна, но верувам во виши сили.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
ПРЕДЕЛ НА ИЗМИСЛЕН СВЕТ
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Не секој, - загровта првиот глас. – Јас не верувам во ништо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од некое свое засолниште утот Утариус ми посака среќа: Не верувам во ангели, но ако ги има нека те вардат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Друг глас, врескав, му се противстави возбудено: - Секој што живее, верува во некаква иднина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А најнапред, никогаш не треба да се верува во вистината.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Потоа го обземаше мислата дека самиот човеков дух може да биде лавиринт во кој секој може да се изгуби, не успевајќи да го најде излезот, доколку не верува во крајниот силен извор на светлината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постарите браќа безнадежно и тажно гледаа на почетокот како старата брава не ги прифаќаше старите клучеви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Премногу верувавме во моќта на нашиот меч.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веруваше во идејата дека сета историја на човештвото може да се претстави со три-четири вистински метафори.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние, децата, тајум верувавме во сите Мајкини чудесија чудесии кои ја поврзуваа како што разбравме подоцна со Бога во тешките и пресудни мигови на семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бувар и Пекуше со нивните експерименти и потези во различни области сакаат со идеалистичките вознеси да се вивнат кон апсолутното и не можејќи да ги поднесат противречностите, веруваат во моќта на човековиот дух да им се спротивстави на сите феномени за кои науката нудела според нив свои незадоволителни решенија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веруваше дека вредеше да се верува во балканската комплексност во која се криеја знаците на надежта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас тоа го видов со свои очи и верувам во тоа како во чист ден, се колнам. Тоа утро изгреа и сонце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку што можевме да дознаеме; Аритон Јаковлески до последниот час, и покрај сета мрачност и мраз во душата, сепак тој, човечецот, си умел поубав крај, дури се надеваше, имаше такви часови кога страсно веруваше во своето дело, значи - тој имаше некаква подлабока надеж.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Најстрашното беше што ние почнавме да веруваме во таквите бесмислици.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не се фати за глава и ги праша дали веруваат во се а тие, со некој потсмев во гласот, рекоа дека веруваат во се и во него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Никогаш не му верував на стариот но тој претскажуваше некому робија.“ „Веруваш во тоа претскажување?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Убеди ме. Сакам да верувам во непостоењето.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А на прашањето дали верува во Бога, сигурно би одговорила: „Зависи од тоа дали бог верува во мене.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев изненаден од овие директни зборови на францускиот амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во воздухот лебдеше скорешниот пад и распад на земјата што ја претставував, макар што никој како да не сакаше да верува во тоа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И јас верувам во таа заедничка татковина! - прифати Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше јасно дека крајот на студената војна и биполарната епоха ќе му даде ново обележје на судирот на Блискиот Исток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тој како и многумина други арапски водачи веруваа во неврзана Југославија, повеќе отколку што веруваа нејзините жители во неа, во најкритичните години од нејзиното постоење кога нејзините водачи ја почнува пеколната игра на националистичките делби.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во старата античка цивилизација се следеше хармонијата на природните феномени и божествата беа потчинети на таа човекова потрага, верувајќи во еден вид бесмртност, која заземаше место во меморијата на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто моќта и слабоста на диктаторите се должи и на нивниот пакт што го склучиле со очајот на народот во критичните и мачни периоди на историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нешто се случуваше со големата земја, делбено, трагично, кое на сите им беше познато, но никој како да не сакаше да верува во тоа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во сите средби кои ги имав со Јасер Арафат, по разговорите кои се однесуваа на меѓудржавните односи (најчесто на југословенската политичка поддршка на Палестина во светот на неврзаните, во меѓународните организации, во прв ред во ООН, каде што Југославија, сѐ уште играше значајна улога, каде што имаше вешти дипломати како и помошта која ја добиваа Палестинците), настојував да си ја дополнам претставата за оваа комплексна личност, кој во крајна линија беше еден вид Ахасфер, во вечна потрага по својата татковина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дипломатите како последен браник мораат да веруваат во надежта на дијалогот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Се согласувам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој веруваше во прогрес кога се совладуваа границите, наложени од морално поделеното човештво, само хармонизирањето на разликите може да ја оправда човековата егзистенција...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не веруваше во тоталната демократија, зашто секој е за нешто виновен во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но никогаш не го напушташе вечниот жртвен оптимизам кога конечно се врати во Рамалах со утехата дека пророкот Мојсие не се вратил во Ветената земја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За секој клуч постои некаква брава, но секоја брава си има своја историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се разбира, не сакав да верувам во неговото за тоа време незамисливо пророштво.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат со својата мировна фаза ќе верува во спектакуларен успех, за многумина тој беше престанал со самоубиствената стратегија која дотогаш го обележуваше неговото владеење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крајот на биполарната епоха го маргинализираше и значењето на неврзаното движење во кое југословенската дипломатија имаше клучно место, авторитет и влијание.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас како да го губев темпото на дотогашното брзо и квалитетно информирање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постојано веруваше во некаква буна на самата судбина која ќе ги доведе работите на праведното место!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но не веруваше во прогресот во цивилизацијата, ниту во некаков морален прогрес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За него западната Историја беше синџир од одговори на прометејскиот предизвик!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш за дипломатот и не постојат границите кога за другите се тие неминливи, непроменливи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалите на оптимизмот кои најсилно ферментираат во младоста, во кревката душа која верува во сите можни апсолути, кои ги пластев учејќи ја и читајќи ја француската книжевност и филозофија низ нејзините доминантни преставници, кои во мене ја извишуваа моралистичката крива, картезијанската логика, откако го открив Сјоран започнав да се сомневам во нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Хабиб Бургиба идеалистички веруваше во овој пакт до крајот на својот живот што сакаше да биде и крај на неговото владеење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене, пак, ме учеа во социјализмот да не верувам во бога, но јас си имав своја сопствена претстава за него, знам дека постои нешто отаде заумното, знам дека сме дојдени со некоја задача на овој свет и затоа сакав да имам деца, можеби и нешто повеќе, што ме чинеше еден брак, сакав да бидам креативец и да оставам и нешто духовно зад себе. И без религијата – преживеав,
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го гледам ли она во што верувам, или не верувам во она што го гледам.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Дури и од најскромниот член на Партијата се очекува да биде стручен, работлив и дури и интелигентен во извесни тесни рамки, но исто така е неопходно тој да биде и фанатик кој ништо не знае и кој верува во се што ќе му се каже и чии преовладувачки расположенија се стравот, омразата, додворништвото и оргиастичниот триумф.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти го измисли и подоцна почна да веруваш во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Страшното во ова, помисли Винстон, страшното во сево ова е што О'Брајан, откако ќе го каже тоа и ќе верува во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите членови на Внатрешната партија религиозно веруваат во тоа претстојно освојување на светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не се преправа, помисли Винстон; тој не е лицемер; тој верува во секој збор што го изговара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ох, јас им верувам во тој поглед !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разумот му велеше дека мора да постојат исклучоци, но срцето не веруваше во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не. Јас верувам во тоа. Јас знам дека ќе паднете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше денови кога веруваше во него, и денови кога не веруваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние сме непријатели на Партијата. Не веруваме во принципите на Ангсоц. Ние сме зломислители.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не слушнала за Братството и одбиваше да верува во неговото постоење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле Партијата можеби ќе објави дека два и два се пет и ти ќе мора да веруваш во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој веруваше во принципите на Ангсоц, го обожуваше Големиот Брат, им се радуваше на победите, ги мразеше еретиците, не само искрено, туку и со еден вид неспокоен фанатизам, една исклучителна информираност, на која обичните членови на Партијата не ѝ беа ни близу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас верувам во тоа,“ зборуваше Ема Ендековска повеќе како за себе, без намера да ја убедува во тоа својата пријателка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Само што таа, иако веруваше во господ, не веруваше дека него господ ѝ го пратил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
СУДБИНАТА: Надежта не може да ти го даде она што можам јас, ти не веруваш во мене, но јас ти нудам спас!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако продолжи да верува во тебе, ќе го насочиш на погрешен друм!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
ЈАС: Не верувам во тебе судбино, што себе се сметаш за главна.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но, при школска примена на Орвеловата двомисла, истите тие луѓе на кои им е смешен комунистичкиот мит за преодниот период, го бранат и веруваат во „пазарно-економскиот“ мит на транзицијата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сакам да верувам во чуда!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А да биде искрена кон себе, и самата сакаше да верува во тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, Елена не сакаше да верува во таквата претпоставка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа некако и го сфаќаа, иако не веруваа во таквата можност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не верувам во приказната на Танаско за килимчето! А тој, Танаско, гу немам видено.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас не верувам во предзнаци.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е големата разлика меѓу Бодријар и мене: не верувам во симулационизмот, мислам дека и самиот збор е веќе застарен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тогаш веруваме во некаква моќ во нас, во некоја сила, можеби тоа е Бог! – Убаво речено, мила! – И почувствувано, мили!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го мислеше обратното зашто секогаш веруваше во враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но таа веруваше во Татковите илузии, како во реалност што ја беше прифатила еднаш засекогаш, како можна среќа во која повеќе се верува отколку што се живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Веруваше во неговата моќ, во неговата љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овие Балканки, кога ќе го завршат училиштето, ни остануваат верни, веруваат во нас, како во нивни родители, заштитници!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Веруваа во фаталноста како во еден вид нивна утешна варијанта на антиисторија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овој огранок на едно од шесте најголеми семејства во Албанија (барем така се веруваше во семејната легенда), по престојот во Влора, на крајот ќе се најде во Тирана, обединето но без Мајка, која ќе следи друг пат на судбината, мажена кај Сул-Старови, кај друго големо семејство на Албанија, во крајезерскиот Поградец...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се случи, со клуч од една од одамна напуштените куќи на семејството, да ја отвори вратата од куќата крај реката, Татко, барајќи го постојано вистинскиот клуч на животот во новите предизвици на егзилот, започна да верува во Мајкината метафизика на враќањето, во нејзината поврзаност со Севишниот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бонети задоен по мајка си со источните религии, рече: - Јас верувам во огнот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но во основа добро е да се верува во нешто.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе знаев како изгледав кога најдов во синиот омот педесет илјади и писмо - „Верувам во твојата дискреција и благодарам за услугата, М.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Веруваше во својата надмоќност и сепак имаше благи очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А кога конечно ја минавме границата и пред нас се оцртуваше другиот брег на Езерото на спасот, ние децата од тој миг разбравме зошто Мајка верува во Бога...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, кога го запозна Игора Лозински и неговиот проект, почна да верува во пошироката смисла и согласје на оваа идеја на континуитет во природните и во социјалните феномени.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги отфрлам стегите на црквата! Го отфрлам моето грешно минато! -страсно -Верувам во слободната љубов - кон тркалата - Газете го!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И секогаш кога во темнината ќе го спомнев овој збор ќе му го здогледав лицето на Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„И тој верува во таа глупост, и тој!“ почна да вреска кревајќи го показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„На погребот ми го рече тоа, пред Катерина. Не почека ни да го запретаат несреќно вљубениот, а почна да лае”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Верувам во вистината што самата се вивнува. Вистината! Вистината… (ревев во себе).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа, наеднаш налутено им се обратил на луѓето во гостилницата: „И вие го сметате Симо за народен непријател?! Зарем верувате во тоа?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Престанав да верувам во нештата што не можам да ги дофатам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Навистина верувам во она што го велам - храбро ми се спротивставува Борко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ние не верувавме во новото тие се исцелуваа од промената нас нѐ опфати очајот на вечноста нив чудотворноста на живата реч.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Додека куршумот се колеба во нишанот таа верува во истрелот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Одмавнува со рака, как да не верува во тоа што го гледа.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртовица вади од торбата манџа и погача. Јадат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сега верувам во нив.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тие едноставно не веруваат во Сврделот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Критериумите во овој прирачник се мошне корисни за контрола над популацијата, бидејќи сте во можност да ги примените врз било кого кога тоа го бараат околностите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Многу луѓе збудалуваат поради контрадикцијата: „Дали да верувам во она што ми е речено?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие ќе помислат дека работата е во тоа да веруваат во она во што вие сакате тие да веруваат, такашто тие веруваат во она во што вие верувате дека е добро за нив да веруваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Гледањето, велиме, е верување. Во која мерка ние и веруваме во она што го гледаме и го гледаме она во што веруваме? Колку далеку оди тоа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таквата ситуација воспоставува, во политичка, економска и сексуална смисла невистинито поле, поле на лагата; така што, иако не лажете, живеете во еден лажен свет, како на макро така и на микро-ниво.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
”, и „Дали да им верувам на своите сетила?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овде тоа е претставено како парадигма за длабочината на шизофреното ментално заболување!  Имам впечаток дека пациентот дава сосем добар одговор на прашањето зошто луѓето веруваат во Бога.  Би ми била чест и самиот да можам да дадам таков одговор!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку целината на она што го чувствуваме и ткаењето на нашиот обичен, секојдневен свет се социјално програмирани, поттикнувана фикција, мрежа во која сите сме заплеткани, со исклучок на малкумина кај кои условувањето не се „фатило“, или попуштило, или кои се разбудиле од маѓепсаноста - шареноликата толпа генијалци, психотичари и мудреци?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Наместо вовед Драги Сашо, Случајот сакал (сепак, мислам дека ништо не е случајно, иако наполно верувам во неговата игра), текстот за твојата најнова прозна книга да го започнам исто како и ти почетниот расказ „Прокопија“ – во епистоларна форма.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зошто ѕурат во тоа чудовиште кога веќе не веруваат во постоењето на таков човек?“, го прашувам јас твојот татко Козакот Семјон но тој не ме слуша, или се прави дека не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имале загубено сѐ, не верувале во ништо, а по тешката работа на пругата, снагата однатре барала починка, сакала да се отпушти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина ја злоупотребуваше таа своја способност да се оддалечи од туѓите зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
АНА: Не верувам во луѓе со добри очи, што веруваат во работи на прв поглед.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
СИМОН: Верувам во работи на прв поглед. Не носите гаќи?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Таму надвор, зад прозорецот, - сѐ повеќе верувам во тоа – немирно минуваат некои подвижни сенки, а вистинските луѓе, вистинските настани се во мене, можеби млад сајџија во одајата на Времето, можеби висхитен старец со кутриот Овидие во скутот, што одново се храни од чудотворната хармонија на фантазијата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но зошто да не се верува во повторна контракција?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Младиот човек кој таа година ја доби честа да управува со бродот, сѐ уште веруваше во Обновата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Всушност, Џармановиот општ став кон сликарството може да се прочита од следниот цитат: “Не верувам во тоа дека сликата некому му носи откритие; тоа се случува во самиот процес.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие се со мал формат (просечно 30x40 цм.), работени на платно, основата секогаш е слој од црна боја или слој од црна преку златна основа, со различни густини и текстури.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Процесот е борба; за мене самиот производ е здодевен, непотребен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во ноќите осамени се сеќавам кога ги соединивме нашите души и секој пат беше ново, неоткриено, возбудливо, слободно, возвишено и посакував да трае засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, човекот има апсолутен, тотален, неограничено слободен избор, дали да и се покори на судбината и да верува во фатумот или сам да си ја гради егзистенцијалната патека на достоинствено и пристојно живеење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Силно да веруваме во себе, да бараме мудрост и знаење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Задоволство во кое најверојатно ја докажувам моќта за деструкција, зошто сѐ што сакав се распаѓаше во допир со стварноста и неминовно почнав да верувам во подносливоста на репресијата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секогаш да ја правиме вистинската работа, да дадеме повеќе отколку што земаме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не верувам во постоењето на мојата душа на моите мисли и чувства како причини создадени за да ја пронајдат својата совршеност (тие веќе се совршени такви какви што се, од почетокот на нивното постоење во моето тело, исто така совршено со сите свои недостатоци и маани), зошто на крајот и така се ќе исчезне во апсолутното постоење на ништото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не можеме минатото да го избришеме, а да сонуваме за иднината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Верував во страдањето зошто само така можев да се сплотам со битието на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Понекогаш животот повеќе и посилно верува во нас, отколку ние во самите себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Жал ми е што го разочарувам: не верувам во магии и се оградувам од немилите настани што се случуваат на плоштадот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По кратка расправија за суеверието, решив да ѝ покажам на дело дека е глупаво да се верува во несреќа предизвикана од скршено огледало.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
В не веруваше во Дедо Мраз ниту кога беше дете, иако секоја Нова година наоѓаше подароци под елката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Денеска е недела. - Ако де. И онака не верувам во хороскоп.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А еве зошто се смеев: прво, затоа што воопшто се шминка; второ, затоа што си стави неколку килограми пудра на лицето; и трето, затоа што веруваше во онаа глупост за седум години несреќа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Можно ли е да се верува во тоа? Којзнае!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И за волја на вистината и јас бев заведен од татковите книги и од пепелта врз страниците на книгите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Причината поради која вие не можевте да ми го факсирате вашето писмо од 28 марt е мошне едноставна: не само што сте ги заборавиле двете последни шифри, но исто така сте ги напишале наопаку претходните.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас верувам во тоа балканство и во капацитетот на Македонија да го одржи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Отсекогаш сум верувал во оваа вистина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа книга која беше честа тема на нашата преписка, можеби има за цел да покаже дека не може да се верува во Бога кој бара човечки жртви и, како што не може да се верува ниту во идеологии чие одржување се темели врз жртви.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги следеше полемиките и книгите за создавањето на универзалните вештачки јазици и не веруваше во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сепак, на 18-годишна возраст го напуштив Универзитетот по две години студии, не верувајќи во ништо што ме учеа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Заклучокот е дека разликите се мали доколку не им се пристапува од гледиштата на вкоренетите предрасуди, а Европа не може да побегне од балканскиот дел на својата судбина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас немам резервна судбина, за да не верувам во таа што ја живеам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Средба Денес убив една мушичка; Лежев на терасата и хорот од микроорганизми во земјената саксија со земја пееше погребна песна; Знаев дека си тука, а не верувам во реинкарнација.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Ниту ти, ниту јас веруваме во мистицизам.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Опомена следи, потоа казна, биди скромен, чесен,верувај во себе. Човек да видат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Верувај во себе и на она што иде, како поврат на реките од солзи Кога веќе ја гледаш другата страна на брегот .
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
БОЖО: Ти не гледаш перспектива. Не веруваш во утре!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КИРО: Не верувам во уверенија. Еднаш едно за малку ќе платев со глава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И зошто луѓето кои веруваат во истиот Бог не престануваат да се мразат и да се убиваат?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Толку многу верував во него и бев убедена дека нема, сигурно нема да ме разочара.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Може повеќе и да не се биде способен за вера, но да се верува во оној кој верува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тие се тоа, но не веруваат во тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дел од семејството појде кон светлината на Полумесечината верувајќи во патот на судбината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Рускиот атеист, колку и да го одрекува постоењето на Бога, тој длабоко во себе, во својата потсвест, продолжува да верува во Бога. Дури и го предизвикува!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Стратезите на албанскиот комунизам, посебно на скадарската трагично-гротескна варијанта, упорно веруваа во успехот дека е можно последното преобраќање на напатената троверна душа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако не ти се верува во Атеистичкиот музеј, во Сталин, молчи си, бре!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Елитистичките, економските, редукционистичките и песимистичките постапки ги заменија нагласувањето на релативната автономија, отпорот на публиката, множеството значења и политиката на уживањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ти навистина веруваш во тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се заколнувам дека секогаш сум верувал, верувам сега и со Божја милост и во иднина ќе верувам во сѐ што светата католичка, апостолска и римска Црква го има за вистинито, за што моли и што учи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Популарната култура стана сцена на динамично натпреварување, дури на “борба”, а не на статичка доминација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се расправавме околу толкувањето на сонови, за тоа дали соновите се психички, симболични, претскажувачки, или тотални бесмислици, додека ти не рече, „Види, ти мисли си што сакаш за твоите сонови, но не мешај ми се во моите, договорено?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се расправавме за удавената жена, за тоа дали нејзината смрт била самоубиство или убиство, дали нејзиното појавување таа ноќ било предзнак или коинциденција, а ти тврдеше дека предзнакот всушност и претставува коинциденија која нешто значи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Професорката Марика ме учеше да верувам во себе, да го почитувам трудот, да не застанувам пред тешкотиите...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Чавка има потреба да верува во својата приказна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Како може да не се верува во таква необична случка?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Детински работи, - се подсмеа Абраш. - Така ти е тоа кога банди организираат детишта што веруваат во вештерки.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кутриот Чавка, - си помислив, - тој верува во сопствената измислица дека старичката е негова баба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Читателите би можеле да престанат да му веруваат во прикаската.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Перса веруваше во Господовите чуда и тајни и знаеше дека не треба да се растајнува сето тоа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Целосно верувајќи во Мурџо, тетката Перса не ги сподели своите размисли со Пелагија, дека кога децата се заедно секогаш треба да се има на ум Дончо за да не се случи нешто за што подоцна ќе зажалат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми е гајле, вели, јас не верувам во бога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар верувате во лаги? — По осум години и вие ќе заверувате.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас никогаш не верував во Хитлер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓутоа гледав дека тоа сè уште нема да се случи, барем не пред очите на Елентина, зошто таа требаше да верува во оваа илузија до крајот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да е случајност не е, не верувам во коинциденции.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа лето Охрид беше преполн со Срби кои пеколно лажеа дека се сите добри богати фраери од центарот на Белград што, претпоставувам, во поголем дел не беше вистина, но девојките беа испраксирани да глумат дека веруваат во секој нивни збор, сѐ во служба на добар летен незаборавен провод.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тие слепо верувале во своето дело, верувале во резултатите од нивната саможртва.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како што никој не верувал во бројката од 30-40 убиени Македонци, посочувана од турските власти, така изгледа никој не верувал и во бројката од 300 убиени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стег со голема резерва ги примил таквите гласови: “Јас не би бил наклонет да верувам во еден таков макевијализам на турските власти, и сигурен сум дека солунскиот валија Хасан-Фехми-паша не би се замешал никогаш во слични комбинации.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, не сите верувале во тие гласови, не верувал дури ни самиот Евгенијадис, сметајќи дек тие нарочно биле ширени за да се “тероризира“ и градот Солун, а не само внатрешноста на Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Одбивав да ги слушам, не сакав да верувам во нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден ден отидов дури до она место каде што се влеваат двата потока.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Повикај ме штом ќе ти затребам, јас сега ќе си одам – рече по едно време, го распосла летачкиот килим што го носеше свиткан под мишка и го снема зад ридот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Игбал трпеливо ми раскажуваше уште многу нешта за нивното сфаќање на животот и на смртта, и јас му завидував што верува во тоа и што е толку мирен и смирен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)