бев (гл.) - секогаш (прил.)

Вистина, мајка ми повеќе се грижеше за внатреш­ната, а татко ми за надворешната судбина на семејството, но тоа беше секогаш во цврста меѓусебна согласност.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во рацете држеше огромен букет.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сакав да ја видам барем уште еднаш радосна, насмеана, како што всушност беше секогаш.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Борис беше секогаш стокмен како Тито (Јосип Броз вечниот претседател на поранешна СФРЈ).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имав лошо претчувство уште дента кога ја оставив. Неколку дена пред тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Женските бакнежи го разнежија и неговото арамиско срце, и тој, место осуда, и ги врати бакнежите двојно и тројно и ја испрати да си оди во Старавина, но со строга наредба да не му ги плаќа на Мушона прстењето и локумите со својата младост, ами со петте лири што и ги даде тој. Ho Толе не беше секогаш во Старавина за да биде крај Марија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А гробиштата беа секогаш на крајот од градот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во однос на формацискиот состав на партизаните капетанот Ламби во својот извештај истакнува: “Формациската бројна јачина беше секогаш многу нејасна и флуидна, но бројноста општо земено за време на реорганизацијата од јули па натаму беше 800 луѓе на бригада, со три баталјони на секоја бригада и три одреди на баталјон.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Неговиот глас беше обоен со одвратна неодолива искреност, а краевите на неговите прекрасни Кристијан Вајт усни беа секогаш влажни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А Крстан пишуваше, испраќаше пари и беше секогаш добар и внимателен во писмата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Татко добро знаеше дека Самир Мустафа, како претставник од малцинствата, беше секогаш на високи функции во државата, а еднаш бил дури и министер.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Постелена како за на свадба, со повеќе ложници, здиплени во неколку ката, со осуммина мажи, кои одеа по неа, и со една жена, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, која ги водеше воловите, колата тргна од срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, кога Ѓоре Дамчески Џаџоски рече дека се согласува да ја отера бомбата во Прилеп, Крсте Јанчески, војводата, иако во постојани сфатки со Дамчески, дали за инает на полицајците, или за овојпат да си остане таков каков што беше секогаш, праведен, одреди уште петмина мажи, меѓу кои и најмалиот од тројцата свои синови, Тодија, да отидат на Црн Камен и да им помогнат на првите тројца да ја натоварат бомбата на колата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во мислите со Вас не сакав да скитам, тука бев секогаш и Вие тука, сметав не треба да итам...
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Зелената басмена кошула ишарана со разнобојни јави му беше секогаш извадена над панталоните одамна износена и закрпена на колениците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
‌Иронијата на овој ажуриран бренд на геј-ослободувањето е дека не беше секогаш ослободителен. Во некои случаи, тој наметнуваше и нови стеги. А создаде и сопствен вид цензура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А после тоа во годините што идеа погледот му беше секогаш празен и отсатен и скоро и да не зборуваше со никого.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и кога плачеше, неговите липања беа секогаш ритмички, секогаш мелодични.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во пазарен ден, ќепенците на берберницата на Ружди беа секогаш отворени, а внатре седеа по два-тројца селани, сѐ уште со кал од нивјето по гумените опинци и со вратови изгорени и избраздени од сонцето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги чувствуваше сега тие два живота како две напоредни линии, кои ниеднаш не се приближиле ни за една сламка и кои беа секогаш осудени да остануваат најдалечни една од друга, колку што било возможно тоа, колку што го позволувал тоа животот во едно заедничко време и во едно село со доста честите совпаѓања на судбините.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа секогаш оние северни ведрини, од кои мразот преку ноќта се стегнува како кремен, за некаде веднаш попладне само штом ќе почнат да капат капавиците, а веќе светлооката острина на цибрината ги маѓепсува со погледот на своите бели ѕвезди, и само мранзулите по стреата и по ветките ќе стасаат да пораснат надолу уште за една педа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, можеше да биде радосен, можеа да бидат радосни двајцата, а нивната радост беше секогаш таква.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нивните движења немаа ни ред ни крај, се повторува и пак беа секогаш поинакви, еднаш остри и аглести, другпат меки, бавни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие како да беа секогаш на стража.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таму беа секогаш на штрек да не бидат забележени од некој познат, но и од настраните воаери кои се појавуваа во мракот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако од мали нозе го подготвуваше да биде освојувач на небесните синила, се чини дека пресудна за идното професионално занимање на овој млад човек беше секогаш тивката и одмерена Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На ова, кога ќе се додаде ораторството и поетскиот порив, Ивона беше секогаш чекор пред своите врсници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Разглобените теми беа секогаш далеку од професијата машински инженер, која најмалку ја истакнуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа, Виктор беше секогаш таму каде што беше и Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас сум најмала, па, нормално беше секогаш да учам повеќе од туѓите, а не од сопствените грешки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не бев секогаш единствениот предавник во групните активности, заклучно бегството од часовите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во Македонија отсекогаш се среќаваа многу различни народи, вери, и успеваја да најдат заеднички јазик, иако не беше секогаш лесно, односно беше и многу тешко и многу лошо, како шо сите знајме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Атмосферата беше секогаш опуштена и сите се чувствуваа убаво.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но јас овде бев дојден на клучна дипломатска средба со еден од легендарните личности на блискоисточната дипломатија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така беше секогаш во долгите разговори со Лакхдар, од заобиколни патишта се стигнуваше до магистралните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаме само една Мајка и тоа засекогаш... Му ја искажав својата согласност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас бев секогаш сигурен дека ќе се вратите еден ден! рече букинистот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Книгите станаа дел на семејството, тие беа секогаш со нас, ни го покажуваа патот во беспаќата на балканскиот егзил.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така четвртиот партнер беше секогаш нов, непознат, необичен не само за старите играчи, туку и за сите нас, другите во семејството, Мајка, ние децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше секогаш променлив и друг. Не беше од нивниот сој.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Лилица ми беше секогаш при рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шаховската табла секогаш го чекаше, неговата маса во аголот беше секогаш резервирана; дури и кога местото беше полно, тој седеше сам покрај неа, затоа што никој не сакаше да биде виден како седи блиску до него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За сето ова време многу сонуваше и тоа беа секогаш среќни соништа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Приближно од тоа време, војната беше буквално постојана иако, попрецизно кажано, тоа не беше секогаш истата војна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На сите им беше јасно дека Борко беше секогаш на високи функции, а во времето кога се одлучуваше за браната, владин потпретседател.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бог беше секогаш честив и праведен Неговиот збор никогаш заведен За никакво зло не беше набеден И така сѐ до денес кога мојот Бог ми рече: „Те молам никогаш не сметај ме за демагог“ 1997
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Онаков каков што беше секогаш кога ловеше риба, со широките панталони кои допираа до твоите колена, со трската во раце, а до тебе ќесето со рибите што си ги уловил, и како од далеку го шириш и ми велиш - види…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од почетокот тешко ми одеше, па моите јадења не беа секогаш нај, нај..., но подоцна сѐ беше како што треба.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Така тој ги викаше: книгата, петрафилот, крстот и китката од босилок што беа секогаш во торбата, и ајде — долу сред село за в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа беше секогаш човек на чинови, на дела, а најмалку на зборови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За Мајка беше секогаш мачно да буричка по спомените, особено по во оние од другата страна на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Телото му беше цврсто градено, беше секогаш румен во образите, како да пука од здравје.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така беше секогаш со нејзиното семејство и со татковите книги...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не беше секогаш лето.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Понекогаш гласот допираше од голема оддалеченост, понекогаш тоа беа два гласа, многу гласови, цела скала на човечки извици што му навираа во устата, но нивните зборови беа секогаш истите: „Погледни, погледни, ние го сторивме тоа!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не требаше да го барам тоа -- Мама беше секогаш поради тоа несреќна -- но не можев да се воздржам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но нашите постапки ако беа секогаш во договор со разумноста каде ќе беше ризикот од љубовта?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нејзините сандачиња за храна беа секогаш полни и не се плашеше од зимата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Па тоа се два-три грста зрна што ги истрив од класјето во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Тро... троа пченичка... од стрништето.. клас по клас... зрно по зрно... ете... јас таму за да не ја колваат врапчњата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе ти го дадам меновникот... - заплака таа, влечејќи го венчалниот прстен од прстот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Луѓето беа секогаш со нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не беше секогаш така. Јас сум стар паметам.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Командирите на четите командуваа – чета напред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мојата чета беше секогаш во првата линија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Спротивно на него, манастирскиот измеќар, кој не беше ни толку умен како Петрета, целата ноќ ја помина во фантазии во кои немаше пречки, а мислите му се надоврзуваа бујно една на друга и се мешаа, додека тој беше секогаш најумниот и најснаодливиот, та душата му се топеше во чисто блаженство.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)