бев (гл.) - многу (прил.)

Се немаше мир. Беше многу страшно!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во војничка униформа беше многу убав, светлината на плавите очи се мешаше со темнозеленикавата боја на палтото...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бев многу возбудена кога го читав овој роман, кој сведочи не само за големината на еден писател, туку и уште за една благородност, за една голема душа која малку се сретнува во нашето време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првото што го слушнав, кога во еден краток момент го сретнав Котета Буџе, висок и поднаведнат, со мустаќите напред и со челото набрано од брчки како трапчиња за садење чудоцвеќе, или поточно кога мораше да се сретнеме, зашто патчето по кое двајцата бевме кинисале секој од своја страна, беше многу тесно и, откога јас му реков добарден и, не можејќи да издржам, ја спомнав и водата, тој рече:
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луј Армнстронг, Ела Фидџералд, Нет Кинг Кол, Гершвин, Рапсодија во сино, Порги и Бес... беа многу често присутни во нашиот дом.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се уште не сум ја расчистила дилемата дали повеќе му се радував нему или на играчките.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бев многу среќно дете, кога на прашањето на мојата учителка колку членови брои моето семејство, јас одговорив - пет.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чичко ми беше многу млад кога јас растев во малиот стан во Мичурин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во него повеќе немаше играчки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние имавме многу компири и беа многу вкусни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ја виде Слобода, таа беше многу слаба и малечка, како дете родено во затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа настапи Александар (неговиот помал брат од Берлин) со лонг плејките со музика што беше тренд во седумдесеттите и нашиот татко почна полека, додуша малку тврдоглаво да ги прифаќа промените...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прилегаше на огромно градилиште и движењето по него не беше многу пријатно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А времето во Лајпциг не беше многу гостопримливо за посетителите на велесаемот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа по неговите улици беше многу живо и шумно и дење и ноќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Попатната панорама беше многу интересна, иако насекаде се белееше само снег, снег и снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Всушност, на платното немаше ништо друго освен кругот и потписот, но авторот беше многу љубезен и несебично одвои време да ми ги воочи горенаведените подробности, а тие беа толку очевидни, што ме фати срам поради моите глупави и излишни прашања.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Го подготвував пилот изданието на Л. А. Викли и на уредникот му ги покажав моите стрипови. Не беше воодушевен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не уживав во работата со Клифт, бидејќи беше многу мрачен, а Ен Бакстер повторно беше промашена главна хероина.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг беше многу критикуван од своите колеги, иако во голем број случаи не го заслужи тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Споредување никогаш и нема.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во Ребека (1940), користеше подвижна камера како никогаш порано; монтажата (клучот на својот стил) не ја напушти, но кадарот при возењето беше многу поочигледен - како во Опседнат okno.mk | Margina #22 [1995] 133 (1945), Озлогласената (1946) и Случајот Парадин (1947).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бев многу депресивен, би можело да се рече очаен, ушто повеќе, се чувствував како да сум заглибен во дупка со катран.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакав главната хероина да биде странкиња, да зборува со странски акцент.” •Како го постигнавте оној светлосен ефект во првата ретроспекција? •Хичкок: „Со успорено дејствие.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мама беше многу здодевна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не сакам да размислувам за она што со години се повторува на првиот училиштен ден!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не ми е слатко кога јадам сама.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Автото е расчукано. Што ми требаше да се здружам со Џеронимо?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вчера бевме многу исплашени, а денес веќе сме подобро...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бев многу среќна кога тој ќе ме бркаше мене.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Те молам, мамо, не плачи. Не можам да си простам. Толку големи грижи ви сторив. И трошоци.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ама земи“, настојуваше Елена, „не е за гладост! Нели сме другари?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Двете беа многу раздвижени и важни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ѝ на Соња беше многу лута. Ѝ се закануваше дека дома ќе се разберат; божем ја срамела пред сите и се такви некакви чудни зборови слушав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си заминува таму... (стр. 37, 38, 39, 40, 41) Имавме нешто заедничко, во семејството, во Пасажот, тоа беше опседнатоста со залакот. Опседнати бевме многу.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За почеток, не сум евтин, но за прекувремено чување на информации цените ми беа астрономски. А Ралфи беше многу штедлив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Им беше многу штедлив гулашот!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Новата комунистичка правда, во тогаш најкомпромитираната сталинистичка варијанта, не беше многу далеку од отоманскиот принцип: кадија те тужи, кадија те суди.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко беше многу свесен за сѐ.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Говори ми за претставата, за мене, за мојата игра. Нели беше многу добра, одлична. Вистинска Јанте.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше многу лошо тоа што мачорот не можеше да зборува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Моето минато, за жал беше многу матно, неопределено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го сакав на еден особен начин, но, повторувам, таа љубов мене само ќе ми го уништеше животот, оти Јан Лудвик беше многу комплициран и конфликтен тип на човек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се изживуваше така цел час, и јас куртулив само затоа што по телефон му се јави чистачката и му соопшти (слушалката на телефонот беше многу силна и тој, колку и да ја притискаше до увото, не можеше да го сокрие разговорот) дека се дојдени некои муштерии кои би сакале да купат некаков текстил од оној што тој го шверцува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Навистина бев многу многу внимателна па и разбрана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Цело претпладне, а тоа се случи на Прочка, при крајот на зимата, мајка ми беше многу весела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со него шегата беше многу сериозна работа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секој збор кој ви го говорам е глупав и виновен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Светилките матно светеа, беа многу послаби од пламенот на карбитените ламби под кои уличните трговци продаваа костени, семки и ореви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А кога ќе беше многу пијан и не ќе можеше да оди, ќе седнеше пред некоја туѓа врата и плачливо ќе јачеше: - Маја, Маја...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сигурно, сето тоа беше многу духовито.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Учеше во секоја измината минута, но сѐ уште беше гладен за знаење. Неговиот бунар беше многу празен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали беа многу? Колку е тоа многу? Колку? Колку се многу –повторува - многу се многу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Голема сиромаштија имаше во тоа Браилово каде нѐ фатија вошки и голема нечистотија се направи од тоа што беа многу деца...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- И бевте многу деца и вие тогаш имавте единаесет години? - Да...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа не беше многу далеку, но се чудев како можеше да ја носи в раце Ели, која беше доста дебелка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да ѝ речам дека не знам каде живее, но секако беше многу лесно да најдам каде живее, ќе ми каже тетка Рајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа што бев ослободена од многу од моите поранешни обврски и што отпрвин ми беше многу тешко, постепено почнав да го чувствувам како пријатна околност.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Учителке, нели беше многу добро, учителке, и другпат така да организираме - викаа насобраните околу неа деца, а некои не ја испуштаа нејзината рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели брзо се намести во скутот. Таа беше многу питома. Скоро со секого брзо се спријателуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој термин не беше лош од турско гледиште, а од грчко тој беше многу удобен, зашто со него најубаво можеше да биде искажан презирот и омразата на Грците кон нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Првите три географски беа многу близу и еднакво се третираа од Турците и Грците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овде се случуваше борба за власт – само што борбата сега беше многу повалкана отколку кога било порано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И јас бев многу радосен, што ѝ го доставив тоа културно задоволство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А таа старица седеше со ќерката во наша близина и исто, некојпат весело гровташе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Дома“ секогаш доаѓав навечер, зашто дење, веројатноста да ме откријат беше многу поголема.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не беа многу денови, но нивниот број беше неодреден во неговата свест.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговиот поглед беше многу спор за да го дофати барем кај една од нив тој миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Квечерината беше многу побескрајна и се спушташе понеумоливо од врнежот; во неа исчезнуваа дури и меките допири на снежинките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една добра игра, но нему таа не му беше многу весела.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секое од тие шилести оловни зрна, што беа многу помалечки од врвот на неговиот малечок прст, при среќна околност би можело да му донесе по еден доста богат кус месо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа им носеше чудна отвореност во погледите, од неа на сите им беше многу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше многу потешко да се чекори, при секое пречекорување пропаѓаше до половината во тој мек снег, беше заздишан само по првите стотина чекори, но тоа беа правилата на таа игра и она, што можеше досега да оди по дирата, беше само една олеснителна околност за него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И, удрен очи в очи со сета морничава пустош на сѐ околу него, изврзан и распнат, тој сега почна да вика, да завива, врескаше нешто од својата бука, довикнуваше некому нешто, надвикнувајќи сè друго во себе, се одѕиваше на секое ново далечно завивање, го бркаше од под себе оној парталав влечко, укаше, пцуејќи ја неговата зачеканост, повикувајќи го на некаков мегдан, разговарајќи со него, сѐ додека виковите, тие негови високи завивања без смисол, не се престорија во еден преоптегнат, болен напор, во кој беше многу тешко да се достои.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се потргна доста настрана од дирата; знаејќи дека сега тоа беше многу повеќе потребно, отколку при првата средба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во прозорецот, како порој, над прескакувајќи се, му се плискаше една уште побогата и уште поодредена виделина, чие што млечно бело довикување беше многу посилно до она вчера, но тоа воопшто не успеа да го разведри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Размислуваше рационално. Ако пристигнатите резултати беа во ред, овој разговор Виктор ќе го водеше со Томо, со кој беше многу поблизок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше многу чиста, со пазени дрвја и ограѓе, и беше многу, многу жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поп-Кочина улица, што по едно енергично завивање излегува на кејот, беше многу попривлечна и со позанимливи луѓе со кои можеше да се живее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А ние бевме многу радосни, оти си зборуваме за дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тогаш бев многу јака и работата се плашеше од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И го завиткавме во платна, во кожи, во кожуви, оти беше многу тепан, сета мрша набиена...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лазор Ночески беше многу срчовен човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ѝ беа пропаднати во длапките под веѓите и беше многу видливо дека сосила ѝ ги затворале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се запишав на овој факултет пред две и пол години и бев многу среќна поради тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Повикот беше многу јасен и ветувачки, од таткото на новата Република Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Признавам тој час и моето срце не беше многу мирно, ме опфати силна возбуда, никако не можев да го совладам, бев присилен да викнам: - Да живее! -и некои други големи работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно јас уште не можев да знам што значи тој збор, воопшто бев многу прост и неук.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Газда Таки беше пред сѐ трговец, бизнисмен, но беше и човек на својата земја, Македонец во окупираната Македонија кој ја сака родната грутка и кој имаше моќ да не им се повинува на силните. Бидејќи и самиот беше многу силен.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мајка Ленче беше многу загрижена за Томето. Но и газда Таки исто така.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Атмосферата на масата беше многу жива и весела.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Атмосферата беше многу жива, топла, бруеше како во кошница.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томаица беше многу возбудена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Потоа кратко разговараше со шоферот на автомобилот кој пак беше многу вознемирен, многу брзаше и сакаше веднаш да им се оддолжи на дамите за немилиот настан со мала парична надокнада.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но, тоа и не ѝ беше многу важно на младата девојка од богатото битолско семејство, која имаше доволно свои лични преокупации и проблеми.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Секогаш траеја долго, цел ден такаречи, се среќаваа со сестра си Пандора и браќата кои веќе беа оженети, со многу пријателки, со братучетките, секогаш беше многу весело.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Синтагмата балкански лавиринт беше многу честа во неговите записи, како и подоцна балканското проклетство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше многу сакана и почитувана меѓу врвните туниски жени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бевме многу изморени, изодивме голем снег а бевме многу гладни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Измесив повеќе леб за да има за партизаните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ни беше договорено задолжително да одиме на река, но ни беше многу тешко, на секои десет чекори седнувавме, одвај одевме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев многу чувствителна и секогаш сакав да плачам, но никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Морам да кажам, луѓето беа многу чисти, цедилата ткаени и совршено чисти, целата штица направена на прегради за да не се залепуваат сомуните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Слушнав кучињата лаат, тие нашите, овчарските, кои беа многу опасни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Честопати влегував во некои дилеми, бев многу молчалива, секогаш си наоѓав нешто да се измачувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Меѓу боровите имаше стража, а ние околу огнот, некои дремеа, а повеќето пееја: „О другару наш, силен дух имаш, во борба нѐ водиш“, итн.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Возрасните немаа време од работа а ние бевме многу љубопитни и палави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гледачите беа многу задоволни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оттаму тргнавме да се бориме со балистите и стигнавме во селото Бенче (Порече).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние бевме веќе израснати и не ни требаше многу таа жена, но сепак таа си беше вредна како домаќинка и беше многу културна жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Публиката беше многу одушевена од снимките на еден огромен дебел човек што се обидуваше да отплива со еден хеликоптер што го брка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше многу тежок во неговиот џеб, но за среќа не правеше големо испупчение.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше добро место за криење, кога еднаш ќе стигнеш таму, но стигнувањето до таму беше многу опасно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше многу ладно, се тресеше неконтролирано, забите му штракаа, солзи му течеа по образите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако наиде патролата, може да се повика на напад на бессознание, но не беше многу веројатно дека ќе му поверуваат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Промената што се случи беше многу поизненадувачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сепак, беше многу тешко да не се покаже моментално изненадување, зашто за две или три секунди во кои ѝ помагаше да стане, девојката му тутна нешто во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова место беше многу метри под земја, длабоко колку што само можеше да биде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ беше нагаѓање: беше многу веројатно дека сето тоа си го замислил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше рано и просторијата не беше многу полна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Остатокот од претпладнето му беше многу тешко да работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Градот беше полн со јаничари, тоа го знаеше, и шетањето без цел за млади луѓе, и тоа на изглед помлади, како него, беше многу опасно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Погачите беа приготвени со чисто овчо масло, ама и симитите и ѓевреците сусамлии сигурно беа многу вкусни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Куршумли-ан беше некогашен само карван сарај и тој, како постар од доаѓањето на Турците, ги примаше дотогаш само карваните со занаетчиска и трговска стока, а бидејќи во негова близина се наоѓаа колари, амџии, самарџии и јажари, тука беше многу погодно да им се дадат разни услуги на патниците и да се изврши размена на изморените коњи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Симон во тие моменти не беше многу зборлив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За време на целиот мојот престој времето беше многу пријатно и воопшто не врнеше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Така беше многу години. После се јави Паламид, што почна од алфавита и им изнајде на Грците само 16 букви.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Во вагонот за спиење беше многу удобно. Во купето само тие двајцата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше многу магловито утро кога почнавме да го снимаме филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За некаква ергенска и моминска љубов да се мисли, беше многу рано.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Седнаа да поручаат, ама нели беше многу мрсно јадењето, а питулиците и слатки од медот, та не им даде да јадат многу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа беше многу сакана, но не колку што заслужуваше, кротка, сеприсутна, божествена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Коњчето беше многу мирно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Како кога случајно немаше да забележам дека кројачката Бота ѝ го сошила здолништето за кое со денови раскажуваше толку многу.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен која беше причината, но таа беше многу несреќна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев многу мал кога почнаа да ме подучуваат дека нашето семејство е едно од посиромашните и дека сиромавиот во животот најчесто се определувал за евтините работи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев многу мал. Скитав по реката во нашето место и наидов на ѓол. Помислив не е длабок. Зачекорив во него и под нозете го загубив дното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека ортомите на гробарите го спуштаа во зинатата јама ковчегот со телото на Денко Самоников јас ја уверував Катерина дека погребите ќе беа многу поинтересни ако можевме на нив да ја слушнеме и пораката на покојникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури кога ми беше откриена оваа вистина бев прашан што мислам, дали постои нешто што е поефтино од глупоста? - Не купувај ја!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тука земјата беше многу солена и црна Зашто сѐ од изворот што ќе потечеше Суша ги цицаше и жед.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А белезицата!? Сепак, ќе беше многу посреќен, дури и овде, во ќелијава, да не ја видеше таа белезица на раката на секретарката Ботка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но службеното лице што му приоѓаше беше многу поуочливо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бев многу несреќен кога сфатив оти во идниот момент ангелот ќе одлета а јас по којзнае кој пат ќе останам сам во темнината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во таа далечна есен на 1901 година, по вечерата, во малата куќарка над коријата, грабнатата Мис Стон беше многу расположена.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сонцето изгреа. Имаше огнена бронзена боја и беше многу големо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бидејќи му беше многу топло, а можеби сакаше да го искапи и слончето, влезе со него во водоскокот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И навистина Зорица беше многу болна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, во едно се разликуваа. Едната верверичка, што се викаше Буба, беше многу ранобудна и многу работлива.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ беше многу убаво нацртано во бои.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште првиот ден го слушнав писокот на локомотивата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бевме многу, многу деца. Кога свртев глава за да видам колку е долга колоната видов како на ритчето, скраја од џалето, се собираа жени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Камионите јуреа по удолнината. Снегот паѓаше се поретко и се подиво виеше ветерот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лапавицата се згусти и ветрот со брзината на возењето се зголеми и беше многу студен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Технички, беше многу интересно да се работи овој филм”. - Дамата што исчезнува е вашиот претпоследен англиски филм. 30 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Пред да преминеме на Уцена, вашиот прв звучен филм, би сакал уште малку да зборуваме за времето на немиот филм, кој беше многу голема работа, зар не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас бев многу задоен со книгите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Долго потоа беше многу среќен од нешто необјаснето, толку среќен што му се чинеше дека може сѐ да направи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
При секое идење во селото, со себе водеше еден силен, красен бик, Ромео го викаше; во целата околија немаше таков: со која крава ќе се спареше, мораше да фати, да се оплоди, а телињата беа многу понапредни отколку оние што се спаруваа со обични, селски бикови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љ беше многу побожна и имаше дебел газ. Често одеше во црква да се моли за сѐ и сешто.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Оние кои не го почитуваа, а беа многу повеќе, пуштија гласини дека влакната од неговиот нос биле подолги од срамните влакна на Ирис и брадата на нејзиниот сопруг.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не беше многу доцна, но родителите ги имаа облечено братот и сестрата во пижами и сите седеа во собата на долниот кат, затоа што само таа беше затоплена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама лулашките почнаа да стануваат здодевни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас бев многу малечка и си играв во песокот со Сандра или понекогаш се клацкавме на најниската клацкалка и си правевме „плескавици“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го затворија Дејан зад една сива врата и долго време никој не излезе оттаму освен сестрата Ката, која беше многу дрска и за која сите се сомневавме дека ни плука во супата, па затоа никој ништо не ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со Дејан седиме на ѕитчето и гледаме како чадот што си го испуштаме еден на друг среде лице се меша со памук и дамки, ги отвораме устите и го дишеме чадот: јас неговиот, а тој мојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заедно со Дора ги гледаа човечињата и се смееја затоа што лицата им беа многу смешни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Многу им се свиде оти им беше многу чудна, дури смешна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Па повеќе од три часа бев на еден собир на кој стручњаците се трудеа да ни објаснат некои работи. Беше многу интересно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беше многу интересно, зашто ретко се возевме со автобус.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Затоа што беше многу слаб и од заборавеност постојано се вртеше околу порачката - селските шегаџии го нарекоа Јотето Вртенце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беа многу. Скоро сите офицери на ЕЛАС. Еднаш стигнаа дури двесте. Се наполнија касарните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изабел на себе имаше црвени панталони и убава свилена кошула, накит ни многу ни малку, само тенко златно ланче околу вратот, а шминката ѝ беше многу дискретна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тогаш немаше комјутери, немаше мобилни телефони, а јавувањето на телефон беше многу скапо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Уметникот е оној кој предизвикува проблеми.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа попладне беше многу значајно за мене.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ: Ние бевме многу невини. Луѓето почнаа да нѐ нарекуваат дендии, но едноставно од очај.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Борхес одбиваше да ги признае тие промени и да им се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како што Леополдо Лугонес, водечкиот аргентински писател во 20-ите години, ја охрабруваше војската да се вмеша во политичкиот живот и да ја преземе власта Margina #32-33 [1996] | okno.mk 209 за конечно земјата да биде водена како војничка касарна, така правеше и Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој генералите ги поистоветуваше со татковците на аргентинската независност и веруваше дека офицерите се “единствените господа сѐ уште кадарни да & служат на татковината”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не бев многу палаво дете, но се случи да скршам едно стомне.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Седнуваше меѓу нив, божем колку да испуши една цигара, одговараше на нивните прашања коишто не беа многу, но секогаш промислени на рамништето на нивната љубопитност и сигурно насочени кон тоа да дознаат што повеќе за него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Манол Форевски беше многу потиштен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш бев многу збунета и од секој одговор исплашена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа ноќ баба беше многу возбудена — час тажна час среќна, како да чекаше некој голем и тежок празник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше многу здодевно и монотоно тоа седење и постојано гледање во книгите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како што течеа работите нашата врска се продлабочуваше, иако бев многу претпазлива и непопустлива и водев строга стратегија за да се уверам дека навистина, негативното влијание во нашата врска било поради таа таканаречена магија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи, малиот другар кој божем мене ми се додели автоматски, зошто бившиот спортист, нели, беше со Лима, не беше многу убав, но беше некако мил и водевме интересен дијалог.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му бев многу благодарна за тоа што ми го олеснил пакувањето кое инаку требаше да трае половина ден.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како да ми беше многу јасно дека тука некаде се ближи крајот на нашето убаво дружење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Иако требаше да се убијам од миење чаши, успеав да најдам малку задоволство во музиката, па дури си поигрував како тоа да беше многу лесно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Стомачето беше многу ефикасен и брз кога стануваше збор за остварување планови и идеи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Малиот имаше дваесет и две години и беше многу впечатлива неговата желба да доминира и да владее со глутницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секако, бев многу лута на таа негова постапка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше многу убава капа, со бел ширит и ѕвезда напред.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А мене ми беше многу тешко дека те нема! - пак вика Даме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го препрочитав два-три пати мојот текст и бев многу задоволна од него и од себе во таква улога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оти, тоа што тој го имаше напишано беше многу слично на една моја стара разгледница што јас им ја имав лани пратено дома, кога бев на летување со школо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И за да се уверам, ја пронајдов во фиоките каде што сѐ си чувам за спомен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)