- Аман бе, па ти си бил најголем скотски јебач - му одговорив.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Наутро, по расцветувањето масленоста на ружите била најголема.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
За трговецот К.Т. ѝ рекоа дека бил најголемиот намќор во чаршијата кого никогаш не го виделе да се насмее, да седне да се повесели.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ние горе не сме биле, ама војниците кажуваа оти еден имало кај оние стеничките горе, тој бил најголем и оваа страна до игралишта над Брезница уште пет имало ама на кои места не знаевме.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој бил најголема порта преку која влегувал и излегувал европскиот капитал од нашата земја.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Костадин (Коста) бил најголемиот син од петте деца на Ивана.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Можам да ти кажам и кому му бил најголем, но вашиот просек е за никаде!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Сте си ги покажувале и сте си ги мереле!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр.
Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа * Разликата помеѓу европската (денес “планетарна”) и некогашните “примитивни” култури, етнологијата, меѓу другото, ја опишува со разликата меѓу термините “општество” (Gesellschaft) и “заедница” (Gemeinschaft); во рамките на таа дистинкција постои разлика помеѓу социјалното ткиво составено од несупстанцијални (економска зависност, граѓанска лојалност итн.) и супстанцијалните општествени врски (крвно сродство, митско единство итн.). 74 okno.mk би бил најголем успех на нацизмот.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)