Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Винстоновото срце заигра. Тоа е билтенот од фронтот; инстинктот му велеше дека вестите што следат ќе бидат лоши.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Се плашиме да не задоцниме, па се туркаме, и други! се плашат да не задоцнат па и тие се туркаат и еве причина да бидеме лоши и ние и тие околу нас.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Мамо, ние им ветивме дека нема да бидеш лоша со нив, - пискаа во еден глас лисичињата.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)