бев (гл.) - топол (прид.)

БЕШЕ топол мајски ден кога тргнав од Солун по атинската магистрала, упатувајќи се кон морскиот брег на Егеј, кон Катерини, Платамон, Волос...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Воздухот во малата квадратна просторија над ѕвоната беше топол и застојан и силно смрдеше на измет од гулаби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најомилено нешто ми беа топлите јуфки штотуку приготвени на кујнскиот шпорет на дрва.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И на шумовите - циганските огништа беа топли од детска врева и од брзи весели песни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секој збор кажан на мене, или на Ели, или на тато од Вера беше топол, човечки, изразуваше некаква грижа, желба да се излезе во пресрет, да се помогне, да се направи добро.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога знаев дека само ти можеш така да ме натераш да викам. Кога кожата ми беше топла.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Денот беше топол и Даниел беше облечен во темножолта спортска кошула со кратки ракави, која овозможуваше рацете да му бидат изложени на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Денот беше топол. И беше големо задоволство да се биде надвор.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но овој, за разлика од оној упатен кон гардистите беше топол, пријатен и нежен.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Знакот беше топлиот чај врз твоите панталони, но кој би помислил на тоа додека авионот се тресе, јас, еве најискрено ти кажувам, не.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Навидум, разговорот беше најобичен, секој од нас се сеќаваше на по некое име или детаљ од некогашниот студентски живот, иако некако разгалено (можеби затоа што сеќавањата беа индиректни, без заемно учество).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Постелата беше топла и тешко се напушташе за да појде во неизвесност, за да се остават очи со дотогаш непознат сјај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вечерта беше топла, мека, мајска. Од сите страни допираа мирисите на јоргованите, а од време на време ќе проструеше свежиот подзалутан пелистерски ветрец и ќе разбушавеше нечии коси.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Водата беше топла и црна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Пушеше, чекорејќи, со цевката од пушката во едната рака. Цевката беше топла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ќе дојдеш ли со мене? - гласот му беше топол, но и решителен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Часовникот, го донесовте? За првпат го допрев – и покрај тоа што дланката му беше топла, а мојата непријатно влажна – осетив во мене, од оваа страна на кожата, незапирлива привлечност кон допирот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Речиси веднаш ногата почна да му пулсира. Беше топла. Веќе е инфицирана, заклучи тој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Гласот ѝ беше топол, мил, кроток и галежлив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ламбата беше топлото, светло сонце на домот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дршката беше топла и леплива од крвта на отец Висарион.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)